اضطراب!

دوشنبه نینی جان رو پیش یک دکتر دیگه هم بردیم. فوق تخصص مغز پ اعصاب اطفال و استادیار دانشگاه بود. اپن هم نظرش این بود که برای شروع دارو زوده و بهتره عجله نکنیم ولی حسابی تحت نظرش داشته باشیم که اگه باز هم حرکت مشکوکی داشت بفهمیم. شد دو به یک. دکتر اول هم فوق تخصص بود اما استاد دانشگاه نبود. اون بی تامل گفت باید شش ماه دارو بخوره. اما دو تای بعدی مه هر دو هم استاد دانشگاه بودند گفتند فعلا صبر کن اما تحت نظر داشته باش خیلی سخته. جرات نمی کنم یه لحظه تنها بذارمش. دایم به حرکاتش شک می کنم. دچار حمله های اضطرابی می شم. می ترسم انتخاب اشتباهی کرده باشم که دارو نمی دم. خیلی سخته. خیلی. برام دعا کنید که منم بتونم از بزرگ شدن بچه ام لذت ببرم. تا حالاش که همه‌اش استرس بوده. برای من و نینی جان دعا کنید خیلی زیاد.