آخر هفته‌ای که گذشت

سلام چهارشنبه رفتیم خرید. رفتم یه شلوار بارداری خریدم و به این نتیجه رسیدم که اینی که قبلاً خریده بودم واقعاً چیز مزخرفی بوده. این از کنارش دکمه می‌خورد و جایی که مثلاً باید جیب‌هاش باشه باز بود و پاچه‌هاش هم واسه من کوتاه بود و مجبور بودم بزارم زیر شکمم. خلاصه اصلاً خوب نبود. تازه خیلی زود هم فرسوده شد. من فکر می‌کردم همه شلوارهای بارداری همین‌ طورند. چون اون موقع که رفتم بخرم توی اوج ویارهای اولیه بودم و اصلاً به زحمت سر پام بند بودم و یادمه که در حین پرو کردن مجبور شدم دو سه بار توی اتاق پرو بشینم و سرم رو که گیج می‌رفت بگیرم به سمت پایین. اما این یکی ترکه و خیلی بهتر و راحت‌تر و اصلاً روی شکمش بسته است. قدش هم اندازه و خلاصه خیلی خوبه. بعدش هم رفتیم یکی دو قلم از مایحتاج نی‌نی جان رو خریدیم به اضافه مایحتاج خودم. نتیجه اینکه یک کرم پیشگیری از زخم سی*نه موستلا هم برای خودم خریدم که یک کرم 30 میل به قیمت 53هزار تومان!!! امیدوارم این تماس‌های تلفنی و دیدارها و غیره جواب بده یه کمی این دلار بیاد پایین! والله! این چه وضعشه؟! بعدش هم رفتیم از بیرون شام ناسالم خریدیم. همسرجان سوخاری و من پیتزا مرغ و قارچ. بعد هم کلی خوردم و معده‌دردی گرفتم وحشتناک. حقمه! پنج‌شنبه توی خونه یه مقدار جمع و جور کردم و لباس شستم و پهن کردم و غذا پختم و یه کمی فریزر رو مرتب کردم تا همسرجان اومد. نهار خوردیم و خوابیدیم یه عالمه. بعدش که بیدار شدیم به همسرجان گفتم بیا کمک من جارو بزن من سختمه دولا بشم. که گفت نه. اگه عصر گفته بودی می‌کردم. گفتم ببخشید الان ساعت شیشه عصر یعنی کی گفت نه هوا دیگه تاریک شده. من گفتم آخه تو مگه مرغی که خورشید ساعت صبح و شبت رو تعیین می‌کنه؟! بعدش گفت اصلا مگه جارو کردن دولا شدن داره! بعدش گفتم خوب تو بزن من یاد بگیرم. گفت حالشو ندارم. اصلاً خونه تمیزه. من هم دیگه خیلی ناراحت شدم. گفتم خیلی خوب. میرم حموم و میام خودم می‌زنم. فقط تو یه کمی جابجایی‌ها رو برام بکن. رفتم حموم با حالت قهر. اونم نمازشو خوند و دیدم صدای جارو می‌یاد. اومدم دیدم داره می‌زنه. تر و تمیز که نزده بود اما خیلی بهتر از قبل بود! منم تشکر کردم ازش. اما وقتی کارش تموم شده بود خیس عرق بود. معلوم بود اصلاً دولا نشده بود! راستش چون تا قهر نکردم حاضر نشد که این کارو بکنه کارش زیاد برام ارزش نداشت دیگه. هی می‌گم به خودم که این هفته بگم کارگر بیاد اما بعد پشیمون می‌شم. اصلاً راحت نیستم یک نفر دیگه بیاد کارها رو بکنه. از اون طرف یه سری کارها واقعاً‌ برام سخته. مثل جارو یا شستن سرویس‌ها. حالا این چند ماه را ببینم می‌تونم همسرجان رو راضی کنم که یه کمی کمکم کنه! حالا عوض این کارها کافیه یکی از همکارهای کار دومش زنگ بزنن که بیا به جای ما شیفت شب وایسا. با کله قبول می‌کنه! جمعه هم رفتیم خونه مادر و پدر همسرجان. بد نبود. دوتا از برادرهای دیگه هم بودند و نسبتاً خوش گذشت. فقط خیلی گرم بود چون شهرشون کویریه و من هم باید لباس پوشیده می‌پوشیدم جلوی برادرشوهرها و خوب سخت بود. اما تنوع خوبی بود. عصرش که برگشتیم زنگ زدم به مامانم و فهمیدم دیروز عصر که داشتم با همسرجان کل‌کل می‌کردم مامانم بی‌دلیل یه دفعه غش کرده و سه چهار دقیقه‌ای بیهوش بوده و بعدش هم دو سه دفعه‌ای حالش به‌هم خورده و سردرد شدید و.... ظاهرا علائم مسمومیت بوده. با خواهرم توی خونه تنها بودند و اون طفلک حسابی ترسیده و رفته گریه‌کنان همسایه بالایی رو آورده و زنگ زدند 115. تا 115 بیاد مامانم به هوش اومده و دو بار هم حالش به هم خورده. 115 هم همه علائم رو کنترل کرده که فشار و قند طبیعی بوده و فقط یه کمی ضربانش بالا بوده. که بعد از چند دقیقه نرمال شده. مامان من عاشق هسته زردآلوئه. یه سری هسته زردآلو داشتند که عصر پنج‌شنبه نشسته به شکستن و خوردن که یه تعدادی‌اش تلخ بوده و اون هم همین‌طور بی‌هوا خوردتشون و بعدش این‌طوری شده. حدس می‌زنه که مال اون بوده باشه. احتمالاً‌سمی چیزی به زردآلوها زده بودند که رفته بود توی هسته‌ها و بعد هم با خوردنش مامان دچار مسمومیت شده. بهش می‌گم تا تو باشی دیگه از این کارها نکنی. آخه خیلی نسبت به خوراکی‌ها بی‌دقته. گفت تا عمر دارم دیگه هسته زردآلو نمی‌خورم! دیشب که این خبر رو بهم دادند -البته یه روز از روی ماجرا گذشته بود و با کلی خنده و شوخی و اینا ماجرا رو برام تعریف کردند- اما بعدش خیلی ذهنم درگیر شد و ناراحت شدم. خدایا همه خانواده‌ام رو به تو سپردم. مراقبشون باش.

عنوان ندارد....

1-خیلی می‌بینم که به خانم‌های باردار توصیه می‌کنند که از دوران بارداری‌شون عکس بگیرند و یادگاری نگه دارند چون بعداً دلشون براش تنگ می‌شه. اما من اصلاً دوست ندارم عکسی از این دوران داشته باشم. اصلاً از ظاهر خودم راضی نیستم و می‌شه گفت که افسرده‌ام. این روزها که آخرهای فصل خنکه و همکارها همه دارند مانتوهای خوشرنگ تابستونیشون را در آخرین فرصت‌ها سر کار می‌پوشند من همچنان همین مانتو گل و گشاد و تکراری خودمو می‌پوشم! دست و دلم هم نمی‌ره که مانتو شلوار دیگه‌ای بخرم. می‌خوام اگه لازم شد برای دو ماه آخر فکر یه مانتو دیگه بکنم که هم سایزم تغییر می‌کنه و هم فصل و خلاصه واجب می‌شه خرید یه مانتوی دیگه. این مانتوهای رنگی‌پنگی جینگیل مستان امسال هم که هیچ کدوم قد من نمی‌شه. خلاصه حسابی دلم لک زده برای تیپ زدن و ست کردن و خوش‌تیپ بیرون رفتن. خلاصه که اصلاً اندام بارداری خودم رو دوست ندارم و احساس می‌کنم که باردار خوش‌فرمی نیستم! یکی از همکارها که توی ماه هشته خیلی خوب اندامش حفظ شده. خوش به حالش. البته از اولش هم از اون آدم‌های خیلی لاغر و استخونی بود و الان هم فقط شکمش بزرگ شده و هیچ اضافه‌وزنی نداره. اما من دارم می‌ترکم! خیلی از دست خودم ناراحتم. نمی‌تونم جلوی شیرینی خوردن خودم رو بگیرم. ای داد بیداد که بعد از بارداری با این اضافه‌وزنش چکار کنم. خلاصه که دپرسم و دلم می‌خواد که خوش‌تیپ باشم و لباس‌های متنوع بپوشم. اما الان تقریباً دو ماهه که غیر از این مانتو و شلوارم چیز دیگه‌ای اندازه‌ام نمی‌شه و خلاصه رستمه و همین یه دست اسلحه. هر چقدر هم که همسرجان اصرار می‌کنه که بیا بریم مانتو شلوار بخریم من دلم نمی‌خواد برم خرید. اصلادوست ندارم.  2- دو شبه که دارم خواب نی‌نی‌جان رو می‌بینم. یعنی می‌بینم که یه نی‌نی کوچولو توی دست و پامه که مواظبتش به من مربوطه. یعنی علناً نمی‌دونم که این نی‌نی‌جان خودمه اما می‌دونم که مسئولیت این ‌نی‌نی با منه. بعد شب اول دیدم که لباس‌هاش نم زده و بردم دادم به مامانم که مامان این رو عوضش کن! ولی دیشب خواب دیدم که از بیرون اومدم و نی‌نی مذکور داره گریه می‌کنه و ناراحته و من هم سریع لباس‌هاش رو عوض کردم و بهش رسیدم و بعد اون خوشحال و راضی بهم لبخند می‌زد. توی خواب یکی از سرهمی‌هایی که برای نی‌نی جان خریدیم رو تنش کردم. خیلی هم نی‌نی ناز و دوست‌داشتنی بود. شبیه برادر و خواهرم بود. اولین باره که دارم خواب نی‌نی می‌بینم. تا چند وقت قبل اصلاً توی خواب‌هام باردار نبودم و نی‌نی هم نداشتم. اما مثل اینکه دیگه ناخودآگاهم هم به بارداری و مشغولیت ذهنی در مورد نی‌نی عادت کرده! 3- وقت‌هایی که نی‌نی جان توی دلم جابه‌جا می‌شه دلم نمی‌یاد تغییر وضعیت بدم مبادا که حرکتش رو از دست بدم. اما بعد فکر می‌کنم نکنه ناراحته از این وضعیت و داره اذیت می‌شه. کلا نمی‌تونم تصور کنم اون تو چه حسی داره و چه ادراکی و چی درک می‌کنه از دور و بر خودش. چقدر خوب می‌شد اگه ما آدم‌ها خاطرات دوران جنینی‌مون رو هم حفظ می‌کردیم با خودمون. همون‌طور که هممون از اینکه به صورت جنینی بخوابیم، یعنی پاها رو توی شکم جمع کنیم و گوله بشیم، احساس امنیت می‌کنیم، از اینکه اون تو چه حسی داشتیم هم یه خاطره‌ای داشتیم. دلم می‌خواد بدونم الان توی اون مغز کوچولو که شدیداً در حال تکامله چی می‌گذره و از این جابه‌جا شدن‌ها چه حسی بهش دست می‌ده. 4- فکر زایمان طبیعی یا سزارین همچنان ذهنم رو درگیر کرده. دلم می‌خواد طبیعی زایمان کنم اما خیلی می‌ترسم. آدم سوسولی نیستم اما خوب این کار هم کار آسونی نیست و وقتی که فکر می‌کنی توی اون پوزیشن و اون شرایط ساعت‌ها قرار می‌گیری و درد می‌کشی اصلاً خوش‌آیند نیست. کلاً سزارین خیلی تر و تمیزتر و شیک‌تر به نظر می‌یاد. 5- امروز داشتم فکر می‌کردم که چرا من با همکارهام خیلی صمیمی نیستم و این اتفاق طی دوسه سال اخیر افتاده. تا اونجایی که یادم اومد دلخوری من از اونجا شروع شد که من بعد از ازدواج تا یه مدتی خیلی دوران بحرانی داشتم. خانواده همسرم سر ماجرای عروسی و جهیزیه و خرید خونه خیلی اذیت کردند و انواع و اقسام پیغام پسغام‌ها رو فرستادند و خلاصه خیلی رند بازی درآوردند. این در حالی بود که پدر و مادر من هر کاری که از دستشون برمی‌اومد و خیلی خیلی بیشتر از وظایفشون، چه از لحاظ مادی و چه از لحاظ معنوی و حمایتی برای ما کرده بودند. من خیلی دلم از دست خانواده همسرم شکسته بود و حس می‌‌کردم که خیلی ازشون رودست خوردم. برای همین یکی دوباری پیش یکی از همکارها که فکر می‌کردم صمیمی‌ترینشون هم هست درد دل کردم. خوب آدم این‌جور وقت‌ها انتظار همدردی داره از طرفش. بعد اون به جای همدردی هی می‌گفت ولی خانواده همسر من خیلی خوبند. خدا رو شکر که خونواده شوهر من خیل آدم حسابی‌اند و از این جور حرف‌ها. خلاصه که بدجوری خورد توی ذوق من! همزمان یه همکار خیلی بدقلق هم داشتم که حسابی احساس زرنگی می‌کرد و سعی می‌کرد با زدن زیرآب من خودش پیشرفت کنه که موفق شد زیرآب من رو آنچنان بزنه که هنوز بعد از دوسال من نتونستم جایگاه قبلی‌ام رو پس بگیرم و تازه تموم انگیزه‌هام برای اون کار رو هم از دست دادم ولی خودش بعد از اون ماجرا شش ماه هم اینجا دوام نیاورد و رفت. حضور اون هم تا حدودی من رو منزوی کرد چون جلوی دیگران هم طوری وانمود می‌کرد که اون خیلی مظلومه و من دارم در حقش جفا می‌کنم و بقیه همکارها رفتند توی جبهه اون. بعد سر توزیع کارت عروسی‌مون هم یه کمی دلخوری پیش اومد و چون کارت به دلایلی (مثل همیشه بی‌برنامگی خانواده همسرجان) کم اومد من برای همکارهای خودم کارت دسته‌‌جمعی آوردم و فقط برای روسا کارت جدا و این باعث دلخوری یه عده شد که عروسی نیومدند و بعدش هم یه هدیه نامناسب (یه ست سه‌تایی سینی که سایز وسطش که سایز کاربردیش بود رو برداشته بودند و سایز بزرگ و کوچیکش رو گذاشته بودند که به نظر من هدیه ندادن خیلی خیلی قشنگ‌تر از همچین کاریه) بهم دادند. تازه من خودم هم به خاطر فشاری که از طرف خانواده همسرجان و خود همسرجان بهم وارد می‌شد و یه سری مسائل مالی و غیره و دوری از خانواده، خیلی حساس و زودرنج شده بودم و روزی نبود که گریه نکنم و به خاطر همین خیلی زود از دست همکارها دلخور می‌شدم. همه‌ی اینها باعث شد که من کم‌کم از جمع اونها کناره‌گیری کنم و اونها هم که از این جمع‌های اکیپی هستند که مثلاً هفت‌هشت‌تایی با هم می‌رن نهار، یه دفعه من رو خیلی کنار گذاشتند. هر چند که با ریزش شدید نیرویی که محل کار ما داره از اون اکیپ اون موقع همش دو سه نفر موندند اما این باعث نشد که من نسبت به همکارهام احساس بهتری پیدا کنم. حیف، اگه همکارهای خوبی داشتم تحمل این روزها برام خیلی راحت‌تر بود. البته من این رو نفی نمی‌کنم که ایراد می‌تونه از خود من باشه و شاید من ناسازگارم. اما خوب که فکرش رو می‌کنم اونها هم برخورد خوبی با من نداشتند. از وقتی که من باردار شدم همه همکارهای خانمی که توی قسمت‌های دیگه بودند به محض باخبر شدن تبریک گفتند و حالم رو می‌پرسم اما من از همکارهایی که روزی هشت ساعت توی یه اتاق باهاشون کار می‌کنم تا حالا تبریکی نشنیدم! خلاصه خواستم بگم اونها هم خیلی نرمال نیستند و همه ایراد از من نیست احتمالاً! 6- دلم یه تعطیلی و یه استراحت طولانی می‌خواد. استراحت به معنای واقعی. یعنی هیچ کاری نکردن. مسافرت و گردش و اینا نه. فقط استراحت.

آخرین روزهای تابستان

جمعه این هفته به اصرار بابا رفتیم یکی از ییلاقات اطراف شهرمون. راستش من و همسرجان هیچ کدوم حس رفتن نداشتیم. من که حیات هفتگی‌ام بسته است به استراحت پنج‌شنبه و جمعه و همسرجان هم قبلاً گفتم که شیفت‌هاش غوغا می‌کنه این ماه. در ضمن ما یه دفعه عید با خانواده همسرجان رفته بودیم اینجا و دیگه خیلی برامون تکراری بود. اما موندیم توی رودرواستی با بابا و مامان. آخه از وقتی که من ازدواج کردم یه عادت بدی که پیدا کردند اینه که حاضر نیستند بدون ما برند مسافرت و تفریح. و خوب من و همسرجان هم بالاخره یه خانواده مستقل هستیم و برنامه خودمون را داریم. کمترین نمونه‌اش همین برنامه‌هایی که با خانواده همسرجان داریم که هر چند که محدود و کمه اما خیلی از تعطیلات خاص رو در بر می‌گیره مثل تاسوعا و عاشورا. بیچاره خواهر و برادرم! واقعاً از وقتی که من ازدواج کردم خیلی حوصله‌شون سر می‌ره. تازه حالا که خونه‌مون مستقله و شهرمون جدا این‌طوریه. اگه قرار باشه که ما برای نگهداری نی‌نی‌‌جان مدتی رو در جوار خانواده من زندگی کنیم، من جداً‌ از دخالت بیش از حد مامان و بابا می‌ترسم. من کلاً آدم مستقلی‌ام و دوست دارم که خودم برای خودم برنامه بریزم و اینکه حس کنم دیگران برام برنامه ریختند شدیداً عصبی‌ام می‌کنه. حالا این دیگران می‌خواد مامان همسرجان باشه که در این زمینه ید طولایی داره و چه مامان و بابای خودم. خلاصه، ما موندیم توی رودرواستی و مجبور شدیم که بریم. برنامه از پنج‌شنبه عصر بود و تا عصر جمعه و یه ویلا توی اون منطقه ییلاقی داشتیم. برای اینکه بتونیم بریم همسرجان مجبور شد شیفت‌هاش رو تغییر بده و باز هم همکاران گرامی‌اش کوچکترین همکاری باهاش نکردند. نتیجه این شد که طی هفته قبل،‌ شنبه و دوشنبه از چهار تا دوازده شیفت بود، سه‌شنبه هم که رفتیم خرید و کلی پیاده‌روی کرد و بعد چهارشنبه هم از چهار عصر که رفت شیفت تا پنج‌شنبه 7 صبح شیفت بود و یه ساعت اومد خونه و دوباره رفت سرکار و ساعت دو بعدازظهر آش و لاش اومد خونه. نهار خوردیم و دو ساعت خوابید و راه افتادیم. البته من خودم هم فرصت نکردم استراحت کنم چون باید جمع و جور می‌کردم و یه کمی به خونه می‌رسیدم و نهار می‌پختم و حمام می‌رفتم و اینا. خلاصه که هردومون خسته راه افتادیم و شانس آوردیم که با این خستگی همسرجان مارو ننداخت توی دره! پنج‌شنبه رسیدیم اونجا و شام خوردیم و شبش همسرجان بیهوش شد. یعنی وقتی ساعت یه ربع به دوازده خوابید،‌ تا ساعت پنج صبح حتی دنده به دنده هم نشد. عوضش من که حالا بنا به شرایط بارداری شب‌ها توی تخت خودم و بالش خودم هم به زحمت خوابم می‌بره و شبی شصت دفعه بیدار می‌شم، توی یه تخت غریبه فکر کنم فقط دو سه ساعت تونستم بخوابم اونم توی تکه‌های منقطع. تازگی‌ها روی دنده چب که می‌خوابم، یه جایی بین دنده‌هام درد می‌گیره و زود باید جابه‌جا بشم. خوب طاقباز هم که ممنوعه. دنده راست هم که خوب بنده خدا مگه چقدر تاب و توان داره؟! خلاصه که من اصلاً خوابم نبرد و خیلی اذیت شدم. هی منتظر بودم که صبح بشه همه بیدار شن. صبح جای همگی خالی صبحانه مفصلی خوردیم. کلاً ما توی مسافرت به غذا خیلی اهمیت می‌دیم. یعنی بهتره بگم بابای من به غذا خیلی اهمیت می‌ده و براش خیلی مهمه که تمام آداب و تشریفات رعایت بشه. یعنی شما بهش بگو حالا امکانات کمه مثلاً چنگال نداریم، خیلی ناراحت می‌شه. همه چیز باید تکمیل باشه و کامل. بعد در مقابل خانواده همسرجان خیلی ساده می‌گیرند این چیزها رو. خوب راستش رو بخواید من مدل اونها رو بیشتر می‌پسندم. کلاً آدم خوش‌سفر یعنی اینکه راحت بگیره همه کارو. بابای من اصلاً خوش‌سفر نیست، باید توی سفر همه به قانون اون عمل کنند و از اون تبعیت کنند اگرنه ناراحت و عصبی می‌شه. خوب ما که بچه‌هاشیم به این اخلاقش واردیم و عمل می‌کنیم اما از دیگران که نمی‌شه همین انتظار رو داشت. برای همین ما اصلاً دوست نداریم توی جمع‌های شلوغ بریم مسافرت چون بابای من دائم به ما غر می‌زنه که مثلاً چرا اینا دیر غذا می‌خورن، چرا پوسته تخمه‌هاشون رو می‌ریزن روی زمین زشته، چرا نوشابه نداریم، چرا می‌خوان شام املت بخورن و ... خلاصه که مسافرت رفتن خیلی تشریفات داره توی خونه ما. مثلاً صبحانه که مامان من تدارک دیده بود شامل پنیر، کره، دو مدل مربا، گردو، خیار، گوجه، تخم‌مرغ آبپز و کالباس و چایی بود که ما هم شیرکاکائو برده بودیم و بیسکوئیت! اینا همه برای شش نفر. به مامان می‌گفتم این صبحونه‌ات رو باید ورودی نفری 15هزار تومن بگیری حداقل. اما حدس بزنید عید که ما با خانواده همسرجان رفتی صبحانه چی خوردیم؟ مامان همسرجان گفته بود همه مهمون من اما هیچ فکری برای صبحانه نکرده بود. نتیجه اینکه ما برای صبحانه دوازده نفر فقط یه بسته پنیر داشتیم که من و همسرجان با خودمون برده بودیم و نون! حتی برای چایی شکر هم نداشتیم! اما خوب کلی خندیدیم و صبحانه هم نون و پنیر و موز خوردیم! خوشمزه هم بود. اما اگه بابای من بود حتماً عصبانی می‌شد و راه می‌افتاد که یه سوپری پیدا کنه و تجهیزات صبحانه بخره! البته لازم به ذکره که بابای من پنیر نمی‌خوره یعنی دوست نداره. برای همین من علیرغم اصرار شدید بابا اصلاً دوست ندارم که مسافرت اشتراکی با خانواده همسر بریم چون می‌دونم آب دیسیپلین و قوانین بابای من با بی‌نظمی و هرج و مرج اونها اصلاً توی یه جو نمی‌ره. خلاصه (من هر کاری کنم نمی‌تونم جلوی روده‌درازی خودمو بگیرم!) نهار جاتون خالی یه جوجه‌کباب زغالی مشتی زدیم بر بدن و عصر جمعه برگشتیم و ساعت هشت و نیم خسته و کوفته رسیدیم خونه. بعد از اینکه کلی توی ترافیک موندیم. سعی کردیم زود بخوابیم اما نشد. صبح شنبه که من بیدار شدم خیلی خسته بودم. اما اعتنا نکردم و اومدم سر کار. اما تمام مدت انگار روی ابرها بودم. کم‌کم دیدم انگار نمی‌تونم ادامه بدم. به هر زحمتی بود تا ساعت دوازده ونیم صبر کردم تا بتونم از چهار ساعت مرخصی ساعتی که حداکثر توی یک روزه استفاده کنم و بعد یه تاکسی گرفتم و رفتم خونه. نهار خوردم و خوابیدم. تا پنج و نیم که با زنگ تلفن مامانم بیدار شدم. شام پزوندم و همسرجان اومد و شام خوردیم. بعدش هم ساعت‌ها رو کشیدیم عقب و ساعت نه و ربع جدید رفتیم خوابیدیم تا پنج و نیم جدید. آیییی چسبید! آآآآآآآآآآی چسبید که خدا می‌دونه! هر چی بیدار می‌شد و می‌نشستم که این دنده به اون دنده بشم هنوز کلی وقت بود! خیلی کیف داد! امروز هم سرحالم و خوب. نی‌نی جان هم که دو روز بود اعتصاب کرده بودند و توی دل من قلمبه نمی‌شدند امروز دارند برای خودشون آفتاب‌بالانس می‌زنند! این هم از آخرین روزهای تابستان. عجب تابستانی بود امسال!

باز هم خرید برای نی‌نی‌جان

دیشب رفتیم و باز هم خرید کردیم برای نی‌نی‌جان. اول تخت و کمد سفارش دادیم با روتختی و تشک. از آپادانا . کلاً شد یک میلیون و ششصد وسی. قرار شد برای دو ماه دیگه بیارنش. بعدش هم رفتیم یه مقدار دیگه از وسایل مورد نیاز را بخریم از همان آشنایی که داشتیم. لباس‌های گرم رویی و یه مقدار لباس نخی که کم داشتیم و پتو و سرویس رخت‌خواب و یه آویز موزیکال برای بالای تخت و وان حمام و چوب رختی و یه جغجغه و دندون‌گیر و ... مجموع اینا هم شد سیصد و هفتاد. حالا از خریدهای عمده مونده یه صندلی ماشین و یه مقدار وسایل مورد نیاز خودم و پوشک و... شاید یه مقدار لباس هم با همسرجان به صورت هوسانه بخریم. نمی‌دونم. اما دیگه نمی‌خوام مامان و بابا خرج کنند. دلم می‌خواد صندلی ماشین را هم خودمون بخریم چون انگار بابا زیاد راضی نیست که خیلی خرج کنه واسه صندلی ماشین اما من دلم می‌خواد که یه چیز ایمن و خوب بخرم. حالا ببینیم چی می‌شه. نسبتاً خیالم راحت شد و اتاقم نامرتب! همه رو توی کیسه‌های خرید بزرگ‌بزرگ گذاشتم کنار اتاق. تا وقتی که تخت و کمد بیاد و هر کدوم سرجای خودش قرار بگیره.

ولادت امام رضا(ع)

سلام، ولادت امام رضا مبارک. امیدوارم که همه،‌ مخصوصاً نی‌نی‌جان در پناه حضرتش شاد و سلامت باشیم. من هر وقت در مورد نی‌نی‌ها و امام رضا(ع) فکر می‌کنم یاد 13 یا 14 سال پیش می‌افتم. وقتی مادرم خواهرم رو باردار بود. سن مادرم زیاد بود،‌ (بالای چهل سال) و خواهرم رو هم توی شرایط روحی فوق‌العاده بدی باردار شده بود. خلاصه که ما شدیداً نگران سلامتی خواهرم بودیم. اون موقع این تست‌های غربالگری و آزمایش‌ها هم رایج نبود و فقط اگر کسی می‌خواست آمینیو سنتز می‌کردند که اون هم خیلی روتین نبود. خلاصه اینکه ما خیلی نگران سلامت خواهرجان بودیم. طی بارداری مادرم رفتیم مشهد و اونجا خیلی خیلی به امام‌رضا التماس کردیم که نی‌نی سالم باشه. خدا رو شکر خواهرم وقتی به دنیا اومد صحیح و سالم بود. اما اون حس و حالی که اون روزها ما داشتیم هیچ وقت از یادم نمی‌ره. امیدوارم که امام رضا پشت و پناه نی‌نی من هم باشه. دیروز باز هم تنبلی کردم و موندم خونه. بعدش هم پشیمون شدم و گفتم که باید مرخصی رو شنبه هفته بعد می‌گرفتم اما خوب، تنبلی بدون دلیل هم بدک نیست هر چند وقت یک بار. دیروز همسرجان یه کیک خوشگل خریده بود و اومده بود. اول گفت به مناسبت ولادت امام رضا. منتظر بود که من خنگول خودم یادم بیاد که سالگرد خواستگاریمون هم هست اما من حواس‌پرت یادم نیومد! کلاً همسرجان من توی این زمینه‌ها خیلی رمانتیک‌تر از منه. تاریخ‌ها چه شمسی و چه قمری حسابی یادش می‌مونه و یه کاری براش می‌کنه، اما من نه! فکر کنم این موردمون برعکس همه باشه! خیلی دیدم که خانم‌ها به خاطر این مسئله با شوهرشون مشکل دارند که تاریخ‌ها یادشون نمی‌مونه. اما توی خونه ما این منم که باید حواسمو جمع کنم! خلاصه که دیروز همسرجان کیک خریده بود با کلوچه، اون دوتا تیکه کیک خورد با یه کلوچه اما من همون یه تیکه کیک خوردم عوضش امروز کلوچه آوردم سرکار. امروز هم که سرکار شیرینی دادند به مناسبت ولادت. خدا به خیر بگذرونه این بار که می‌رم دکتر چند کیلو ترکونده باشم! خیر سرم می‌خواستم این ماه وزن اضافه نکنم که جبران اون چهار کیلو ماه قبل بشه! اما مگه می‌شه؟ شیفت‌های همسرجان هم همچنان سر به فلک داره و نمی‌تونیم بریم پیاده‌روی. کم‌کم هم من احساس سنگین‌شدگی دارم و نمی‌تونم به راحتی قبل راه برم و احتیاج دارم چند وقت یه بار بشینم. فکر کنم هورمون ریلکسین داره کار خودشو می‌کنه! ظهرها بعد از نهار هم که قبلاً‌ تا یک ساعت هم می‌شد که پیاده‌روی کنم حالا فقط دلم می‌خواد بخوابم. و می‌خوابم! اصلاً من غذام زیاد نشده، فقط هله هوله زیاد شده و تحرکم کم شده حسابی. ای خدا یه کاری کن این بدن من همین‌طوری الکی کالری بسوزونه! نی‌نی جان تازگی‌ها بیشتر از اینکه لگد بزنه موج مکزیکی می‌ره توی دلم. خدایا چقدر من این فسقلی رو دوستش دارم! خدایا حفظش کن! ازت خواهش می‌کنم.این هفته که با مامان اینا بودم، عصر جمعه وقتی رفتند من دلم خیلی گرفت. خیلی خیلی نازک‌نارنجی شدم و محتاج محبت. اونم محبتی که مامانم بهم می‌کنه. خالص و یکدست. بدون انتظار. خدایا سایه همه مامان‌ها را مستدام نگه دار. نگفتم که مامان و خواهرم از پیش‌ازظهر پنج‌شنبه اومدند خونمون و مامانم با اصرار رفت حموممون رو شست و من رو بیرون کرد و گفت که مواد شوینده برات بده. دستش درد نکنه. شرمنده‌اش شدم. اما واقعاً شستن حموم و دستشویی برام سخته و تازه نگران اثرات سوء شوینده‌ها هم هستم. شب هم موندند و فردا ظهرش رفتیم خونه مادربزرگ پدری. همون که قراره یه روز در موردش بنویسم! عصرش که رفتند من خیلی دلم گرفت و نشستم یه کمی ور دل همسرجان اشک فشاندم. این دومین باره که واسه دوری مامانم اشک می‌فشانم. دفعه اول هم روز دوم ماه‌عسلمون بود که من بیمار بودم و تب‌دار و توی هتل مشهد بودیم. غروب جمعه بود و دلگیر. اون موقع هم کلی آبغوره گرفتم و به همسرجان گفتم که من مامانم رو می‌خوام!!! برای خودم این واکنش‌ها خیلی عجیبه. واقعاً که! اما این روزها واقعاً محبت مامانم خیلی می‌چسبه. حتی بیشتر از محبت همسرجان. ضمن اینکه مامانم بیشتر نگران سلامتی‌امه تا همسرجان. اگه توی یه روز واحد به هردوشون بگم که حالم خوب نیست همسرجان یادش هم نمی‌مونه که دوباره بپرسه چون پیش‌فرض ذهنی‌اش اینه که زن اگه گفت حالم خوب نیست می‌خواد خودشو لوس کنه اما مامانم حتماً حتماً زنگ می‌زنه و حالم رو دوباره می‌پرسه چون می‌دونه که من آدمی نیستم که الکی خودمو لوس کنم. خدایا، سایه هیچ مادری رو از سر بچه‌هاش کم نکن. یا حداقل اگر بخواهیم واقع‌بین باشیم، زود این کارو نکن! بذار وقتی همه بچه‌هاش رفتند بالای پنجاه سال،‌ بعد!

یوسف گم‌گشته باز آید و فیلان!

من کلاً آدم منظمی‌ام. نه اینکه خیلی خونه‌ام تر و تمیز باشه که برعکس. اکثر موارد فوبیای مهمون یه دفعه‌ای دارم. اما یه دلیل عمده نامرتب بودن گاه به گاه خونه اینه که من از کار سرهم‌بندی خوشم نمی‌یاد. یعنی مثلاً بخوام ظاهر خونه رو تمیز کنم اما همه چیز رو بچپونم توی یه کمد. دلم می‌خواد همه چیز سر جاش باشه و یه جا و مکان مشخص داشته باشه. از زمان بچگی هم این قابلیت و خصوصیت رو داشتم که اگه یه چیزی رو یه جای خاص براش مشخص کردم اون چیز همیشه اونجا بوده و خلاصه چیزی رو گم نمی‌کردم. اما دو سال پیش یه اتفاقی افتاد که من کاملاً به خودم شک کردم. یعنی بدجوری به هم ریختم و از خودم حسابی ناامید شدم. ماجرا این بود که همون اولی که ازدواج کردیم و خیلی قسط داشتیم و اوضاع نابه‌سامان بود، یه دفعه اعلام شد که حج عمره ثبت‌نام می‌کنند. بعدش هم گفتند که اگه الان ننویسید دیگه می‌ره تا هفت هشت سال دیگه و یه وقت تا ده سال دیگه نوبتتون نمی‌شه. نتیجه اینکه بنده با کلی دردسر از همین جایی که کار می‌کنم و معرف حضورتون هست که پشت کوه تشریف داره، به ازای دونفرمون یه میلیون وام گرفتم و ششصد تومن هم خودمون گذاشتیم و خلاصه ثبت‌نام کردم. پس فیش‌ها شد به نام من و محل ثبت‌نام هم شد بانک همین پشت کوه. گذشت و در طی شش ماه اقساط وام از حقوقم کسر شد و بعد هم اگه اشتباه نکنم توی همون حدود شش ماه بعد بود که قرعه‌کشی کردند (توی فروردین بود اگه اشتباه نکنم). توی این بین که قرعه‌کشی می‌کردند و اولویت‌ها رو خورد خورد اعلام می‌کردند، ما توی خونه هنوز اینترنت پرسرعت نداشتیم. برای همین من یکی دو بار فیش‌ها رو با خودم بردم سرکار تا چک کنم که اولویتمون اعلام شده یا نه. جای فیش‌ها هم توی یه پاکت بود توی یه کشو که ما همه مدارکمون رو اونجا می‌ذاریم. بعد که اعلام شد یه بار رفتم سراغ فیش‌ها و هر چی گشتم پیداشون نکردم. خدا می‌دونه چقدر من خونه رو زیر رو کردم. هر جایی که فکرش رو می‌کنید. سر کار و همین یه نصفه میز و یه جزوه‌دان و یه کشو زپرتی که دارم رو هم بیشتر از صد بار ریختم بیرون و دوباره چیدم. اما هر چی بیشتر گشتم کمتر پیدا کردم. هر چی هم که هی به خودم و به دیگران اصرار می‌کردم که باباجون، از من بعیده همچین کاری، من حتماً اگه چیزی رو بردارم سرجاش می‌ذارم،‌ اینا باید توی همون کشو باشه، خوب وقتی نبود دیگران چی بگن. خدا می‌دونه چند بار من اون کشو رو ریختم بیرون و دوباره گذاشتم سر جاش،‌ زیر کشو، زیر تخت، زیر فرش، توی کمد رخت‌خواب‌ها. توی وسایل همسرجان، انباری، زیرزمین، هر جایی که فکرش رو بکنید رو من گشتم. اما نبود که نبود. آخرش نتیجه گرفتم که یکی از دفعاتی که پاکت رو آورده بودم سر کار که چک بکنم، از توی کیفم افتاده و نفهمیدم. خود فیش‌ها که چیز خیلی مهمی نبود. با نفری هزار تومن و کشوندن همسرجان به پشت کوه، دوباره برامون صادرش کردند. و البته با کلی اخم و تخم متصدی بانک و نگاه عاقل اندر سفیه انداختن که کی همچین چیزی رو گم می‌کنه ما تا حالا همچین موردی نداشتیم نمی‌دونیم باید چیکار کنیم و اینا! تازه ازمون تعهد گرفتند که اگه کسی از اون فیش‌های مفقودی سوءاستفاده کرد اونا هیچ مسئولیتی ندارند و به عهده خودمونه! هر چی هم بهش گفتم بابا اون بار که من اومدم ثبت‌نام کردم و پول رو جرینگی ریختم به حسابتون و اسناد وام رو براتون آوردم، شما نیاز نبود همسرجان رو رویت کنید و ازش امضا بگیرید و من خودم به جاش امضا کردم، حالا که می‌خوام المثنی همون رو بگیرم فقط به شخص شخیص خودش تحویل می‌دید؟! برام تره هم خورد نکردند. بنابراین همسرجان با کلی غرولند پا شد اومد اینجا و مجبور شد مرخصی بگیره که قبل از چهار که بانک اینجا می‌بنده اینجا باشه و بعدش هم منو برد یه رستورانی که توی همین پشت کوهه و جاتون خالی جوجه‌های معرکه‌ای داره بهم یه چلوجوجه با سوپ مجانی داد که هنوز مزه‌اش زیر دندونمه! خلاصه که این اتفاق کاملاً تصور من از خودم رو بهم ریخت. دیگه از اون به بعد به خودم اطمینان نداشتم و نمی‌تونستم با اعتماد کامل بگم که من منظمم. هر چیزی هم که گم می‌شد بلافاصله می‌گفتم رفت پیش فیش‌های مکه! امروز می‌خوام برم دکتر و آزمایشم رو نشونش بدم. من از اول بارداری یه پوشه مدارک درست کردم که هرچی آزمایش و سونو و... رفتم رو ریختم اون تو. به اضافه دفترچه بیمه‌ها و کارتی که پزشک زنان برام پر می‌کنه. دیشب رفتم که اون پوشه رو بردارم و.... نبود. اون پوشه هم جاش همون کشوی کذایی بود و یه پوشه گنده و کت و کلفت که تا حالا یه عالمه آزمایش و سونو غیره که یه عالمه مقوا بهش منگنه شده توش بود. یعنی چیز کوچیکی نبود که به این راحتی گم و گور بشه. ساعت ده و نیم بود که من به صرافت اون پوشه افتادم و دوباره زمین و زمان رو بهم ریختم برای پیدا کردنش. همسرجان شیفت بود و من تا دوازده و نیم که اون بیاد همه جا رو گشتم. مطمئن بودم که تا هفته پیش توی خونه بوده چون از روی آزمایش قبلی شماره تلفن آزمایشگاه رو پیدا کردم تا در مورد آزمایش GCT ازشون اطلاعات بگیرم. اما از اون به بعد یادم نبود. می‌دونستم که برای اومدن مامان اینا خونه رو جمع و جور کردم و می‌گفتم حتماً یه جایی گذاشتم که یادم رفته. اگر ماجرای فیش‌ها نبود حاضر بودم قسم بخورم که غیر کشو جای دیگه‌ای رو نباید گشت اما دیگه به من اعتمادی نبود، به خصوص که احتمالاً‌به دلیل بارداری مغزم هم کوچیک شده خخخخخ. خلاصه. از زیر کشو و تخت و فرش شروع کردم، کمد رخت‌خواب‌ها و کشوهای لباس و اتاق بچه و روی اتوپرس و زیر فرش‌ها زیر کوسن‌های مبل‌ها و خریدهایی که هفته پیش برای نی‌نی‌جان کردیم رو زیر و رو کردم و تمام انباری رو گشتم و کیف‌ها و چمدون‌ها رو ریختم بیرون و توی گونی بازیافتی‌ها و جاکفشی و لابه‌لای جانمازها رو هم چک کردم. اما نبود که نبود. انگار یه قطره آب شده بود و رفته بود توی زمین. دوازده و بیست دقیقه همسرجان اومد. تا که ماشین رو گذاشت تو زنگ زدم به گوشی‌اش که توی ماشین رو چک کنه. یه ساعت قبلش هم زنگ زده بودم خونه مامان اینا و از اونها هم پرسیده‌ بودم که خبری نداشتند. همسرجان اومد. پوشه رو که پیدا نکرده بود اما یه هفت‌هشت تایی آلو از آخرین خرید میوه‌ای که رفته بود کف ماشین ریخته بود که اونا رو پیدا کرده بود!!! همسرجان که اومد هم یه دور تمام اونجاهایی که من گشته بودم رو دوباره گشتیم و چیزی پیدا نکردیم. بعد هم طبق علاقه همسرجان نشستیم به بازسازی وقایع از 10 - 12 روز پیش و هرچی بیشتر فکر کردیم بیشتر به این نتیجه رسیدیم که باید همین جا توی خونه باشه. ساعت شد یک و فایده‌ای نداشت. با اعصاب خورد خوابیدم. شاید چیز مهمی نبود اما من بیشتر از همه به خاطر مدارک پزشکی‌ام (سونوگرافی سه ماهه اول و کارت بارداری دکتر و دفترچه‌ام) ناراحت بودم و همچنین یادگاری‌هایی که می‌خواستم نگه دارم. جواب مثبت آزمایش بتا، عکس اولی سونو که نی‌نی‌جان یه تخم گردالی کوچولوئه و عکس سونو NT که نیمرخ نی‌نی جان سیزده هفته‌ای کاملاً توش پیداست. می‌دونستم که دکترم به خاطر گم کردن کارت هم حسابی سرزنشم می‌کنه. خلاصه که چون حرص خوردم نی‌نی‌جان هم چندتایی لگد پدر مادر دار نثارم کرد که برای اون وقت شب عجیب بود و معمولاً اون وقت شب پسر خوبی بود و خیلی لگد نمی‌زد. شب خیلی بد خوابیدم. یعنی از یک تا چهار رو خوب خوابیدم اما از بعد از اون بیدار شدم و با فکر مشغول دیگه درست خوابم نبرد. هی جاهای مختلفی که باید برم بگردم به ذهنم می‌اومد و خلاصه خیلی بد خوابیدم. ساعت شش بیدار شدم. نماز خوندم و شروع کردم به چندباره گشتن. نی‌نی جان هم همچنان با خشم لگد می‌زد! البته قبول دارم که کارم خل خلیه. اما من از گم کردن خیلی بدم می‌یاد. خیلی. دیگه وقتی ناامید شدم دوباره رفتم سراغ کشو که متهم اصلی بود توی هر دو ماجرا. هی نگاش کردم. زیرش رو،‌ پشتش رو،‌ بغلش رو. بعد یهو یه کشفی کردم. این سرویس خواب من ترکه. بعد برعکس ایرانی‌ها، زیر کشوهای پاتختی خالی نیست. یه فضای خالیه که من تا حالا نمی‌دونستم و فکر می‌کردم زیر کشوی پایین خالیه و اگه چیزی بره پشت کشو از زیرش می‌افته زمین. دستم رو کردم توی اون فضای خالی و حدس بزنید چی پیدا کردم؟! بله. فیش‌های مکه! توی همون پاکتش خودشون اونجا تشریف داشتند! رفتم همسرجان رو صدا کردم که بعد از نماز رفته بود روی مبل خوابیده بود و اخلاقش هم خیلی بد بود بابت خوب نخوابیدن دیشب. هرچی سعی کردم براش توضیح بدم نفهمید کجا پاکت‌ها پیدا شده. بردمش توی اتاق و نشونش دادم. بهش گفتم سعی کنه کشو رو دربیاره اما این لولاهای سه زمانه رو نمی‌شه از جاش درآورد یا ما بلد نیستیم. نتیجه اینکه هی با سختی دنبال پوشه گشتیم اما نبود. همسرجان می‌گفت اون پوشه به اون کت و کلفتی اگه زیر کشو بود نمی‌ذاشت کشو حرکت کنه. یه کمی بیشتر نگاهش کردم و بعد دا دااااا! پوشه به صورت عمودی پشت کشو قرار گرفته بود. دستم رو انداختم درش آوردم. صحیح و سالم سرجاش بود. فیش‌های مکه هم که همون جا بود که من بالاش قسم می‌خوردم. یعنی ایراد کار از هوش و حواس من نبود. از فضای مخفی زیر کشوها بود. خیلی حال خوبی دارم. با اینکه حسابی خسته‌ام و چشم‌هام رو به زور باز نگه داشتم اما از اینکه از هوش و حواسم رفع اتهام شده خیلی خوشحالم! هرچند که همسرجان حسابی شکار بود از دستم که دیشب نذاشتم درست بخوابه! نی‌نی جان هم همین‌طور و صبح اول وقتی یه عالمه لگد زد. اما من خوشحال بودم. همین!

یه پست خاله‌زنکی!

چند روزیه یه حالت عجیبی دارم. بدیش اینه که نمی‌دونم دقیقاً چمه! یعنی بعضی وقت‌ها حس می‌کنم که توی دلم خالی می‌شه و می‌ره به سمت پایین و بعد شکمم سفت می‌شه به اندازه سه چهار ثانیه و بعد ول می‌کنه. خیلی خیلی نگران شدم. فکر می‌کردم اینا انقباضه و خدای نکرده داره ریسک زایمان زودرس. اما بعدش یه کمی شک کردم که اینا حرکات روده باشه چون من متأسفانه همچنان مشکل یبو**ست دارم و اوضاعم از اون لحاظ هم نرمال نیست. اما نمی‌تونم خیلی  مطمئن باشم. خلاصه که دلهره جدیدم رو به شما معرفی می‌کنم! چهارشنبه کلی برای این مورد آبغوره‌گیری کردم چون دوباره توی خونه تنها بودم و استرس داشتم و کل پنج‌شنبه شب رو در این مورد کابوس دیدم و دوباره یه فصل هم عصر جمعه در این مورد آبغوره‌گیری کردم. هی هی! چهارشنبه رفتیم دیدن یکی از همکارها که تازه زایمان کرده بود. این که رفتنمون چه داستانی داشت بماند! اصلاً اینقدر ما همکارها با هم مچ هستیم  که خدا می‌دونه. سه چهار دفعه زمان رفتن را جابه‌جا کرده بودند تا رسیده بودند به این تاریخ. بعد اون زمان‌های قبلی همه برای من بهتر بود اما برای اینکه برای دیگران جور نشد من هم به چهارشنبه رضایت دادم اما بعد که رفتیم دیدیم که همه اونهایی که هی تاریخ را عوض می‌کردند اصلاً هیچ کدوم نیومدند! حرصم دراومده بود. بابا شما که آخرش می‌خواید نیایید خوب هی برنامه دیگران را به هم نزنید. من مونده بودم آخرش این تاریخ برای کی خوب بود؟! رفتیم و یه نی‌نی 25 روزه کوچولوی ناز رو دیدیم. این همکارم دو تا بچه داره که هر دو تا ناخواسته بودند! اولی که توی دوران عقد بود و خلاصه مجبور شد هولکی عروسی بگیره و دومی رو هم کاملاً‌ ناخواسته. اما عوضش یه دختر داره و یه پسر و حالا دیگه با خیال راحت می‌تونه یه کار اساسی بکنه برای جلوگیری از ناخواستگی! نی‌نیه همش خواب بود. اما می‌گفت حالا می‌خوابه و شب‌ها بیداره. دوستش داشتم! بعدش هم همکارم یه عالمه داستان‌های وحشتناک از فرآیند زایمان تعریف کرد. خودش سزارین شده بود اما می‌گفت اگه شجاعتش رو داری برو طبیعی. من که هنوز نتونستم تصمیم بگیرم. همسرجان مصراً می‌گه طبیعی اما من مطمئنم که ذره‌ای از فرآیند طبیعی خبر نداره و نمی‌دونه دقیقاً‌ چه اتفاقی می‌افته! چون که دیروز که من و مامانم داشتیم در مورد زایمان طبیعی و بخیه‌های بعدش صحبت می‌کردیم با تعجب می‌پرسید که مگه بخیه هم می‌خوره؟! کجا؟! چرا؟! بله من الان از ایشون خیلی متشکرم که با این سطح علم و دانایی اینقدر اصرار دارند به یه مسئله‌ای! البته باز هم باید درود بفرستم به روح پرفتوح مادر همسرجان که در این زمینه هم اظهار نظرهای بسیاری دارند و یه دفعه جلوی خودم امر فرمودند که تو دیگه باید طبیعی باشی! بعد چهار تا عروس سزارینی! راستی تا هنوز توی این فازیم یه خاطره دیگه هم از ایشون بگم که ما تازه که ازدواج کرده بودیم ایشون هی می‌گفتند که باید زود بچه‌دار بشید و اینا. بعدش هی یواش یواش شروع کردند به اینکه اون یکی جاریم (یعنی زن‌عموی همسرجان) گفته که اسم نوه‌ام رو به خاطر حاج‌آقای خدابیامرز (یعنی عموی همسرجان) گذاشتیم فلان چیز (یه ترکیبی از اسم عموی همسرجان با یه اسم دیگه. یعنی اسم نوه خدابیامرز را یه چیزی گذاشته بودند که یادآور اسم خدابیامرز باشه). پس حالا یکی از پسرهای من هم باید اسم بابای من (یعنی پدربزرگ همسرجان) رو بزاره روی بچه‌هاش. یکی از نوه‌های دخترم هم باید فلان اسم را برداره که هم‌وزن و هم‌معنی اسم منه (یعنی اسم مادر همسرجان)! خوب برادرهای همسرجان همه بچه‌هاشون تکمیلند. فقط برادر چهارم یه بچه کم داشت و ما. مادر همسرجان هم می‌فرمودند که یا برادر چهارم اگه پسر شد باید بزاره و یا شما (یعنی ما). خلاصه که اونها بچه دار شدند و پسر بود و بعد هم ذره‌ای برای مادر همسرجان تره خورد نکردند و یه اسم بسیار مدرن (و البته زیبا) برای پسرشون انتخاب کردند و در نتیجه وظیفه زنده نگه‌داشتن یاد و نام پدربزرگ همسرجان که در همه فامیل به بداخلاقی و عصبانیت و کلی صفت بد دیگه معروف بود به دوش ما افتاد! اما متأسفانه من از اسم پدربزرگ همسرجان اصلاً خوشم نمی‌یاد یعنی به نظر من برای بچه بسیار ثقیله و اصلاً‌ هم امروزی نیست و تازه من دو سه نفر به اون اسم می‌شناسم که اصلاً دوستشون ندارم و تازه یکی از ضایع‌ترین شخصیت‌های معروف سینمای ایران هم همین نام رو یدک می‌کشه که من هر وقت می‌خوام مثال یه آدم لمپن رو بزنم از نام همین شخصیت استفاده می‌کنم! خلاصه اینکه از همسرجان اصرار و از بنده انکار. البته همسرجان ابتدا و در همان عنفوان عقد از این اسم به عنوان نام مورد علاقه‌اش نام برد و من هم از همه جا بی‌خبر و بدون اطلاع از امر ملوکانه مادر همسرجان مراتب مخالفت خودم رو ابراز کردم. خلاصه مادر همسرجان چند باری هی دستورش را صادر کرد و من هم یه بار بی‌رودرواستی گفتم اصلاً به نظر من درست نیست که اسم یک درگذشته در فامیل را روی یک بچه بگذارند و اون بچه احساس بدی بهش دست می‌ده و کار درستی نیست. خلاصه اینکه مادر همسرجان فرمودند که حالا که اینطوره خودم یه پسر دیگه می‌یارم این اسم رو روش می‌ذارم!!!! بعد من باردار شدم ما یه اسم کاندید کردیم برای پسر و برای دختر هنوز به نتیجه‌ای نرسیده بودیم که دیدیم مادر همسرجان هر جا ما هستیم با یه صدای بلند که ما هم بشنویم برای همه توضیح چندباره می‌گن که من فلان اسم رو دوست داشتم اما آذردخت خانم دوست نداشته پس من گفتم فلان اسم (اسمی که ما کاندید کردیم!) رو بذارین و اگه هم دختر شد همون اسمی که هم‌وزن اسم خودشونه! خوب من خیلی حساسیت به خرج ندادم اما خوب حالا که گفتن نی‌نی جان پسره. حالا قراره ما اسمی که خودمون کاندید کردیم اما مادر همسرجان فکر می‌کنه که خودش کاندید کرده رو بزاریم! از من به شما نصیحت که در مورد اسم سعی کنید با همسرتون به توافق برسید اما تا می‌تونید اون اسم رو جایی اعلام نکنید. اصلا‌ بگذارید برید برای نی‌نی شناسنامه بگیرید بعد. البته به شرطی که همسرتون توانایی آب خوردن بدون اجازه مامانش رو داشته باشه!

بیماری من!

این هفته دوباره از اون هفته‌هاست که همسرجان همش درگیر شیفت و کار دومه. اصلاً این ماهش که دیگه برای خودش شاهکاره. پس نتیجه می‌گیریم که من دوباره خموده و کسل باشم. شنبه که شیفت بود، هیچی. یکشنبه شیفت نبود اما تا هشت و نیم شب دنبال خرید و کارواش و اینا بود که بازم هیچی چون اخیراً بنده از ساعت نه و نیم زنگ ساعت شلمانی‌ام به صدا در می‌یاد و حداکثر تا ده و نیم می‌تونم خودم رو بیدار نگه دارم. دوشنبه دوباره شیفت بود. من دوشنبه خیلی خیلی کسل بودم. اخیراً یه مدل مریضی پیدا کردم،‌ البته بهتره بگم از قبل داشتم و الان تشدید شده، که هی می‌رم مطلب در مورد بیماری‌ها و حوادث ناگوار می‌خونم و خودم رو توی اون شرایط تصور می‌کنم. یه مدتی حسابی در مورد MS می‌خوندم. بعد در مورد افرادی که در اثر حادثه دچار آسیب نخاعی شدند و... اخیراً هم به تبع بارداری راه می‌افتم می‌رم توی نی‌نی‌سایت و دنبال تاپیک‌هایی که در طی بارداری و بعدش دچار مشکل شدند می‌گردم. می‌دونم کار احمقانه‌ایه، دارم سعی می‌کنم ترکش کنم. اما فکر اینکه باید از تمام ناگواری‌هایی که ممکنه برام پیش بیاد باخبر باشم ولم نمی‌کنه. خلاصه. دوشنبه یه تاپیک پیدا کرده بودم در مورد کسانی که زایمان زودرس داشتند. بعد دیگه شروع شد. هی حس ناجور داشتم و احساس درد. کم‌کم نگران شدم. فقط منتظر بودم که برم خونه زودتر. رسیدم خونه و دیدم هیچ کاری ندارم بکنم. بدتر کسل شدم. همسر زنگ زد و کسالت رو از صدام فهمید. یه کمی اینترنت گردی کردم و بعد هم بلند شدم غذاهای فردا رو که آماده بود ریختم توی ظرف و بعد هم غذای شبم رو گذاشتم که گرم بشه. سالاد درست کردم با روغن زیتون و آبلیمو برای رفع مشکلات مزاجی. داشتم شام می‌خوردم که یهو دیدم همسر کلید انداخت اومد تو. یه پیتزا دستش بود! به خیال خودش خواسته بود منو سورپرایز کنه. خوب من سورپرایز شدم، برام جالب بود اما خوب سیر بودم دیگه. تازه پیتزا رو هم از یه جای جدید خریده بود که اصلاً خوشمزه نبود. اما من به روی خودم نیاوردم. خیلی خودمو خوشحال نشون دادم و تشکر کردم و نصفش رو دادم خودش خورد. این مدل ابراز محبت همسر منه. وقتی خیلی احساس عذاب وجدان می‌کنه تصمیم می‌گیره یه جوری جبران کنه و خوب با چیزهایی که خودش خیلی دوست داره یا فکر می‌کنه من خیلی دوست دارم. خوب پیتزای سبزیجات هم پیتزای مورد علاقه منه! اما خوب حتماً همه خانم‌ها می‌دونند که من در جوار همسر بودن و نون و پنیر سق زدن رو صد در صد به تنهایی پیتزا خوردن ترجیح می‌دم. اما خوب، وقتی بعداً بهش گفتم که تنهایی مزه نمی‌ده، تعجب کرد و گفت حالا دیگه کار من رو بی اجر نکن دیگه! همسرجان خیلی عجله داشت که برگرده سر شیفت. خورد و زد بیرون. اول خواستم پیتزا رو نخورم بزارم برای فردا اما گفتم دلش می‌شکنه و اینا. در نتیجه خوردم و بعد از نیم ساعت حسابی حالم بد شد. سالادهای روغن زیتونی و غذایی که خودم خورده بودم و پیتزای سبزیجات توی معده‌ام حسابی دعواشون شد! نتیجه اینکه ساعت نه و نیم رفتم خوابیدم. یه دفعه ساعت یازده و نیم برای این دنده به اون دنده شدن بیدار شدم و گفتم همسرجان یه ساعت دیگه می‌یاد و حتماً اون موقع هم بیدار می‌شم. به اندازه یه چشم به هم زدن خوابیدم و بیدار شدم دیدم ساعت یک و نیمه و همسر هم کنارم خوابیده و خر و پف می‌کنه! باورم نمی‌شد این چشم به هم زدن دو ساعت شده و تازه من هم بیدار نشدم! من خیلی خواب سبکی داشتم. همیشه داداشم که شب زنده‌داره شاکی بود که من راه می‌رم تو اتاق تو بیدار می‌شی و این خواب تو اصلاً فایده نداره! اما این روزها خوابم خیلی سنگین شده. فکر کنم اگه دزد بیاد خونه‌مون من نفهمم! احتمالاً‌ بدنم داره از آخرین فرصت‌های عمیق خوابیدن استفاده می‌کنه! صبح هم که بیدار شدم با گرفتگی عضله پا که مال پریشب بود و هنوز ول نکرده و کوفتگی بدن. انگار از زیر تریلی در اومدم! در نتیجه تصمیم گرفتم که سه‌شنبه نرم سر کار. توی خونه بودم و هیچ کاری نکردم. فقط یه فیلم دیدم و باز هم رفتم نی‌نی‌سایت و تاپیک مادرهایی که بچه CP دارند رو خوندم و کلی استرس مضاعف گرفتم. خبر تصادف اتوبان قم تهران هم که 44 نفر توش کشته بودن حسابی اعصابم رو بهم ریخت. خیلی ناراحت‌کننده بود. ما همش از سقوط هواپیما می‌ترسیم و اگر خدای نکرده یه همچین اتفاقی بیفته حسابی همه ذهنشون درگیر می‌شه. اما زنده‌زنده سوختن توی اتوبوس هم خیلی وحشتناکه. خیلی. همسرجان هم هفت اومد و دوباره دنبال یه سری کار رفت بیرون و هشت اومد. اما بستنی خریده بود که حالم رو خوب کرد. من از اون آدم‌هایی هستم که با خوردن بستنی شکلاتی احساس خوشبختی می‌کنند و از من به شما نصیحت که دبل چاکلت‌های دایتی از همه دبل چاکلت‌ها خوشمزه‌تره! تموم دیروز هم شکمم درد می‌کرد و یه مدل عجیبی هم بعضی وقت‌ها منقبض و سفت می‌شد و دوباره ول می‌کرد که خلاصه خیلی نگران بودم. اما امروز که بیدار شدم اوضاع خوبه. امیدوارم که دیگه خوب باشم. نی‌نی‌جان این روزها یه جور بامزه‌ای تکون می‌خوره. بعضی وقع‌ها لگد نمی‌زنه. حس می‌کنم که داره وول می‌زنه. پشتک می‌زنه و زیر و رو می‌شه. از وقتی که حرکت‌هاش رو این‌جوری واضح حس می‌کنم،‌ احساسم بهش شدیدتر شده. خیل دوستش دارم و دلم نمی‌خواد از دستش بدم. خدایا،‌ نی‌نی جان رو برای من و همسرجان حفظ کن و کاری کن صحیح و سالم باشه. چه الان که اون توئه و چه وقتی که به دنیا می‌یاد. من دستم کوتاهه و کاری از دستم برنمی‌یاد. فقط خودتی که می‌تونی. فقط خودت.

آزمایش GCT و سیسمونی

پنج‌شنبه رفتم آزمایش GCT. مامان و بابا و خواهر و برادرم شب خونه ما بودند. صبح همسرجان رفت صبحانه از بیرون هلیم گرفت با نون سنگک تازه. من خیلی دلم می‌خواست اما قبلش با آزمایشگاه هماهنگ کرده بودم و گفته بود که یه صبحانه سبک بخور. اما نتونستم مقاومت کنم و یه تیکه نون با هلیم خوردم. دلم خیلی بیشتر می‌خواست اما نشد! :) بعدش رفتیم با همسرجان آزمایش. اونجا پودر گلوکز را دادن بهم. خانمه گفت می‌تونی بری خونه بخوری اما اگه دو قسمتش کردی حتما تو فاصله کمتر از پنج دقیقه بخور و خیلی هم فعالیت نکن. ما هم که ماشین را یه جای دور پارک کرده بودیم (آخه آزمایشگاهه که قبلاً سر خیابونمون بود یهو جابجا شده بود و ما خبر نداشتیم و کلی پیاده روی کردیم) تصمیم گرفتیم که یک ساعت را بشینیم اونجا. خلاصه گلوکز را با مکافات توی دو تا لیوان یه بار مصرف آب حل کردم و خوردم. خیلی بد و غیر قابل تحمل نبود. اما خوب یه کمی دل آشوبه گرفتم که می‌تونست کار هلیم و نون سنگک هم باشه! در حالی که داشتم محلول رو می‌خوردم یه خانمه که بعداً فهمیدم خدمه آزمایشگاه بود هی می‌رفت و می‌اومد و می‌گفت که یه دفعه سر بکش و نگران نباش و کاری نداره و اینا. بعد هم هی رفت و اومد و به من و همسرجان لبخند زد. بعد یک ساعت آزمایش دادم. وقتی رفتم توی اتاق نمونه‌گیری خانمه اونجا بود. پرسید که بچه چندمه و بعد گفت که من برات دعا می‌کنم و درسته من فقیرم اما دعام گیراست و یه بچه مریض دارم و خلاصه فهمیدم که داره زمینه‌چینی می‌کنه. مسئول نمونه‌گیری که اومد با هول از جاش بلند شد و رفت. فهمیدم اینا هم از اینکه این کارها رو می کنه ناراضی‌اند. وقتی داشت می‌رفت گفت بیسکوئیتی چیزی می‌خوای برات بیارم؟ که گفتم نه. اصلا از هر چی شیرینی بود حالم بد می‌شد. خلاصه نمونه را دادم و اومدم بیرون. به همسرجان گفتم که این خانمه این جوری می‌گه یه چیزی بهش بدیم که گفت نه تو همین نیم ساعت پیش صدقه دادی بسه. کلاً همسرجان از پول دادن به این جور آدم‌ها خوشش نمی‌یاد. می‌گه اینا با این حرف‌ها و کارهاشون بعضی وقت‌ها توی یه روز از من کارمند بیشتر درآمد دارند. اما من دو دلم در این زمینه. یعنی چه پول بدم و چه ندم عذاب وجدان دارم. کلا نمی‌دونم. بعدش رفتیم خونه مامان و بابا و خواهرم رو برداشتیم و رفتیم سرویس خواب نوزاد ببینیم. چند جا رفتیم و مدل‌های مختلف رو دیدیم. از بین همه اون شرکتی‌ها خیلی خوشگل بودند و تر تمیز. اما خوب قیمتشون دوبرابر متفرقه‌ها بود. اصلاً هنوز نمی‌دونم چکار کنم. تخت رو الان بگیرم یا صبر کنم وقتی تکلیف محل سکونتمون معلوم شد. اصلاً‌ تخت نوزادی بگیرم یا تخت‌پارک؟ نمی‌دونم تخت نوزادی یا نوزاد نوجوان کنار تخت خودمون جا می‌شه یا نه. الان که جا نمی‌شه. مگه اینکه تغییرات ایجاد کنیم و یه سری از وسایل اتاق خواب خودمون رو ببریم توی اتاق بچه تا اینکه جا باز بشه. هنوز نمی‌دونم. در حین این ور و اونور رفتن یهو ساعت دوازده بود که حس کردم از مغز سر تا کف پام خیس عرقه و حسابی بی‌حالم. فهمیدم قندم افتاده. ظاهراً اون مقدار خیلی زیاد قند که وارد خونم شده بود حالا افت کرده بود و حالم بد شده بود. به همسرجان گفتم برو یه کیک برام بخر بیار. کیک رو که خوردم انگار خوشمزه‌ترین خوراکی دنیاست. و بلافاصله حالم خوب شد. حالا نمی‌دونم این واکنش بدنم نشونه چیه. نکنه قند دارم؟ حالا باید بزازم نتیجه آزمایش بیاد. چهار شنبه هم که رفتیم خرید سیسمونی. اول یه کمی لباس‌های نخی زیر نی‌نی جان رو خریدیم. از یه آشنای همسرجان و اینا که توی بازار شهرمون بود. خیلی قیمت‌هاش مناسب بود اما خوب خیلی خوشجل و موشجل نبود. سفید ساده بود لباس‌هاش با یه چاپ. اما من خیلی دلم می‌خواد تا می‌شه رعایت مامان و بابام رو بکنم. چند دست هم لباس سایز بزرگتر برای توی کمد. بعدش هم رفتیم و یه کالسکه و یه کیف وسایل و یه ساک حمل خریدم به همراه وسایل بهداشتی و زیرانداز ضد نم و دو جفت پاپوش و سرویس قابلمه لعابی خوشگل و شیشه شیر و پستونک و حوله و از این جور چیزها. خرید چهارشنبه روی هم شد هفتصد هزار تومن. حالا مونده تخت و کمد و صندلی ماشین با لباس‌های بیرونی و سرویس رخت‌خواب و یه سری خورده ریز.  لباس نخی‌هاش هم یه سری کم و کاست داره که اونا رو خودم با همسرجان می‌ریم دنبالش انشاالله. می‌خوام اگه شد خوشجل و موشجلش رو بخرم. دیگه همین.

بابا و مامان

چهارشنبه و پنج‌شنبه رفتیم برای خرید سیسمونی. خوش نگذشت زیاد. چهارشنبه مامان و بابا اومدن دنبال من. ظاهراً سر یه مسئله جزئی حسابی زده بودند به تیپ و تار هم و یه جنگ بزرگ بینشون در گرفته بود. متأسفانه مامان و بابای من این عیب بزرگ رو دارند. تا من یادم می‌یاد این مشکل رو داشتند. البته نمی‌دونم مشکل از ایراد حافظه منه یا اینکه واقعاً این اتفاقات از حدود 18، 19 سال پیش شروع شد یعنی وقتی داداشم دو سه سالش بود. هر دوشون خیلی زود جوش می‌یارن و نمی‌تونن با هم حرف منطقی بزنند. داد و فریاد و در موارد خیلی خیلی اندک درگیری‌های محدود فیزیکی. همینه که من خیلی از آینده خودمون می‌ترسم. فکر می‌کنم در آینده که ما بچه داشته باشیم هم ممکنه این اتفاق برای من هم بیفته. تا به حال یه بار با همسر دعوای مفصل داشتم که خوب همسر یه کار خیلی خیلی بد کرده بود و خودش هم حسابی قبول داشت و تمام مدت من گریه می‌کردم و داد می‌زدم و اون گریه می‌کرد و عذرخواهی می‌کرد. اما خیلی تجربه بدی بود. اونقدر روی من تأثیر گذاشت که شبش از شدت دست درد عصبی خوابم نمی‌برد. دلم نمی‌خواد دیگه تکرار بشه. هیچ وقت و به هیچ دلیلی. بدی این اتفاقات (دعواهای مامان و بابام) این بود که معمولاً بحث در مورد ما بود و بالا می‌گرفت و به بیراهه می‌رفت و جنگ مغلوبه می‌شد. و این باعث می‌شد که همیشه ما عذاب وجدان داشته باشیم که پدر و مادرمون سر ما با هم دعوا می‌کنند (البته در بعضی از موارد خودشون هم برای متنبه شدن ما این جمله رو اذعان می‌کردند که فکر کنم نمودار تمام اصول روانشناسی کودک رو رسم کردند با این حرفشون).  بابای من کلاً آدم کم‌صبریه. یعنی کافیه یه کمی بچه‌ای شیطونی کنه یا شلوغ کنه. یا مثلاً خواهر و برادرم با همدیگه کل‌کل‌های معمولی بچگانه بکنند. اون وقته که بابام با یه داد حسابی فشار عصبی که روشه رو حسابی تخلیه می‌کنه. داد که می‌گم نه یه داد معمولی‌ها. شما یه صدای گوشخراش روان‌آزار رو تصور کنید. ما به شوخی می‌گیم بابام هنجره طلایی داره. این واکنش مامانم رو حسابی بهم می‌ریزه. من رو هم همین‌طور. به نظر من داد زدن سر یه بچه هیچ کمی از کتک زدنش نداره. به همون میزان روان و روحیه‌اش رو خراش می‌ده و اگه جلوی دیگران باشه شخصیتش رو خورد می‌کنه. مامانم که بهم ریخت در دفاع از بچه وارد عمل می‌شه که خوب اینم اشتباهه و هیچ وقت یه والد نباید در دفاع از بچه مقابل والد دیگه بایسته هر چند که حق به جانب بچه باشه. اما شما به بچه کوچولو دو سه ساله (برادرم مثلاً) رو در نظر بگیرید که برای یه شیطنت ساده،‌ یه نعره بزرگ سرش زده شده و حالا داره مثل بید می‌لرزه. شما که مادرشید چه واکنشی نشون می‌دید؟ جالبه که دلیل این فریاد بابای من فقط تخلیه روانی خودشه. یعنی مثلاً داره از دست بچه حرص می‌خوره، بعد برای اینکه این حرص رو خالی کنه یه داد وحشتناک می‌زنه که همه اطرافیان نوارهای عصبی‌شون مرتعش می‌شه، بعد خودش آروم می‌شینه و دو دقیقه بعد انتظار داره که همه چی نرمال باشه. یه خاطره در مورد خودم هست که هیچ وقت از ذهنم پاک نمی‌شه. فکر می‌کنم مال حدود 4 سالگیم باشه. شاید عجیبی باشه اما خاطره‌اش کاملاً در ذهن من شفاف و مشخصه. من یه دختر عمه و یه پسر عمه دارم که به ترتیب یک سال و سه سال از من کوچکترند. من از طرف خانواده پدری اولین نوه بودم و زمانی که به دنیا اومدم پدر و مادرم خونه پدربزرگ و مادربزرگم زندگی می‌کردند و من شدیداً مورد توجه بودم. یک سال بعد که دختر عمه به دنیا اومد خوب من طبیعتاً حسادت می‌کردم. خوب اون نوه دختری بود و بسیار عزیزتر و در عین حال اونها یه شهر دیگه هم زندگی می‌کردند و مادربزرگم اون رو دیر به دیر می‌دید و هر بار که می‌اومدند (و هنوز هر بار که می‌یان) خیلی تدارکات مفصلی براشون می‌دید. این مسئله و برخوردها (که برخی ناآگاهانه و برخی هم کاملاً آگاهانه و در راستای داستان‌های عروس و مادرشوهری بود) ما رو روی همدیگه حساس کرده بود. یعنی دفعه‌ای نبود که اونها بیان شهر ما و همدیگه رو ببینیم و دعوامون نشه. تازه اونها دو تا بودند (خواهر و برادر) فاصله سنی‌شون هم کم بود و همیشه با همدیگه علیه من دست به یکی می‌کردند (برادر من هفت سال باهام فاصله سنی داره و عملاً هیچ وقت همبازی هم نبودیم) خلاصه اینکه ما یه دفعه همدیگه رو  ببینیم و دعوامون نشه یه دست‌آورد خیلی بزرگ محسوب می‌شد! این دفعه‌ای که می‌خوام خاطره‌اش رو تعریف کنم،‌ تولد دخترعمه‌ام بود. بابام براش یه ست ماژیک بیست و چهار رنگ خریده بود با از این کتابچه‌های رنگ‌آمیزی و یه سری لوازم تحریر دیگه و برای اینکه من هم حسادت نکنم برای من هم یه کتابچه رنگ‌آمیزی خریده بود و یه بسته ماژیک دوازده رنگ. کتابچه‌های رنگ‌آمیزی با هم فرق داشت. همون وسط تولد وقتی بسته هدیه من رو بهم دادن دختر عمه‌ام دلخور شد و اخم‌هاش رفت توی هم. فکر می‌کرد همه کادوها مال خودشه و کادوی اون رو گرفتند و به من دادن. من هم خیلی خوشحال شدم. بعد از تولد بازی نشستیم به رنگ کردن. و اون اصرار کرد که کتابچه من رو رنگ کنه و من مخالفت کردم. یه کمی باهم دعوامون شد و احتمالاً‌ دو تا جیغ زدیم و بعد بابای من پرید وسط معرکه بچه‌ها و در حالی که من گریه کنان از دست و پاش آویزون بودم، کتابچه من رو گرفت و ریزریزش کرد. صحنه‌اش دقیقاً‌ مثل روز جلوی چشمم روشنه. من یادمه که خورده‌های کتاب رو جمع کردم و تا مدت‌ها تصاویری که سالم مونده بود رو رنگ می‌کردم. خوب یادمه که کتابچه مربوط به حیوانات بود و من عکس چند تا پرنده مثل طوطی و عقاب رو تونسته بودم سالم پیدا کنم. یادمه که عمه‌ام هم برای دلجویی از من یه کارهایی کرد. حتی شاید کتابچه دخترعمه‌ام رو یواشکی داد به من تا دلم کمتر بسوزه اما خوب من هموووون کتاب رو می‌خواستم که دیگه هیج حا پیداش نکردم. خوب، دو تا بچه دعواشون شده بود، دو تا جیغ زده بودند و بعد یه مرد سی ساله پریده بود وسط و بچه خودش رو اینجوری مجازات کرده بود. شما دلتون برای کی می‌سوزه اون وسط. مامان من اون روز دخالتی نکرد. یادمه یه بار هم همون سال‌ها وقتی با سوز دل بهش گفتم شما من رو دوست نداشتید که باهام این کار رو کردید عصبانی شد و گفت خیلی نمک‌نشناسم. اما خوب مطمئنم که دلش می‌خواست اون شب کله بابام رو بکنه. چون مامانم خیلی خیلی بچه‌هاشو دوست داره. خوب این اتفاق اگر توی خونه خودمون می‌افتاد،‌ مامانم از من دفاع می‌کرد و جنگ مغلوبه می‌شد. برای همین من همه‌اش از این می‌ترسم که بعده‌ها ما هم سر بچه‌ها با هم دعوامون بشه. اصلاً دوست ندارم این اتفاق بیفته. به خصوص که متأسفانه دیدم که برادرهای همسرجان هم بعضاً توی جمع رفتارهای غیرمنصفانه‌ای با بچه‌های خودشون دارن. امیدوارم همسرجان این‌طوری نباشه. از طرف دیگه بابای من زیاد با بچه‌ها همراه نیست. یعنی تا من یادمه، همیشه توی بحرانی‌ترین شرایط زندگی به جای اینکه یه تکیه‌گاه یا یه مشاور برای ما بجه‌ها باشه، خودش یه زخم جدید بوده روی درد ما یا نهایتش نقش یه ملامتگر رو ایفا کرده که می‌گفته من از اولش هم می‌دونستم تو نمی‌تونی یا گند می‌زنی! نمونه‌هاش زیاده،‌ مثلاً یه بار برادرم قبل از اینکه گواهینامه داشته باشه، تمرینی نشسته بود پشت ماشین و تصادف کرد،‌ بابام از ماشین پیاده شده بود و سوار نمی‌شد و داد می‌زد که ماشینم رو نابود کردی!‌ فکر کنید، وسط خیابون! آخه وقتی یه نوجوان یا جوان یه همچین فشار عصبی بهش وارد می‌شه، که نباید این‌طوری باهاش رفتار کرد. ملامت‌ها و دعواها رو می‌شه دو روز بعدش کرد. اما وسط اون صحنه فقط باید دلداری داد به نظر من. نتیجه این شد که برادر من پنج سال طول کشید تا جرأت کرد بره برای گواهی‌نامه گرفتن و پشت ماشین نشستن. یا یادمه که شبی که قرار بود بره کنکور بده،‌ فهمید که معدلش رو توی آزمون دانشگاه آزاد اشتباه وارد کرده. اینقدر بابای من ملامت و سرزنشش کرد که بچه نشسته بود و شب کنکور داشت گریه می‌کرد. یا خواهرم زیاد درس‌خون نیست. بعد همیشه شب امتحان ریاضی هول می‌کنه و می‌شینه به گریه کردن که من هیچی بلد نیستم. بعد تازه بابام می‌شینه سرش داد می‌زنه که تقصیر خودته که درس نمی‌خونی و من یه میلیون بار بهت گفتم که درس بخون و اینا.. خوب این حرف‌ها اون موقع چه فایده‌ای داره؟ شب امتحان موقع سرزنش نیست. موقع روحیه دادن و تقویت همون چیزیه که بچه بلده. در مورد خودم هم این مثال‌ها زیاده. دقیقاً‌ زمانی که نیاز به تقویت روحیه داشتم خودش پشتم رو خالی کرده و شده سوهان روح. بعد خوب طبیعیه که بچه‌ها دیگه روی همچین آدمی به عنوان یه دوست نزدیک حساب نکنند. ما هممون با مامانم راحت‌تریم. یعنی با اون حرف می‌زنیم و درد دل می‌کنیم و یه جورایی به صورت ناخودآگاه رفتیم توی جناح اون. یعنی توی دعوا‌ها هم هر چند می‌بینیم که مامانم هم اشتباهاتی داره اما نهایتاً همگی بابا رو مقصر می‌دونیم. و این باعث شده که بابا به حق احساس کنه که تک افتاده. اما خوب واقعاً تقصیر خودشه. مگه یه والد کی می‌تونه اعتماد بچه‌اش رو جلب کنه؟ مگه نه اینکه دقیقاً‌ توی سختی‌ها و شرایط دشوار؟ وقتی که ما می‌بینیم توی همون روزها پشتمون خالیه خوب ناخودآگاه می‌ریم توی جناحی که پشتمون رو خالی نکرده. خلاصه که بابای من داستانیه برای خودش.  کاش همسرجان بابای خوبی برای نی‌نی جان باشه. این‌طوری کار منم خیلی راحت‌تره چون منم به نوبه خودم باید تلاش کنم که مامان خوبی باشم و نمی‌خوام مجبور باشم نقش اون رو هم جبران کنم. هر چند که فکر کنم به دلیل تفکر به شدت سنتی که داره در آینده خیلی با نی‌نی جان به چالش بربخورن. امیدوارم این طوری نشه.