دلم گرفته ای خدا..........

این روزها خیلی کسلم. یعنی دلم گرفته. دلم نمی‌خواد ناشکر باشم. برای همین به خودم حق نمی‌دم که دلگیر باشم اما خوب. دلم گرفته. یعنی هی دلم می‌خواد سرم رو بیارم بالا رو به آسمون و به خدا بگم که خدایا دلم خیلی گرفته اما بعدش هی به خودم نهیب می‌زنم که احمق جون. یه ماه پیش خودتو یادت بیاد که چه حالی داشتی و چقدر نگران نی‌نی جان و سلامتیش بودی. خدا دلت رو آروم کرد. حالا مگه چی فرق کرده. فکر و خیالات احمقانه رو بریز دور و فقط به فکر سلامتی نی‌نی باش و فقط به اون فکر کن و فقط همین رو از خدا بخواه. اما این روحیه کسل نمی‌ذاره. همش هم تقصیر خود خنگولمه که برای این فرصت شغلی که از دست دادم کلی خیال‌پردازی کرده بودم که حالا همش از بین رفت. این اداره‌ای که آزمون داده بودم محلش بهترین جای ممکن توی شهر ماست. یعنی  محل کار فعلی‌ام در مقایسه با اونجا اگه بخواین حساب کنید مثل پشت کوه می‌مونه. یعنی من از بچگی‌ام همیشه پیش خودم تصور می‌کردم آدم‌هایی که فرصتش رو دارند که توی یه همچین جایی کار کنند چقدر خوشبختند. بعد از زمان دانشگاه تا الان که سر کار می‌رم خداوند تقدیر من رو یه جوری رقم زده که من همش پشت کوه‌ها و وسط بیابون‌ها باشم. یعنی اگر یه روزی من یه کار اداری نیم ساعته داشته باشم که نتونم صبح اول وقت با سرویس برم، مجبورم کل روز رو مرخصی بگیرم چون اینقدر راه دوره که به رفتنش نمی‌ارزه. تازه مسیرش هم اینقدر بده و پر کامیون و ماشین‌های سنگین که اصلاً جرئت رانندگی توی این مسیر رو ندارم. وای که اگه من محل کارم وسط شهر بود چقدر همه چیز ساده‌تر بود. حالا تازه نی‌نی جان داره میاد. ساعت کاریمون هم که از هفت و نیم تا چهار و نیم. با محاسبه رفت و برگشت نزدیک ده یازده ساعت می‌شه. بعدش هم اینکه اونجا استخدام رسمی بود. دیگه این ترس و لرز قرارداد یک ساله و چماق پرزور روسا روی سر آدم و این چیزها هم معنی نداشت. بعدش هم اینکه می‌رفتم توی یک سیستم کاملاً دولتی که حداقل تا یه حدودی چیزها بر اساس منطق و عدل و عدالته نه اینکه هر کی بیشتر رفت دم دفتر رئیس وایساد حقوقش بیشتر اضافه بشه و اگه تو سرت رو بندازی زیر و کار بکنی چون جلوی رئیست تا کمر دولا نشدی زیرآبت زده بشه. تازه حقوقش هم در بدو استخدام، حدوداً یک و نیم برابر مقداری بود که بعد از نزدیک پنج سال سابقه من دارم اینجا می‌گیرم. اونم مهمه. اصلاً نمی‌تونم این بی‌عدالتی رو برای خودم هضم کنم. خیلی سخته و غم‌انگیز. همش به خودم دلداری می‌دم که این حکمت خدا بوده و به خصوص با شرایط فعلی من حتماً صلاح نبوده. اما خوب من یه تجربه مشابه هم دارم. یه موقعی اول اینکه اینجا اومده بودم سر کار و هنوز ساعتی حقوق می‌گرفتم و بیمه نبودم، توی آموزش و پرورش شهرمون یه کار خوبی با موقعیت خوب برام جور شد. رفتم آزمون دادم و انتخاب شدم و گفتند مدارک بیار. من هم مدارکم رو بردم و نشستم منتظر که بهم زنگ بزنند. از طرفی چون منتظر اونجا بودم، اینجا (محل کار فعلی) رو واسه قرارداد و بیمه تحت فشار نگذاشتم چون می‌ترسیدم کارم اونجا هر لحظه درست بشه و اون وقت واسه قرارداد اینجا به مشکل بربخورم (دور از جون شما خریت محض!). به همین نام و نشان نزدیک به 9 ماه گذشت و تازه از آموزش پرورش گفتند اصلاً این پستی که مابراش آزمون گرفتیم ملغی شد و اصلاً نیرو نمی‌خواهیم. اون موقع هم می‌خواستم بگم حکمته اما حکمت اون موقع فقط به قیمت از دست دادن 9 ماه حق بیمه و قراردادم تموم شد. یعنی خیلی غمناک بود برام وقتی فکرش رو می‌کردم. حالا هم همین طور. فکر می‌کنم اگه این حکمته اون آموزش پرورش هم حکمت بود. پس واسه چی من تنها چیزی که از اون جریان دستم رو گرفت از دست دادن 9 ماه حق بیمه بود؟ تازه یه سال بعدش از گزینش آموزش پرورش زنگ زدند که خانم این مدارک شما واسه چی اینجاست؟!!! منم گفتم یه آزمونی بود و تا یه جایی پیش رفت و معلق شد. گفت هان. حالا اینا رو می‌خواید یا ما بریزیم دور؟!!!! گفتم بریزید دور زحمتتون نشه! البته می‌دونم ممکنه خیلی از این حرف‌هایی که می‌زنم ناشکری باشه اما خوب دست خودم نیست. امیدوارم خدا کمکم کنه که از این حال و هوای بد و افسرده بیام بیرون. یکشنبه شب همسر تا 9 و نیم سر کار اولش بود. اومد خونه شام خورد و نماز خوند و ده رفت سر کار دومش. شب شهادت بود و تلویزیون هم هیچی نداشت. خیلی دلم گرفته بود. دو سه فصل کامل آبغوره‌گیری کردم! کلی هم با نی‌نی جان درددل کردم بابت تنهایی‌هام و بهش گفتم که دلم می‌خواد اون تنهایی‌ من رو پر کنه. از خدا هم خواستم که نی‌نی جان رو برام حفظ کنه چون من واقعاً طاقت از دست دادنش رو ندارم. حالا نمی دونم تا چه حد نی‌نی وفاداری باشه. اگه به باباش بره که همه چیز براش مهم می‌شه غیر از تنهایی من. بعدش هم تا گله کنی می‌گه فلانی و فلانی (دو تا از جاری‌ها) چی بگن! یعنی وقتی اینو می‌گه دلم می‌خواد کله‌اش رو بکنم که دو تا زن خونه‌داری که از هفت روز هفته پنج روزش رو خونه ماماناشونن و از خداشونه یه روز شوهره نباشه اینا بپیچونن برن خونه مامانشون و تازه 15 سال و 13 سال از ازدواجشون گذشته با من مقایسه می‌کنه. جمله‌بندی هم که دقیقاً‌ جمله‌بندی مادرشوهر گرامی. هی من می‌خوام چیپ نباشم حرف مادرشوهر و اینا رو وسط نکشم هی این همسرجان نمی‌ذاره!

آخر هفته کمی تا قسمتی غمناک....

خوب تعطیلات آخر هفته طولانی من به سر رسید. چهارشنبه نرفتم سر کار. برای اینکه یه کمی استراحت کنم و یه کمی به کارهای خونه برسم و در ضمن عصر هم نوبت دکتر داشتم. اما متأسفانه قبل از اینکه شروع کنم به کارهای خونه خبر بد قبول نشدنم بهم رسید و خیلی غصه‌ناک شدم و پست قبلی رو نوشتم. خوب من خیلی به این آزمون دل بسته بودم و مطمئن هم هستم که اگر قرار بود منصفانه گزینش کنند من حتماً نفر اول می‌شدم. اما خوب.... سعی می‌کنم زیاد بهش فکر نکنم اما واقعاً ناامید شدم و دلم شکست. خلاصه اینکه عوض رسیدن به کارهای خونه مقادیری اشک فشاندم و بعدش هم برای اینکه حالم خوب بشه رفتم سراغ کیک پختن! پس نه تنها خونه جمع و جور نشد بلکه ریخت و پاش‌تر هم شد. بعدش رفتم دکتر. اونجا هم شوک دوم وارد شد. بعد از نزدیک یک ساعت معطلی که به دلیل دیر آمدن خانم دکتر بود، ویزیت شدم و مشخص شد که نزدیک چهار کیلو و نیم طی یک ماه گذشته اضافه کردم!!!! بله. من غلط بکنم که بگم تناسب اندام برام مهم نیست. خیلی هم مهمه. چهار ماه دیگه مونده و اگر بخوام همین روند و یا حتی تندترش رو ادامه بدم آخر این بارداری تبدیل به یه بوم غلتون حسابی می‌شم! خلاصه که خانم دکتر حسابی دعوام کرد و من هم افسرده‌تر و خجالت‌زده‌تر از قبل اومدم بیرون و خیلی ناراحت بودم. خلاصه که تصمیم گرفتم حسابی مواظب غذا خوردنم باشم و دیگه به این چرندیاتی که ناخودآگاهم هی بهم تلقین می‌کنه مبنی بر اینکه بخور ایراد نداره و تو بدنت نیاز داره و حالا یه بار و اینا رو گوش نکنم. ببینم چی می‌شه. اما فعلاً که معده‌ام گشاد شده و همش گشنه‌امه! تازه نمی‌شه که شام نخورم می‌شه؟ نی‌نی جان گشنه‌اش می‌شه! اما سعی می‌کنم شیرینی‌جات کمتر بخورم. قول می‌دم پیاده‌روی هم بکنم در ضمن. هی هی! بعدش با همسرجان رفتیم یکی از این هایپرمارکت‌های گنده شهرمون که خیلی وقته باز شده اما ما تا حالا نرفته بودیم. اون موقع که من حالم خیلی خوب نبود قصد داشتیم بریم که اون موقع تصور نیم‌ساعت سرپا بودن برای من تخیلی بود. اما چهارشنبه رفتیم و خوب بود و خوش گذشت اما دیگه آخر شب کف پاهامون درد داشت حسابی. من عاشق راه رفتن توی سوپرمارکتم. خیلی خوشم می‌یاد بین قفسه‌ها راه برم و نگاه کنم فقط. یه خرید مختصری هم کردیم که نزدیک هفتاد تومن شد و روحمون شاد شد از اینکه دو تا پلاستیک آت و آشغال اینقدر می‌ارزه! شوکی که توی مطب خانم دکتر بهم وارد شده بود خیلی کاری بود ومن اصلاً طرف مواد پرکالری نرفتم. اگر نه ممکن بود کلی آت و آشغال بخرم. خوب ببینیم تا یک ماه دیگه اوضاع چطوری پیش می‌ره. صبح پنج‌شنبه همسرجان نرفت سرکار و با هم رفتیم یه کمی لوازم سیسمونی دیدیم. اونجا هم از دیدن قیمت‌ها دوباره روحمون شاد شد. یه سرهمی معمولی نخی 37هزار تومان! به نتیجه‌ای نرسیدیم و قرار شد این هفته با مامان بیایم باز هم نگاه کنیم. پنج‌شنبه هم حسابی راه رفتیم و خسته شدیم و کف پاهامون درد گرفت. اما خوب خیلی خوب بود و خوش گذشت. تلافی پوسیدگی توی خونه تا حدودی در اومد. حالا دوباره وارد هفته کاری شدیم و همه چیز به سمت کسالت می‌ره. تازگی‌ها دارم به این نتیجه می‌رسم یه علت عمده فرسودگی شغلی که دچارش شدم اینه که من در طول هفته و موقع تعطیلات آخر هفته به اندازه کافی تفریح و سرگرمی ندارم. همش هم تقصیر همسر جانه (الکی!). تازه ما هنوز نی‌نی جان رو نداریم. فکر کن وقتی اون بیاد چقدر درگیر و فرسوده بشم. رئیس بزرگ بزرگ مجموعه‌ای دارم توش کار می‌کنم رو عوض کردن. ظاهراً پنج‌شنبه اعلام شده و امروز صبح دم در ورودی پرچم زده بودند و به سرپرست جدید تبریک گفته بودند. اینقدر این رئیس قدیم محبووووووب! بود که امروز همه خوشحال و شادند از عوض شدنش. بدون اینکه سرپرست جدید رو بشناسند. اما خوب همه می‌گه همین که رئیس قبلی رفت خوبه. واقعاً آدم‌ها باید خیلی حواسشون باشه که چه ردپایی از خودشون به جا می‌ذارن. اما من خیلی خوشبین نیستم. طی این پنج سالی که من اینجا دارم کار می‌کنم هر سال اوضاع بدتر شده و یه سری امکانات رفاهی حذف شده و همه چی بدتر و سخت‌تر شده. من کاری ندارم کسی که می‌یاد کدوم وریه و مال کدوم جناحه. من دعا می‌کنم اوضاع بهتر بشه. به خصوص الان که دوباره باید دلم رو به همین خراب‌شده خوش کنم. معمولاً‌ همه تعویض‌ها و تغییرها اوضاع رو بدتر و سخت‌تر کرده. حالا باید دید این دفعه اوضاع چه جوری پیش می‌ره.

عنوان نداره...

دلم خیلی گرفته. ناشکری نمی خوام بکنم اما خیلی ناامید شدم. آزمونی که داده بودم، دوباره به جریان افتاد و امروز اسامی رو اعلام کردند. هر سه نفر قبول شده ها سهمیه ایثارگرند و من و نفر اول لیست آزمون کتبی ذخیره شدیم. اون سه نفر هر سه تا پایین ترین رتبه ها رو توی کتبی آورده بودند. اما... اصلاً چرا آزمون برگزار می کنند؟ خوب از اول اینا رو بفرستند برن سر کار دیگه! هیچی توی این مملکت سر جاش نیست. هیچی... مسخره است. من که خیلی دلم شکسته. خیلی. همه امیدهام ناامید شدند. هی هی هی....

خیلی روزمره!

1- عصرها توی خونه خیلی کسل می‌شم. تقریباً ده روز دیگه ساعت کاریمون بیشتر می‌شه. من از نظر خستگی‌اش عزا گرفتم اما خوب حداقل دیگه توی خونه فرسوده نمی‌شم. از اول تابستون تا حالا به قصد گردش بیرون نرفتیم. اول تابستون که حال من بد بود و از خدام بود که همسرجان بزاره توی خونه استراحت کنم. بعدش هم ماه رمضون و بعدش هم کار سنگین همسرجان. از دستش شاکیم. اصلاً به فکر روحیه من نیست. دلم گردش و شام بیرون می‌خواد. کپک زدم توی خونه. دیروز دو تا خواهر یکی از همکارها اومده بودند دنبالش. مانتوهای رنگی رنگی پوشیده بودند و روسری‌های شاد. چشم‌هام از دیدن اون رنگ‌ها تعجب کردند و زوق‌زده زدند بیرون!‌ بعد که خوب فکرشو کردم دیدم الان دو سه ماهی هست که فقط دارم مانتو و مقنعه اداری و تیره می‌بینم. خیلی بده و روحیه‌ام حسابی خموده شده. تازه از سر بی‌حوصلگی دوباره زدم به کیک و نون پختن و فردا که برم دکتر می‌گه پنج کیلو چاق شدم حتماً! این همسرجان اصلاً نمی‌تونه تعادل برقرار کنه. اون کار دوم مزخرفش هم که حسابی مخله. هیچ رقمه حاضر نیست قید اون کار رو بزنه و البته رهنمودهای مادرشوهر گرامی هم در این بین بی‌تأثیر نیست. کاری که ماهی دویست تومن هم درآمد نداره اما تمام ساعات و روزهای قابل تفریح رو از ما می‌گیره. خدایا واقعاً وقتی عقل و منطق رو تقسیم می‌کردی سهم مردها رو چیکار کردی؟‌ به جاش لجبازی و غدی رو بهشون دادی؟ هی هی هی. 2- نی‌نی جان امروز زیاد تکون نمی‌خوره. اینم یه غصه دیگه. باید بشینم منتظر تا حضرت آقا هوس کنند یه لگدی نثار ما کنند. ای خدا! 3- فردا نوبت دکتر دارم. برم ببینم چی می‌گه. طبق برنامه همکارجان که گفتم سه هفته از من جلوتره احتمالاً برای حدود یک ماه دیگه برام آزمایش تست گلوکز می‌نویسه. از حالا براش عزا گرفتم. تازه با این ولعی که من نسبت به شیرینی‌جات پیدا کردم اگه محدودیت شیرینی خوردن پیدا کنم همش در حالت غش و ضعف خواهم بود. انشاالله که مشکلی نباشه.

این روزها...

1- این روزها خیلی حال و احوالم بهتره شکر خدا. جالبه که توی ماه‌های اول که حال و روز خوبی نداشتم باورم نمی‌شد که دوباره خوب بشم و اصلاً برام عجیب بود که قبلاً چطوری به کارهای خونه می‌رسیدم و این کارها رو می‌کردم و مثلاً‌ حال داشتم که آشپزی کنم یا کیک درست کنم. اما حالا دیگه این کارها برام سخت نیست اما یه کمی سنگین شدم. یعنی دامنه حرکتیم کم شده و باید خیلی حواسم باشه. یه دفعه غافلگیر می‌شم بعضی وقت‌ها از کارهایی که نمی‌تونم بکنم. مثلاً یه بار که از یه مسئله‌ای خیلی هیجان‌زده شدم، یه دفعه خواستم بالا پایین بپرم که دیدم نمی‌شه! یا یه دفعه نزدیک بود روی فرش دم حموم لیز بخورم خیلی هم خطرناک! 2- بعضی وقت‌ها بی‌طاقت می‌شم. دلم می‌خواد این روزها و ماه‌ها زود طی بشه و نی‌نی جان به دنیا بیاد. دلم می‌خواد زود بزرگ بشه و یه آدم حسابی بشه نه یه آدم بیست سانتی نیم کیلویی. دلم می‌خواد تمام مراحل رشدش رو زود طی کنه و من مطمئن بشم که همه چیز خوب پیش رفته و نی‌نی جان سالمه. بعضی وقت‌ها حس می‌کنم که از باردار بودن خسته‌ام و دلم می‌خواد زودتر تموم شه. فکر کنم خیلی هنوز زوده برای این احساس را داشتن. به خصوص که من الان در بهترین شرایط و ماه‌ها به سر می‌برم. اما بعضی وقت‌ها هم وحشت می‌کنم و فکر می‌کنم فعلاً نی‌نی‌جان همون جا بمونه بهتره. فکر می‌کنم به یه عالمه کار که دوست داشتم با همسرجانم تنهایی بکنم و نکردم. جاهایی که دلم می‌خواست برم و نرفتم. و بعدش می‌گم فقط یه کم دیگه وقت نیاز داریم. کلاً خیلی متناقضم! اما کلاً حالات روحی و روانی‌ام هم بهتر از ماه‌های قبله. 3- لگدهای نی‌نی جان برام یه سرگرمیه. وقتی که شروع می‌کنه عاشق اینم که پیرهنم رو بزنم بالا و زل بزنم به شکمم. که اگه خوش شانس باشم می‌تونم صحنه بالا و پایین رفتن شکمم رو شکار کنم یا اینکه قلمبه شدنش رو زیر دستم حس کنم. می‌دونم که انشاالله تا چند ماه دیگه اینا دیگه تازگی نداره و دائماً تکرار می‌شه اما الان خیلی نوبره! از وقتی که این تکان‌ها رو احساس می‌کنم خیلی بهتر با نی‌نی جان رابطه برقرار می‌کنم. حالا دیگه حضورش برام ملموس‌تره. به خصوص مواقعی که بعد از خوردن شیرینی‌جات لگد می‌زنه. انگار واقعاً حس می‌کنم که به بدن من مربوطه. 4- دلهره‌های زایمان شروع شده. هنوز نمی‌دونم قصد دارم چکار کنم. طبیعی یا سزارین؟ نمی‌دونم. می‌ترسم. همین. 5- هنوز هیچی برای نی‌نی جان نخریدیم. خیلی دلم می‌خواست این رسم مزخرف سیسمونی نبود و من با خیال راحت و بدون عذاب وجدان می‌رفتم و هرچی دلم می‌خواست برای نی‌نی جان می‌خریدم. اما چه کنم که همسرجان متأسفانه همراه نیست و نمی‌شه اینو بهش گفت و خانواده‌اش هم..... واقعاً به نظر من مسخره است که اسباب به دنیا اومدن نی‌نی ما باید توسط پدر و مادر من خریداری بشه! بابا این بچه منه. بچه ماست، دلم می‌خواد همه چیز رو همون جوری که خودم دلم می‌خواد و همون قدری که وسعم می‌رسه براش بخرم. اما حالا باید هزار تا ملاحظه بکنم. راستش من واسه جهیزیه هیچ ملاحظه خانواده‌ام رو نکردم. یه جوری می‌خواستم همه چیز بهترین و توپ‌ترین باشه و پولش هم برام مهم نبود یعنی حق خودم می‌دونستم یه جورایی. اما وقایعی اتفاق افتاد که دیدم خیلی به خانواده‌ام ظلم کردم و در ضمن خانواده همسرم هم خیلی قدرنشناس و پرتوقع هستند. دلم نمی‌خواد واسه سیسمونی هم دوباره همین‌طور بشه. دلم می‌خواد تا می‌شه همه چیز مختصر باشه تا فشاری هم به خانواده‌ام وارد نشه و همسرجان و خانواده‌اش هم خیلی خوش به حالشون نشه!‌ اگه می‌شد که همه چیز رو خودمون می‌خریدیم خیلی خوب بود. خیلی. لعنت به این رسم و رسوم مسخره دست و پاگیر. 6- یه مدته که از سرکار اومدن راضی نیستم. دلم می‌خواست خونه بودم و استراحت می‌کردم. واقعاً کشش سر کار رو ندارم. نمی‌تونم ذهنم رو متمرکز کنم و این با کار من که هر روز و هر روز یه چیز جدید و چالش جدید جلوم قرار می‌گیره خیلی سخته. دلم می‌خواد لااقل یه کار روتین ساده داشتم. که تکراری بود و نیاز به تمرکز و خلاقیت نداشت. دیروز داشتم جایی می‌خوندم که اسکن‌های MRI نشون داده که سایز مغز خانم‌ها توی ماه‌های آخر بارداری کوچیک می‌شه. البته دلیلی هم براش نیست. من که خیلی حواس‌پرت شدم و سوتی می‌دم. البته من که هنوز ماه‌های آخر نیست. هنوز شش ماه هم تموم نشده اما خوب. حس می‌کنم مغز منم کوچیک شده! به این دلیل به آدم استعلاجی نمی‌دن؟!

کیه کیه در می‌زنه؟!

نی‌‌نی جان داره بزرگ می‌شه. این را از روی سایز شکم قلمبه‌ام به خوبی می‌شه حس کرد. دقیقاً بزرگ شدن هفته به هفته شکمم رو می‌تونم حس کنم. مانتویی که هفته پیش اندازه‌ام بود این هفته دیگه نمی‌شد بپوشمش! پنج‌شنبه آخر شب برای اولین بار دیدم که شکمم بر اثر لگدهای نی‌نی‌جان تکون خورد. خیلی حس بامزه‌ای بود. خوب حالا دیگه جابه‌جا شده و اومده بالاتر و شاید به همین خاطر تونستم ببینمش. البته توی یه پوزیشن خاص یعنی حالتی که پاهامو دراز کرده باشم و خودم لم داده باشم اون‌وقت یه دست یا یه پای کوچولو می‌خوره به یه جایی اطراف نافم و بعد قلمبی می‌یاد بالا! خیلی حس عجیبیه. صبح جمعه بعد از صبحانه بازم تکرار شد و منم زودی همسرجان رو صدا کردم و اونم اومد و دید و کلی ذوق کرد و البته بعدش تازه رفت توی فکر و گفت انگار واقعنی دارم بابا می‌شم! انگار تا حالا موجود بودن و زنده بودنش رو درک نکرده بود! بعد هم یه سئانس بعد از خوردن بستنی توی خونه مامانم اینا برای اونها این برنامه را با نی‌نی جان اجرا کردیم و کلی خندیدیم! مثل اینه که داره در می‌زنه و یه کاری داره. وقتی این کارو می‌کنه باهاش حرف می‌زنم و می‌گم جانم مامان جان؟ چیکار داری عزیزم. (: خدایا این نی‌نی جان را برای من حفظش کن. خدایا تو خودت بنده‌هات رو خوب می‌شناسی و می‌دونی که من طاقت از دست دادنش رو ندارم. خدایا خودت برام حفظش کن. خواهش می‌کنم! توی آپارتمان ما یه واحد توی زیرزمین ساختن که یه جور سوئیته. بعد این واحد مال یه آقاییه که اصالتاً مال شهر ماست اما از بچگی تهران بوده ظاهراً. بعد این آقاهه ظاهراً خیلی پولداره. توی کار آهن و این چیزهاست و خلاصه پولش از پارو بالا می‌ره. بعد این آقاهه با یکی از همسایه‌های ما که آدم متدینیه و کاروان‌های زیارتی کربلا و سوریه داره خیلی دوسته. خلاصه که این آقای پولدار، هر سال توی ماه محرم پنج شب مراسم عزاداری توی خونه ما برپا می‌کرد و اقوامش که ساکن شهر ما بودند و دیگران می‌آمدند و روضه‌ای خونده می‌شد و شامی هم داده می‌شد. موقعی که ما این خونه رو خریدیم بهمون گفتن که اینطوریه و ما هم مخالفتی نداشتیم. اما یه سری از همسایه‌ها خیلی مخالف بودند و هستند و اون اولی هم که ما اومدیم سعی کردن مارو شانتاژ کنند که بریم اعتراض کنیم اما خوب واقعاً این موضوع اونقدرها هم آزاردهنده نبود. به غیر از اینکه باید ماشین‌ها رو بیرون پارک می‌کردیم و خوب خونه یه کمی شلوغ بود و رفت و آمد سخت. اما خوب واقعاً چیز مهمی نبود. تا اینکه دیگه جر و بحث اون همسایه‌های مخالف حسابی بالا گرفت و ظاهراً قراره از سال دیگه این مراسم برگزار نشه. توی دو سال گذشته که ما اینجا بودیم این آقای پولدار فقط زمان برگزاری روضه‌هاش می‌اومد اینجا و کاری هم به کسی نداشت به غیر از اینکه هی شب‌ها بعد از روضه‌ها برای مردها خالی می‌بست و لاف می‌اومد از پولهایی که داره و کارهایی  که کرده و ... و آقایان ساختمان هم پشت سرش بهش می‌گفتن حاج‌آقا لافی! اما الان یه هفته‌ای هست که اومده خونه ما و یک هنرنمایی جدید رو کرده و اون اینکه صبح و ظهر و شب، بوی تند و شدید تر***یا****ک خونه رو برمی‌داره و به صورت مشخص از زیرزمین به بالا تنوره می‌کشه! ظاهراً حاج‌آقای ما از قبل هم از این سوابق داشته و ظاهراً ترک کرده بوده و الان دومرتبه شروع کرده. اما اینکه چرا این هنرنمایی را آورده واسه ما همشهریهای بی‌نواش رو می‌کنه من نمی‌دونم. خلاصه که مکافاتی داریم از دست این حضرت آقا. ماشاالله عملش هم بالاست و چند نوبت در شبانه روز ما رو مستفیض می‌کنه. تازه بعدش هم می‌زنه زیر آواز و از این آوازهای روضه‌ای می‌خونه. خلاصه که داستانی داریم بیا و ببین! حالا خدا رو شکر من بد ویار نیستم اگر نه خیلی سختم بود چون ما طبقه اول هم هستیم و خیلی بو می‌یاد بالا. فقط من نگرانم یه وقت نی‌نی جان مع***تاد نشه! کاش زودتر شرشو بکنه از اینجا بره مردک پررو!

از هر دری سخنی!

1)این روزها هوا خیلی خوبه. خدا رو شکر. یعنی من که حس می‌کنم یه 10 درجه‌ای خنک شده. امیدوارم همین‌طوری بمونه. 2) ماه رمضون تموم شده و حالا می‌شه هی بدون استرس آب خورد. هیچی مثل این لیوان‌های آب خنک سر کار بهم نمی‌چسبه. خیلی خوبه. 3) امروز داشتم به کمتر از شش هفت ماه پیش فکر می‌کردم که تموم دغدغه‌ام شده بود تناسب اندام. راستش می‌خواستم تا قبل از بارداری وزنم رو بیارم پایین و بعد باردار بشم که خورد توی تعطیلات عید و شیرین و مهمونی وشام مفصل و نشد. در نتیجه اینکه من با بالاترین وزن عمر خودم رفتم توی بارداری و حالا هم بالای هفتاد کیلو هستم. اما سعی می‌کنم زیاد به اندامم فکر نکنم. نمی‌دونم می‌تونم بعد از بارداری درستش کنم یا نه. امیدوارم که بشه. بعضی‌ها می‌گن که آدم با شیردهی خیلی لاغر می‌شه. اما من توی اقوام خودمون ندیدم کسی با شیردهی لاغر بشه. برعکس، اینقدرهی بهشون می‌گن بخور که شیر داشته باشی که همه بدتر چاق شدند! 4) این تجویزهایی که دیگران برای دوران بارداری می‌کنند خیلی سخته و روی اعصاب. حالا همه بهم گیر دادند که کندر بخور. راستش من معده حساسی دارم و همین الانش دارم خیلی باهاش مدارا می‌کنم که بهم نریزه. خوردن این چیزهای عجیب و غریب می‌ترسوندم و تازه حال و حوصله‌اش رو هم ندارم. تازه هی پیش خودم می‌گم مثلاً مامان استیو جابز و بیل گیتس هم کندر خورده بود یعنی؟! من معتقدم هوش و استعداد و زیبایی همش بستگی به ژنتیک و بعد هم تا حدودی شرایط محیطی داره. یعنی اینکه من سعی کنم شرایط روحی و جسمی خوبی داشته باشم و از نظر تغذیه هم به خودم برسم و غذاهای متنوع و مفید بخورم. اینکه یه ماده غذایی به تنهایی بتونه چنین نقش عجیب و غریبی ایفا کنه از  نظرم مردوده. حالا اون قسمت‌های دینی‌اش مثل ناشتا خوردن سیبی که سوره یوسف بهش خونده شده باشه رو اجرا کردم. اما نمی‌دونم این خوردن کندر چرا اینقدر برام سخت شده. 5) ما یه فامیل داریم که این بنده خدا بارداری‌های خیلی سختی داشته. دو مورد سقط جنین که جنین هاش هم سنشون بالا بوده و بعد هم دو تا بارداری استراحت مطلق با ویارهای خیلی خیلی شدید. به طوری که اصلاً هیچی توی معده‌اش بند نمی‌شده و تا ماه‌های بالا هم ادامه داشته. بعد چند وقت پیش مادرش داشت برای من طبابت می‌کرد که اینو بخور اینجوری می‌شه و اونو بخور اونجوری می‌شه. مثلاً می‌گفت شنبیله فراوون بریز روی ماست بخور که بچه پرمو بشه. یا فلان جای گوسفند (پ..س..تا..ن!) رو بگیر چرخ کن و باهاش کتلت درست کن بخور که بچه خوشگل بشه. خلاصه یه لیست بلند بالا از چیزهای عجیب و غریت ارائه کرد و بعدش هم گفت من همه اینا رو برای دخترم درست کردم! پیش خودم گفتم اینا رو آدم سالم هم بخوره یا حتی بهش فکر کنه حالش بد می‌شه. اون دختر بنده خدا حق داشته این‌قدر حالش بد بوده زمان بارداری! خلاصه که باید ببینم می‌تونم از پس این دستورالعمل‌ها بر بیام یا نه. 6) چند وقته دارم فکر می‌کنم که این بارداری خیلی زندگی منو تحت تأثیر خودش قرار داده. یعنی داره تموم فکر و ذکر و زندگی‌ام حول محور بارداری می‌گذره. دلم می‌خواد یه مقدار فاصله بگیرم از این حال و هوا و یه کمی به چیزهای دیگه فکر کنم. نمی‌خوام زندگی‌ام تک‌بعدی بشه. هر چند که من ذاتاً آدم سینگل تسکی هستم و یه چیزی که ذهنم رو پر کنه نمی‌تونم به راحتی سویچ کنم روی چیزهای دیگه. اما می‌خوام تا وقتش هست و نی‌نی جان تشریف‌فرما نشدند به یه سری کارهای دیگه هم برسم یا اینکه مشغولیت‌های ذهنی دیگه هم داشته باشم. 7) هنوز هم برای خرید مایحتاج نی‌نی جان اقدامی نکردیم. این روزها که خدا روشکر حالم خیلی بهتره باید به فکرش باشم. فکر می‌کنم الان دوران طلایی بارداری‌ام باشه. تا یکی دو ماه دیگه احتمالاً سنگین می‌شم و مشکلات کمردرد و سوءهاضمه و بی‌خوابی شبانه گریبان‌گیرم می‌شه. برای همین فکر کنم باید الان از فرصت استفاده کنم. به دو سه ماه پیش و حال و احوال اون موقعم که فکر می‌کنم... واقعاً فکر نمی‌کردم دوباره حالم خوب بشه و بتونم و حوصله داشته باشم که به کاری برسم. واقعاً حالم خیلی بد بود. هم جسمی و هم روحی که همدیگه رو هم تشدید می‌کردند. اما الان خدا رو شکر خیلی بهترم. دوباره افتادم به فکر آشپزی و شیرینی‌پزی و یکی دو تا کیک و نون خوشمزه هم پختم. اما هنوز به ظرف شستن ویار دارم! خخخخخ. من عمراً با ظرف شستن و گردگیری آشتی نمی‌کنم. خدا منو به راه راست هدایت کنه که تا هنوز تابستونه و ساعت کاری‌مون کم، یه مقداری به اوضاع درب و داغون این خونه‌مون برسم و از این حالت کپک‌زده خارجش کنم. بلند بگو آمین!

دلهره‌ها...

امروز بیست مرداد 92. هوا خیلی بهتر بود امروز. صبح حتی یه کوچولو سردم شد! بعد از مدت‌ها حس کردن سرما خیلی خوب بود اما زودی کمرم درد گرفت. جهت ثبت در تاریخ نوشتم. همچنان در حس کردن حرکات نی‌نی جان مشکل دارم. بزرگترین مشکلم هم این هست که نمی‌تونم به این نتیجه برسم که آیا این نی‌نی بود یا چیز دیگه. راستش رو بگم خیلی دلهره دارم و دائم سناریوهای بدبد توی ذهنم مرور می‌شه اما سعی می‌کنم بی‌خیال باشم. یه دلیل عمده‌ی نگرانی‌ام اینه که با اینکه الان بیست هفته شدم اما جمعه مامان نتونست با گوشی مامایی و گوشی طبی صدای قلبش رو بشنوه. دیگه باید بشه نه؟ تا حالا فقط با داپلر شنیدم صدای قلبش رو. از حالا دارم برای سه هفته دیگه که نوبت دکتر دارم لحظه‌شماری می‌کنم. می‌دونم که می‌شه برم درمانگاهی جایی و صدای قلبش رو بشنوم اما دلم نمی‌خواد هی به این دلهره‌ها و نگرانی‌ها بها بدم. چون اون وقت هفته‌ای یه بار باید راه بیفتم برم. خدایا. به خودت می‌سپارمش. و لطفاً یه کاری کن که بیشتر و محکم‌تر و واضح‌تر تکون بخوره. خواهش می‌کنم. مشکل دیگه‌ای هم که دارم گلاب به روی همه خوانندگان یبو***ست مزمنه! خدا می‌دونه چقدر میوه و سبزی و انجیر و آلو و از این چیزها خوردم این چند روز اما نه تنها افاقه نکرده بلکه اوضاع رو بدتر هم کرده! می‌دونم مال کمبود پیاده‌رویه. اما هوا گرمه. گررررم! دو سه روزیه که به طور واضحی حالم بهتره. از اون خستگی و کسالت و کرختی که سه جهار ماهیه همش همراهمه خبری نیست. اینم یه دلیل دیگه برای نگرانی! همش به خودم می‌گم نکنه نی‌نی جان چیزیش شده که من حالم خوبه؟!‌ خدایاااااا!

جهت ثبت در تاریخ!

خوب، اولین مصوبه دولت تدبیر و امید که توسط معاون اول رئیس جمهور ابلاغ شد، تمامی امیدهای اینجانب جهت بهبود شرایط کاریم را به باد فنا داد! تمام استخدامی های یک سال اخیر لغو شد (اونهایی که بهش می گفتن طرح مهر**آفرین) و خوب امید منم به باد رفت. شاکی نیستم. اینها تمامش هنرهای آقای رئیس سابقه که همه چیز را با بی قانونی و لجبازی پیش می برد و این طرح هم از همین دسته بود و بارها مجلس بهش اعتراض کرد اما اونا پشت گوش انداختن. اما خوب بدجوری هم به این آزمون امید بسته بودم و شهادت می دم که بدون داشتن کوچکترین پارتی و از طریق نمره آزمون و مصاحبه رفته بودم بالا. البته توی ابلاغیه گفته که تمامی استخدامی ها تا بررسی مجوزها معلق می شه اما خوب، من چشمم آب نمی خوره. نهایتش اینه که دوباره آزمون برگزار می کنن که اونم کی حالشو داره دوباره بره امتحان بده و تمام این مراحل رو از اول طی کنه؟ اما فقط دلم می سوزه برای اون همه هزینه آزمون و دفتر و دستک و وقت و انرژی سازمان هایی که برای برگزاری آزمون و جمع آوری مدارک و مصاحبه و غیره صرف شد و حالا به باد می ره. واقعا توی این اوضاع درب داغون مملکت هدر رفتن این پولها خیلی دردناکه. و جوون هایی که امید بسته بودن به این ها. تازه زورش اینه که این آزمون که من شرکت کردم اولش جزء طرح مهر**آفرین نبود اما زوری چپوندنش توی این طرح و حالا هم که همه چیز رفت روی هوا! خدا رو شکر. گله ای نیست. حالا باید بچسبم به همین کار عزیز خودم و سعی کنم که جنبه های مثبتی براش پیدا کنم! حتما صلاح و مصلحت در این بوده. من مطمئنم که خدا کار بی مصلحتی پیش پای آدم نمی ذاره. خدا رو شکر.

یاد ایام...

این روزها خوبم. اگر گرمای کشنده هوا را که شده ترجیع‌بند تمام نوشته‌هام و تمام غرغرهام در نظر نگیریم، در کل همه چیز خوب است شکر خدا. فقط دلم می‌خواهد که این نی‌نی جان یه کمی محکم‌تر تکون بخوره تا اینکه من هی لازم نباشه برای حس کردن تکون‌هاش تمرکز کنم و هی شک کنم که حالا این تکون بود یا حرکت امعا و احشا من! کاشکی زودی اینقدر گنده بشه که تکون خوردنش از روی شیکمم پیدا بشه. مثل اون وقت‌ها که خواهرم توی دل مامانم تکون می‌خورد! من نسبت به خواهرم خیلی احساس خواهری ندارم اما نمی‌شه اسم احساسم رو مادری هم بزارم. وقتی به دنیا اومد من 16 سالم بود. اون موقع ما خیلی نگران سلامتش بودیم چون سن مامانم بالا بود. مامانم 40 سالش بود که به صورت ناخواسته خواهرم رو باردار شده بود. اولش پذیرشش واسش خیلی سخت بود. خیلی خیلی بهم ریخته بود. ضمن اینکه ما وسط یه بحران خیلی بزرگ توی زندگی‌مون بودیم و خلاصه همه چیز خیلی شیرتوشیر بود. خوب من هم که هنوز اونقدر عاقل نبودم که بتونم کمک قابل اتکایی باشم. البته تا جایی که می‌تونستم و عقلم می‌رسید سعی کردم کمکش کنم و بهش دلداری بدم اما خوب تا حدی. اما بیشترین نگرانی ما سلامتی جنین بود. اون موقع هم مثل الان این آزمایش‌های غربالگری و سلامت روتین نبود یا اینکه اصلاً نبود یادم نیست. خلاصه که ما فقط دعامون توی نه ماه بارداری مامانم سلامتی بچه بود. هیچ وقت روزی که به دنیا اومد را یادم نمی‌ره. مامانم سر کار بود و من می‌خواستم برم توی مدرسه سر قراری که با دوستام داشتم. داداشم که کوچیک بود هم پیشم بود و می‌خواستم اون رو هم ببرم. وسط راه بودیم که دیدم مامانم داره پیاده می‌یاد. گفتم چرا اینقدر زود که مامانم گفت بچه داره به دنیا می‌یاد. کیسه آبش پاره شده بود. بابام توی شهر نبود و ماشین پیشش بود. ما هم رفتیم خونه و مامانم وسایلش رو برداشت و من هم زنگ در خونه خانم همسایه را که خیلی خانم خوبی بود زدم و اونم زنگ زد تاکسی تلفنی و با هم رفتیم بیمارستان شهر. راستی قبل راه افتادن هم زنگ زدم به مامان بزرگم (مامانِ مامانم) و گفتم که چی شده. اونا هم راه افتادن که بیان. پرسنل زایشگاه آشنا بودن و خلاصه ما حسابی ریلکس بودیم. مامان بزرگم که تمام وقت بالای سر مامانم بود و منم هی می‌رفتم می‌یومدم! طرفهای ظهر بود که بهم گفتن حالا حالا طول می‌کشه و تو برو خونه. من و داداشم و خانم همسایه برگشتیم خونه. یه کمی خونه بودیم و بابابزرگم اومد پیشمون و یه لیوان آب خورد و گفت باید برم (توی یه شهر دیگه زندگی می‌کنند). من دلم می‌خواست می‌موند چون فاصله خونه ما تا بیمارستان زیاد بود و رفت و آمد برای من که نوجوون بودم سخت. اتوبوس و اینا هم در کار نبود و تاکسی هم سخت گیر می‌یومد. اما گفت باید بره سر ساختمون دایی‌ام! خلاصه،‌ نیم ساعت از رفتن بابابزرگم نگذشته بود که زنگ زدن گفتن بیاین بیمارستان باید بری یه دارو برا مامانت بخری. منم هول کردم. اما رفتم داداشم رو گذاشتم پیش خانم همسایه و یه کمی وسایل دیگه برداشتم و راه افتادم. سر راه دم اداره بابام گفتن آقای فلانی که اومد بگید بیاد بیمارستان. بعدم دوباره سوار تاکسی شدم و رفتم بیمارستان. بهم رو یه تیکه کاغذ دستور یه دارو دادن. منم رفتم داروخونه که توی خیابون روبرو بود (خود بیمارستان داروخونه نداشت) یه آقای اِوایی بود که همه حواسش به خانم‌های شیک و پیکی بود که داشتن لوازم آرایش می‌خریدن. دارو رو داد و اومدم و خانمه هم می‌خواست بزنه که یهو دادش در اومد که این چیه؟! ظاهرا دارو رو اشتباه داده بود. یه دارو با یه مکانیسم اثر کاملاً برعکس! خلاصه که دوباره منو فرستادن که برو بگو اشتباه دادی. منم رفتم و یارو هم گفت: وا! مگه می‌شه؟ خوب خودشون بدخط نوشته بودن! از داروخونه که اومدم بیرون بابام اومده بود. . دوباره رفتیم خونه و بعد زنگ زدن که بیاید که نی‌نی اومد. اولین باری که خواهرم رو دیدم هیچ وقت یادم نمی‌ره. اون حسی که از دیدنش بهم دست داد. دیدن چشم‌هاش. احساسی محبتی که قابل وصف نیست. نمی‌شه بگم مادری اما شبیه مادری. و احساس آرامش از اینکه صحیح و سالم بود. خدا رو شکر. بعدش هم من خیلی از خواهرم نگهداری کردم. کل تابستون سال بعدش را پیش من بود. اون موقع مرخصی زایمان 4 ماه بود و من از وقتی که مامانم رفت سرکار روزهایی که بعدازظهری بودم نگهش می‌داشتم. با اینکه خیلی کوچولو بود اما می‌تونستم از پس همه کارش بر بیام. تا مامانم می‌یومد. اما بازم مامانم خیلی توی نگهداری‌اش اذیت شد. هیچ وقت اون شبی رو یادم نمی‌ره که من با بابام رفته بودیم بیرون که کامپیوتر بخریم برای اولین بار و وقتی برگشتیم دیدیم که مامانم داره گریه می‌کنه و توی سر خودش می‌زنه چون خواهرم شیر نمی‌خوره. خوب سنش بالا بود و تحملش کم. و البته بابای من هم خیلی آدم ساپورتیوی نیست و بیشتر می‌خواد که بار رو از روی دوش خودش برداره. مثلاً در مقابل مشکل شیر نداشتن مامان من سر هر سه تای ماها، بابام نه تنها حمایتی از مامان نمی‌کرد، بلکه فقط هی اونو تحت فشار می‌ذاشت که زودتر شیرخشک را شروع کنه تا بچه شب‌ها بخوابه! من هم نهایت کاری که از دستم برمی‌یومد را می‌کردم اما خوب. قبلاً هم گفتم که خیلی فرزند نمونه‌ای نبودم! این روزها خیلی یاد اون روزها می‌افتم. هر چند که می‌دونم این بار کارم خیلی سخت‌تره و احساسات و اتفاقات الان با اون موقع قابل مقایسه نیست. اما خوب خوبه که تجربه‌ی یه بچه با فاصله سنی زیاد با خودم رو دارم.