مصائب تابستانه

بیشتر از یک ماه از تغییر ساعت کاری به 6:30 برای ما و 6:00 برای همسرجان گذشته و من هنوز نتونستم به این ساعت عادت کنم. هر روز کسر خواب دارم و به زمین و زمان فحش می‌دهم. واقعا حجم حماقت این‌ها غیرقابل باوره. خوب وقتی نمی‌تونید منابع را تامین کنید بیخود می‌کنید ساعت را تغییر نمی‌دهید. مگر کارمندها آدم نیستند که هر طرح احمقانه‌ای که به ذهنتون می‌رسه روی ما پیاده می‌کنید؟ خداوندا! بچه‌های طفلکی هم که مثلا الان تابستونشون هست و باید بخوابند, روزها ساعت 5:30 باید بیدار بشند چون گرفتار ما هستند. تف به روح پدرتون از بالا تا پایین!
به طبع کمبود خواب, اخلاقم هم حسابی شخمی هست هر روز. طی این مدت چند تا اصطکاک اساسی با همکارها پیدا کردم که اگر خود عادیم بودم زیرسبیلی در می‌کردم. کلا حفظ انگیزه و کیفیت کار توی این روزها خیلی سخت شده. گرمای غیر قابل تحمل سر کار هم مزید بر علته.
چیزی که این روزها در همه‌ی سطوح مدیریتی احساس می‌شه, اینه که خود مسئولین هم نمی‌دونند چه خاکی می‌خوان به سرشون بریزن. از یک طرف یه عده بی‌سواد فسیل راس امورند, بعد برای سطوح میانی هم یک عده جوون پرادعای بی‌سواد (نخبه‌های عر*زشی) را آوردن سر کار که اونها بدتر دارن گند می‌زنند به همه چی (نمونه اش عبد*الما*لکی و بذ*رپاش). خلاصه که اوضاع آنچنان بلبشویی هست که خدا می‌دونه. مملکت هم که روی هوا, هر روز یه تز و تئوری شخمی جدید از خودشون در می‌کنند و زندگی همه را به فنا می‌دهند. 
خلاصه که این روزها اعصاب درست و درمون ندارم و به زور قهوه خودم را می‌کشم در طول روز. کسی اگه خودش را دوست داشته باشه نباید دم دست من پیداش بشه :)
 

ازدواج ایده‌آل

خوب نوشته‌ی قبلی یه جورهایی به نظر نصفه موند.
من همیشه کنجکاوم بدونم که کسانی که ازدواج آرمانی کردند چه شرایطی را در طی زمان تجربه می‌کنند. منظورم از ازدواج آرمانی اونهایی هست که با انتخاب خودشون, بدون هیچ اجبار و فشاری ازدواج کردند. اونهایی که همراهشون را خودشون انتخاب کردند و انتخابشون هم درست بوده و آدم درست زندگیشون را پیدا کردند. آیا اونها هم به مرور زمان از ازدواجشون دلسرد می‌شن؟ آیا اونها هم برای هم تکراری می‌شن؟ آیا برای اونها هم لحظاتی پیش میاد که دلشون بخواد فقط از هم فاصله داشته باشند؟ حقیقت اینه که من اطرافم هیچ ازدواج اینجوری ندیدم. یعنی هیچ دو نفری را ندیدم که کاملا راضی باشند. یک موردی داشتیم در بین همکلاسی‌ها که با عشق و علاقه ازدواج کردند. برای اینکه به هم برسند خیلی جنگیدند و از دور هم خیلی برای هم مناسب بودند. من همیشه توی ذهنم اونها را مثال می‌زدم و بهشون غبطه می‌خوردم. تا اینکه شنیدم که از هم جدا شدند. واقعا شکست عشقی خوردم!
یک چیزی که فکر کنم خیلی تاثیرگذاره نقش خانواده‌هاست. یعنی حداقل اینجا توی ایران, حتی وقتی که با طرفت خیلی مچ و هماهنگ باشی و کاملا با هم هم‌فاز باشید, باز هم خانواده‌ها تاثیر خودشون را می‌گذارند. اکثر آدم‌ها وقتی ازدواج می‌کنند هنوز از لحاظ عاطفی بالغ نشدند و تاثیر خانواده روشون خیلی زیاده. توی تجربه‌ای که من در زندگی مشترکم داشتم, اگر تاثیر خانواده همسرجان نبود (تاثیر منفی البته, من منکر تاثیرات مثبتشون نیستم) فکر می‌کنم که من خیلی بیشتر می‌تونستم احساس بهتری نسبت به ازدواجم داشته باشم. البته ازدواج من و همسرجان اصلا مورد خوبی برای مثال زدن نیست. ما واقعا با هم هم‌فاز نبودیم و از اول تصمیم اشتباهی بود ازدواجمون با هم. اما خوب, حالا که تصمیم به ادامه‌ی راه داریم, می‌شد این مسیر را مطلوب‌تر طی کنیم.
همین! :)

تنهایی

امروز از اون روزهاست که نیاز دارم بنویسم.
البته اگر چیز دندونگیری برای خوندن پیدا می‌کردم هم اوکی بود و سرم را با خوندن گرم می‌کردم اما فعلا چیزی ندارم.
من ایام نوجوونی دفتر خاطرات می‌نوشتم. مفصل و زیاد. دو سه تایی سررسید پر از نوشته دارم. شاید چون هم‌صحبت نداشتم. با پدر و مادرم صمیمی نبودم, دوست هم‌فاز نداشتم و خواهر و برادرم هم فاصله سنی‌شون باهام خیلی زیاد بود.
الان هنوز هم همین‌طوره. البته رابطه‌ام با پدر و مادرم یک کمی بهبود پیدا کرده و باهاشون خیلی حرف می‌زنم. اما باز هم اون مکنونات عمیق قلبی‌ام را نمی‌تونم بگم و هر وقت هم می‌گم پشیمون می‌شم. دوست صمیمی ندارم, روی همسرجان هم که اصلا در این زمینه نمی‌شه حساب کرد. همچنان هم فاصله‌ام سنی‌ام با خواهر و برادرم زیاده. کلا توی همه‌ی زندگیم تنها بودم و هستم.
البته از تنهایی خیلی ناراضی نیستم دیگه. یعنی اینها گلایه نیست. اتفاقا خیلی هم با تنهایی خودم حال می‌کنم. خوب هم بلدم خودم را سرگرم کنم فقط بعضی وقت‌ها حرف‌هام سرریز می‌کنه که میارم اینجا.
چند روز پیش یک پادکستی گوش می‌دادم در مورد فلسفه ازدواج. کلیت موضوع برام جذابیت نداشت. یعنی موضوعش در مورد یک خانم فیلسوف بود که بابت تفکرات فلسفی در مورد ازدواج, همسرش و بچه‌هاش را ترک کرده بود تا با یکی از دانشجوهاش ازدواج کنه. در ادامه هم با همسر سابقش و بچه‌هاش و همسر جدیدش توی یک خونه زندگی می‌کرد! یک افتضاح مطلق. اما در نهایت آخرین جمله‌ی مقاله این بود که ازدواج برای این اختراع شده که به شما یاد بده که باید تا آخر عمر تنها باشید و این تنهایی را بپذیرید(نقل به مضمون). من این حرف را خیلی قبول دارم. یعنی در مورد من همین بوده. من تا قبل از اینکه ازدواج کنم, همیشه و همیشه از تنهاییم شاکی بودم. همش منتظر این بودم که یه همراه پیدا کنم که شریک زندگی‌ام بشه و من را از تنهایی دربیاره. همش برای خودم غصه می‌خوردم و احساس تاسف می‌کردم. تا اینکه ازدواج کردم (بگذریم از اینکه آیا انتخابم درست بود یا نه و اینکه الان اگر به اون روزها برگردم چکار می‌کنم). اما بعد از ازدواجم بود که هم خیلی تنهاتر شدم و هم با این تنهایی آشتی کردم. عمیقا به این موضوع ایمان آوردم که نجات‌دهنده در آیینه است. دیگه دست از گشتن به دنبال همراه برداشتم. خیلی از ارتباطاتی که فقط از ترس تنها بودن حفظشون کرده بودم و داشتم براش بیش از حد هزینه می‌کردم را قطع کردم و بعد در اوج تنهایی به احساس آرامش رسیدم و حتی گاهی احساس خوشبختی کردم. 
البته این مسیر به این آسونی و به این سرعت طی نشد. حداقل 7 سال اول ازدواجم بسیار رنج کشیدم. تا دوسالگی پسرچه بسیار غصه خوردم, گریه کردم, افسرده شدم, به خودکشی فکر کردم و در نهایت داروی ضدافسردگی خوردم. اما اونجا به آرامش رسیدم که با تنهایی صلح کردم و پذیرفتم که تنهایی بد نیست. 
یادمه که پدربزرگم, یک کمد دیواری توی خونه قدیمیشون داشت که یک جورهایی تنها فضای خصوصی‌اش توی خونه بود. توی در اون کمد با ماژیک این شهر معروف را نوشته بود:
دلا خو کن به تنهایی که از تن‌ها بلا خیزد        سعادت آن کسی یابد که از تن‌ها بپرهیزد
اون زمان برام خیلی جالب بود این شعر و حفظش کردم. معنی‌اش را الان می‌فهمم. 
پدربزرگم وقتی 16 ساله بودم و در اوج سرکشی و زاویه داشتن من با خانواده فوت کرد. حیف شد که نتونستم زیاد باهاش حرف‌های جدی بزنم. فکر می‌کنم خیلی از گره‌های ذهنی‌ام و آسیب‌هایی که به صورت موروثی از خانواده خوردم با صحبت با اون حل می‌شد. 

تجربه‌ی عملی دروغ‌های کوچک بزرگ!

بیشترین سطح تفریح شخصی این روزهام کتاب صوتیه. خیلی وقته که کتاب متنی نخوندم و دائم توی اپ‌های کتابخوان دنبال کتابهای صوتی جذابم.
آخرین کتابی که گوش دادم "دروغ‌های کوچک بزرگ" بود. شنیدم که سریالش هم ساخته شده. البته بنده آخرین آپدیت سریال دیدنم فصل ۹ بیگ‌بنگ تئوری بوده و از دنیای سریال خیلی دورم. 
در مورد "دروغ‌های..." داستان جذاب بود. تحلیل روانشناسی که روی آدم‌ها سوار شده بود هم خیلی خوب بود. اما متاسفانه فصل‌های آخرش مثل کلید اسرار شد و همه‌ی آدم بدها به سزای اعمالشون رسیدند و آدم‌ خوبها رستگار شدند. خوب زندگی به من ثابت کرده که در حقیقت هیچ وقت اوضاع اینجوری نیست. اما نکته‌ی قابل توجه برام فضایی بود که از مدرسه و روابط والدین و احساس والدین نسبت به مادران شاغل، مادران تک والد و کلا درامای زندگی هم‌کلاسی‌ها بود. ما امسال یک همچین فضایی را تقریبا تجربه کردیم. من توی دو سال اول مدرسه‌ی پسرک که همزمان با کرونا و دورکاری خودم و به تبعش داشتن وقت بیشتر بود، سعی کردم با همکلاسی‌های پسرک و مادرانشون ارتباط برقرار کنم. یک جمعی که حس می‌کردم فیس و افاده‌شون از همه کمتره و در ضمن حاضر بودند که توی ایام کرونا برای بچه‌ها برنامه ی فضای باز ترتیب بدهیم را انتخاب کردم و باهاشون همراه شدم. و خوب، در انتخاب خودم ریدم! :)
دوستی با اونها هم به پسرک ضربه زد و هم به خودم. یکی از مادرها به وضوح از اینکه من شاغل بودم عصبانی بود. در ظاهر چیزی نشون نمی‌داد اما من کاملا حس می‌کردم که با این موضوع مشکل داره. و بعد در همگی به صورت تیمی شروع کردند به دردسر درست کردن.
چیزی که من متوجه شدم این بود که پسر همون خانم، یک سری رفتارهای عجیب داره و بعد پسرک خنگ و ساده‌ی من هم به تبع رفتارهای عجیب اون توی دردسر می‌افته. اون خانم بسیار مذهبی و حزب‌اللهی بود. دخترش را سال آخر دبیرستان شوهر داد. از اونها بود که تشت گل برای آقایی می‌آورد به نظرم. من با هیچ کدوم این مسائل مشکلی نداشتم. اما وقت‌هایی که هم را می‌دیدیم با اصرار می‌خواست ثابت کنه که شاغل بودن مادر اشتباهه. خودش قبلا شاغل بوده و حالا دیگه سر کار نمی‌رفت و چند بار گفت که ذات ما زن‌ها لطیفه و برای کار کردن نیست و از این حرفها. من هیچ تعصب خاصی روی کار کردنم ندارم. همیشه هم گفتم اگر وضعیت مالی مون به صورتی بود که سطح زندگی اون جوری که دوست دارم تامین می‌شد و از اون مهمتر همسرم آدمی بود که مطمئن بودم با تامین هزینه‌های مدنظرم مشکلی نداره کار نمی‌کردم. اما خوب، الان انتخابم اینه و خصوصا توی اون ایام فشار مضاعفی را واقعا تحمل می‌کردم که تعادل بین کار و درس و زندگی را برقرار کنم. این درحالی بود که علیرغم خانه‌دار بودن ایشون، پسر خودش جزو ضعیف‌ترین بچه‌های کلاس از نظر درسی بود و مشخص بود که این ضعف هم در اثر عدم رسیدگی به تکالیفش توی خونه و بی‌توجهی والدین هست. 
من از یک جایی به بعد احساس کردم که ادامه این ارتباط نه به نفع منه و نه اونها علاقه چندانی دارند که من توی جمعشون باشم. ضمن اینکه دوباره تمام‌وقت برگشتیم سر کار و فرصتم خیلی کمتر شد. در نتیجه ارتباطم را محدود کردم. تنها نکته‌ای که بود این بود که رفت و آمد پسرک را با یکی از اعضای این گروه هماهنگ کرده بودیم. صبح‌ها ما می‌رسوندیمشون، ظهرها اونها برمی‌گردوندند.
همین موضوع مشکل‌ساز شد. همون خانم فوق‌الذکر علیرغم اینکه مسیرش اصلا با ما هماهنگ نبود، خودش را وارد این فرآیند رفت و آمد کرد و در یکی از روزهایی که بدون اینکه من اطلاع داشته باشم ایشون داشت بچه‌ها را می‌رسوند، پسرک توی ماشین گفته بود "اسکول" :)) 
این کلمه شد یک بحران بزرگ. پسرک متهم شد به اینکه فحش می‌ده و دوستهاش بایکوتش کردند و باهاش حرف نمی‌زدند و علیهش تیم‌سازی کرده بودند. سعی کردم موضوع را حل کنم و زنگ زدم به اون مادری که با ما رفت و آمد را تقسیم کرده بود و عذرخواهی کردم (خاک تو سرم واقعا!)
ولی موضوع ادامه پیدا کردم. پسر اون کسی که رفت و آمد را با هم تقسیم کرده بودیم شروع کرد به قلدری برای پسرک. خوراکی‌هاش را می‌گرفت و می‌گفت اگه بهم ندی باهات قهر می‌کنم. پولش را می‌گرفت. پسرک هم یک سری خصوصیات مهرطلبی داره متاسفانه و برای اینکه دوست صمیمی داشته باشه حاضره هر کاری بکنه. در ادامه پسر اون خانم فوق‌الذکر یک حرکت ناشایست نشون بچه‌ها داده بود و گفته بود که اگر این کار را بکنید پلیس دستگیرتون می‌کنه. پسرک اسکول من هم هیجان‌زده رفته بود به همه گفته بود که آره یک حرکتی هست که اگر بکنید پلیس دستگیرتون می‌کنه (انگشت اغتشاش را به هم نشون داده بودند). پسرک توی مدرسه بابت این موضوع تذکر گرفته بود.
تا اینکه یک روز مدیر مدرسه زنگ زده بود به همسرجان و گفته بود باید فوری شما را ببینیم و پسرتون یک سری الفاظ بسیار ناشایست به کار برده، چندین مادر تماس گرفتند و گفتند یا بچه‌ی ما را جابه‌جا کنید یا پسرک را و ما حاضر نیستیم حتی یک روز دیگه با پسرک توی یک کلاس باشه بچه‌مون. همسرجان نزدیک بود سکته کنه. زنگ زده بود به من و تقریبا گریه می‌کرد.
من با مدیر مدرسه تماس گرفتم. گفت که یک مادر تماس گرفته و یک تیم از مادرها هم حضوری اومدند و اعتراض کردند. سرحساب که شدم تیمی که حضوری رفته بودند همگی گروه دوستان گرامی بودند! مدیر گفت اینها گفتند که این بچه پدر و مادرش شاغلند. معلوم نیست روزها کجا می‌ره. پیش پدربزرگ مادربزرگشه که خوب اونها معلوم نیست چه حرف‌هایی بهش یاد می‌دن. یعنی از اطلاعاتی که در اثر دوستی مشترک با هم داشتی کمال سوءاستفاده را کرده بودند. ازم پرسید پای ماهواره می‌شینه؟ گفت موبایل خیلی دستشه؟ روزها کجا می‌ره. من بهش گفتم که دیسیپلینی که پدر و مادر من دارند توی زندگی و طرز صحبت کردنشون بسیار بسیار تمیزتر و مقرراتی تر از خود ماست. خود من این صحبت‌هایی که شما می‌گی را توی دانشگاه شنیدم و اصلا مواجهه‌ای با این مسائل نداشتم. پسرک اگر از گوشی و تلویزیون استفاده کنه کاملا با نظارته. گوشی اختصاصی نداره. از گوشی من و پدرش استفاده می‌کنه و من روزانه محتوای سرچ‌ها و چیزهایی که استفاده کرده را چک می‌کنم.
زنگ زدم به سردسته گروه که بسیار ادعای صمیمیت با من می‌کرد. ایشون یک مادر بسیار مستبد و استرسی بود که بچه‌اش ازش می‌ترسید واقعا. متوجه شدم که بچه‌ی ایشون ادعا کرده که پسرک یک فحش جنسی بهش یاد داده. چیزی که هزار سال ممکن نیست پسرک گفته باشه. من علیرغم اینکه مطمئن بودم همچین حرفی در دایره واژگان پسرک وجود نداره، تمام تلاشم را کردم که اگر بلده از زیرزبونش بکشم بیرون. اما واقعا و تحت هیچ عنوانی بلد نبود این حرف را. ایشون گفت من تمام زندگی‌ام را صرف این بچه کردم می‌برم میارمش که در معرض این مسائل نباشه و حالا دارم از غصه می‌میرم که بچه‌ام این حرف را یاد گرفته. بهش گفتم من صددرصد مطمئنم که پسرم همچین حرفی نزده اما محض احتیاط شما به بچه‌ات بگو دیگه با بچه‌ی من حرف نزنه، خودتون هم تمومش کنید این ماجرا را. باهاش تند شدم. گفتم کشش ندید این موضوع را.
سال قبل عین همین رفتار را با یک بچه که پدر نداشت و یک سری سوءرفتار داشت اجرا کردند. نتیجه این شد که بچه را اول کلاسش را جابه‌جا کردند و بعد هم اصلا از مدرسه اخراجش کردند. من از حرف‌های پسرک متوجه شدم که بچه‌های اینها تیم شده بودند و اون بچه را اذیت می‌کردند تا صداش دربیاد و یک کار ناهنجار بکنه و بعد شکایتش را به دفتر می‌کردند.
روز بعدش من و همسرجان رفتیم مدرسه. مفصل با مدیر صحبت کردم و بهش اطمینان دادم که پسرک بچه‌ رهایی نیست. کاملا خودمون روش نظارت داریم و شاغل بودن من منجر به بی‌ادبی اون نشده. بهش گفتم نگذارید تابلوی سال قبل دوباره تکرار بشه. شما در قبال روح و روان این بچه‌ها مسئولید.
با معلمش هم صحبت کردم و گفتم که حس می‌کنم اینها دارند برای بچه قلدری می‌کنند و چند تا نمونه‌اش را هم بهش گفتم. قول داد حواسش باشه به پسرک.
رفت و آمد مشترک پسرک با اون بچه را لغو کردم. کلی سختی کشیدیم تا براش سرویس پیدا شد. تا مدت‌ها همسرجان مجبور بود از کارش بزنه برای رفت و آمد پسرک. از گروه دوستی هم که باهاشون داشتم لفت دادم. ارتباطم را کامل قطع کردم.
آزار و اذیت‌ها و حرف و نقل‌ها قطع شد و در ادامه سال پسرک با آرامش نسبی درس خوند. مشخصا همه چیز از این جمع مادرهایی که دنبال بچه‌هاشون می‌اومدند و توی حیاط مدرسه تجمع می‌کردند سرچشمه گرفته بود. 
تجربه بسیار بدی بود. هم برای خودم و هم برای پسرک. تصمیم گرفتم دیگه هیچ وقت وارد روابط صمیمانه با والدین همکلاسی‌ها نشم. خوشحالم که زود وارد عمل شدم و پسرک را تنها نگذاشتم. اگر والدین خودم بودند اهمیتی نمی‌دادند و موضوع طولانی می‌شد. 
روابط بین انسانی خیلی پیچیده و خطرناکه. آدم باید خیلی مراقب باشه. 

ماجراهای کاری

طی یک سال اخیر من سر کار فشار خیلی زیادی را تحمل کردم. یک دفعه پرتاب شدم توی موقعیتی که هیچ تجربه‌ای ازش نداشتم و اصولا با شخصیت خودم هم سازگاری نداشت. من به شخصیت شدیدا درون‌گرایی دارم. ترجیح می‌دهم که سر کار حداقل تعاملات را با عوامل انسانی داشته باشم و سرم به کار خودم باشه و مجبور نباشم معاشرت کنم. تا چند سال پیش حتی شدیدا از تلفن زدن فراری بودم که به مدد نوع کارم تا حدودی باهاش آشتی کردم. تازگی به این نتیجه رسیدم که چنین رویکردی نمی‌گذاره توی کارت پیشرفت کنی. صرف نظر از اون بخش‌های ابتدایی کار که همه در بدو استخدام و توی سال‌های اول باید روش مسلط بشند و یاد بگیرند, بخش عمده‌ای از مهارت‌ها توی سطوح مدیریتی به توانایی شما در تعامل با دیگران برمی‌گرده. یعنی یک مدیر بیشتر از اینکه وقتش صرف کار یدی بشه, باید انرژی و توان و وقتش را صرف رتق و فتق روابط بین انسانی کارمندها و اصطلاحا شیره مالیدن سر کارکنان کنه که کار انجام بدهند. من به این نتیجه رسیدم که انسان‌ها معمولا فی نفسه دوست ندارند کار کنند یا حداقل یک بازه‌ی خیلی محدودی از کار را به عنوان وظیفه می‌پذیرند و البته این بازه خیلی خیلی به شخصیت آدم‌ها بستگی داره. این هنر یک مدیره که یاد بگیره هر کدوم از کارکنان چه تیپ کاری را دوست دارند و بعد به چه طریقی می‌شه اونها را وادار کرد که کار انجام بدهند. 
از یک سال پیش من از اون نفر در سایه‌ی تیممون که همیشه به عنوان تدارکاتچی پشت صحنه کار می‌کرد و کارها را رتق و فتق می‌کرد تا دیگران به وقتش ارائه بدهند پرتاب شدم روی صحنه. البته که من از نقش قبلی خودم خیلی ناراضی نبودم. از این تست‌های MBTI هم که دادم شغل مناسبم را همین تدارکاتچی تشخیص داد که البته اون موقع خیلی بهم برخورد ولی بعد که فکرش را کردم دیدم حقیقته. من آدمی نیستم که توی کارها پیش قدم بشم, آدمی نیستم که خیلی ایده‌پردازی کنم, خیلی محافظه‌کارم, خانواده‌ام (بچه‌هام) اولویت بسییییار بالاتری از کارم برام دارند. تعاملات انسانی انرژی بسیار زیادی ازم می‌بره و اصلا اهل سیاست‌بازی و پشت هم اندازی نیستم. در مقابل بسیار مسئولیت‌پذیرم و کاری را که به عهده می‌گیرم حتما به نتیجه می‌رسونم. البته که همیشه مراقبم که بیشتر از توانم کار به عهده نگیرم و موقع قبول مسئولیت روی کمک دیگران حساب نمی‌کنم و فقط توانایی خودم را در نظر می‌گیرم. همه‌ی اینها یک جورهایی من را برای انجام کارهای پشت صحنه مناسب می‌کنه.
از یک سال پیش که همکارم که یک جورهایی مدیرمون بود بدون برنامه‌ریزی قبلی رفت مرخصی طولانی مدت و من بدون آمادگی جایگزین اون شدم و این همزمان شد با تغییر رئیسمون, من بار خیلی زیادی روی دوش کشیدم. ضمن اینکه همزمان چند تا نیروی جدید هم به سیستم اضافه شد که بعضا آدم‌های دردسرسازی بودند. خوب حقیقتش تا الان خیلی خوب این کار را هندل نکردم. در مورد بخش کاری موضوع, یعنی تسلط پیدا کردن روی کارها, مشکلی نبوده. خوب پیش رفتم. اما بعد مدیریتی ماجرا و تعامل با همکاران خیلی به دست‌انداز خورده. دو سه باری تنش‌های جدی به وجود اومده و مسئله اینه که همکاران هنوز من را به عنوان نیروی بالاتر نپذیرفتند. خیلی باید روی این مدل تعاملات کار کنم. خیلی از پیچیدگی‌های دنیای کارمندی هم هست که من اطلاعاتی در موردش ندارم. باید خیلی انرژی بگذارم تا یاد بگیرم. 
چیز دیگری که این وسط آزاردهنده است اینه که همکاری که رفته ممکنه برگرده و تمام این انرژی که من صرف کردم از بین بره و اون بیاد پوزیشن خودش را پس بگیره. از نظر من بی‌انصافیه. البته که هنوز که اتفاق نیفتاده و نباید زیاد بهش فکر کنم.