مزایا و معایب نزدیکی به خانواده

خوب همون‌طوری که حدس می‌زدم پسرک مریض شده بود. که تا دیشب هم همچنان ادامه داشت و بی‌اشتها شده و چیزی نمی‌خوره و اسهال هم داره!‌:( سه‌شنبه موندم خونه که یه کمی مراقبش باشم. سه‌شنبه عصر کمی بهتر بود و فرداش رفت مهدکودک اما دوباره مریضیش ادامه پیدا کرد. تازگی خیلی نق نقو و بداخلاق شده. بیرون رفتن‌های عید بدعادتش کرده و دائم می‌خواد بره بیرون. اگه پایین خونه خودمون باشه می‌خواد بره تو حیاط و بعد هی برگ درختها رو بکنه و آشغال‌های روی زمین رو برداره بزاره توی دهنش. اگر هم که بالا باشه توی خونه مامان اینها می‌خواد بره توی تراس و هر چی توی تراس هست رو برداره بندازه توی حیاط ما! بعد هم گیر می‌ده که از همین بالا بریم پایین توی حیاط! هر چقدر هم وقت صرفش کنی و ببریش بیرون رضایت به توی خونه اومدن نمی‌ده. تا وقتی که هوا روشنه همین بساطه! توی خونه هم هی گیر می‌ده به همه چیز! یه مدتی گیرش شده بود درپوش فاضلاب وسط آشپزخونه. بعد دورتادورش رو چسب زدم که نتونه برش داره. دیشب دیدم خوابیده روش داره لیسش می‌زنه! بیخود نیست اینقدر مریض می‌شه! اگه یه لحظه غفلت کنم و در حموم باز بمونه (که با توجه به خراب بودن درش و سخت بسته شدنش زیاد پیش می‌آد) سریع می‌ره تو حموم و می‌ره سراغ توالت فرنگی! پریشب هم دیدم سطل آشغال حموم دستشه و داره وسط اتاق راه می‌ره! جرئت ندارم سر یخچال یا فریزر برم! اگرنه آقا انتظار دارند که در یخچال باز بمونه تا ایشون خوب توش رو تفحص کنند و تک‌تک اجزا رو بیارن بیرون و بکنن توی دهنشون! با حضورش اصلا نمی‌شه آشپزی کرد. از اون طرف امتحانات خواهرم شروع شده و ایشون هم خیی درس‌نخون هستند و تا موقعی که پسرک بالاست نمی‌تونه درس بخونه. از یه طرف وقتی می‌رسم دلم می‌خواد تا پسرک بالاست وایستم غذا رو درست کنم که اون نیاد توی دست و پام از یه طرف دلم می‌خواد زود برم بیارمش که خواهرم رو اذیت نکنه. همش تو عذاب وجدان به سر می‌برم! همسرجان هم که این شب‌ها زودتر از ساعت 9 و نیم، 10 خونه نمی‌یاد. سر و کله زدن با پسرک خیلی ازم انرژی می‌بره. پنج‌شنبه خیلی بد اخلاق بود. دائم در حال نق زدن بود. هر کاری هم می‌کردم حواسش پرت نمی‌شد. به اسباب‌بازی‌ها اصلا محل نمی‌ذاشت. تلویزیون نگاه نمی‌کرد. همش می‌خواست بغل باشه و اذیت کنه! اصلا هم غذا نمی‌خورد که همین یه مورد برای به فنا دادن اعصاب من کافیه. تا ساعت یک که پایین بودیم. بعدش رفتیم بالا و دیگه ساعت سه و نیم بود که بعد از اینکه من یه داد حسابی سرش زدم، خوابید. قرار بود عصر حدود ساعت پنج بریم دیدن مادربزرگم که تازه از مسافرت اومده بود. من یه کمی دراز کشیده بودم روی مبل داشتم بعد از نود و بوقی فیض‌بوق رو چک می‌کردم. از ساعت چهار مامانم هی رفت و اومد هی گفت نماز خوندی؟ پاشو آماده شو. زود باش دیر می‌شه. به جای این کارها پاشو نمازت رو بخون و ... حالا غیر از من سه نفر دیگه هم بودند توی خونه که باید آماده می‌شدند اما تصویر موبایل به دست من برای مامانم غیر قابل تحمل و هضمه! یعنی نماد کامل وقت تلف کردن و بی‌مسئولیت بودن. اما من بعد از هفت‌هشت ساعت سر و کله زدن با یه بچه‌ی بدخلق به خودم اجازه و حق می‌دم که نیم ساعت وقت برای خودم داشته باشم و حالا این نیم‌ساعت وقت رو مثلا توی فیض‌بوق هدر بدم! اما این برای مامانم اصلا تعریف نشده است. یعنی اصلا درک نمی‌کنه. به محض اینکه من رو موبایل به دست ببینه آمپرش می‌چسبه! من پاشدم نمازم رو خوندم. کیف پسرک رو هم آماده کردم و دیدم بابا و داداشم و خواهرم خوابند. نشستم به ادامه کارم برسم که دوباره مامانم اومد که نمازت رو خوندی؟ گفتم بله. نمی‌دونم چجوری و از کجا بحث رو کشوند به اینجا که اگه حواست پی این چیزها (موبایل به دست بودن!) نبود سر بچه‌ات داد نمی‌زدی! دیگه آمپرم به حد نهایت چسبید! گفتم یعنی تو خودت هیچ وقت سر ما داد نمی‌زدی؟ حالا چون تو علاقه‌ای به این چیزها نداری دلیل نمی‌شه علاقه من رو مسخره کنی. خیلی‌ها هستند که همزمان هم بچه‌داری می‌کنند و هم به این عائقشون می‌رسند. آخه مامانم تمام این چیزها رو معادل با بی‌مسئولیتی و بی‌خیالی می‌دونه و معتقده کسی که بچه‌ داره دیگه نباید وقت و انرژی‌اش رو صرف این چیزها (شبکه‌های اجتماعی، اینترنت و کلا هر نوع علاقه و سرگرمی خارج از خونه‌داری و بچه‌داری) بکنه. خلاصه که یه جر و بحث حسابی کردیم و باز هم نمی‌دونم از کجا مامان بحث رو کشوند به اینجا که تو اصلا انتقادناپذیری و تا ازت انتقاد می‌کنیم حمله می‌کنی و ... بعد هم گفت که بیچاره همسرجان! خوب حرف‌هاش خیلی بی‌انصافی بود. اما من از هیچ کدوم به اندازه اونکه گفت چرا سر پسرک داد زدی نسوختم. یعنی من حق نداشتم با اون هفته سختی که پشت سر گذاشتم و با اون همه اذیتی که جلوی چشم خودش پسرک بهم کرد در حد یه داد هم خودم رو تخلیه کنم! بحث ما تموم شد و زودی با هم آشتی کردیم و همه چیز به حالت عادی برگشت اما باز هم این مشغولیت ذهنی رو برام ایجاد کرد که این نزدیکی ما به هم و این وابستگی و احتیاجی که من به مامان این‌ها دارم بابت پسرک و نگهداریش تا چه حد به نفعمه و تا چه حد به ضررم. به خصوص که همسرجان هم احساس می‌کنه که این نزدیکی به پدر و مادر من یه امتیاز بسسسسییییار بزرگیه که ایشون مرحمت کردند و به من دادند و خیلی احساس مغبون شدن در این رابطه بهشون دست داده. در حالی که تقل مکان ما به اینجا با موافقت صددرصد ایشون صورت گرفت و یه پروسه یه روز و دو روزه نبود. تقریبا سه ماه قبل از زایمان من این پیشنهاد مطرح شد و ایشون بدون مکث قبول کردند و گفتند که خیلی پیشنهاد خوبیه و پسرک تقریبا چهار ماهه بود که ما اومدیم اینجا. اما درست قبل از اسباب‌کشی وقتی خونه برای شش ماه بدون مستأجر مونده بود و کلی خرج تعمیرات و رنگ و ... روی دست بابای من اومده بود ایشون یه دفعه تغییر عقیده دادند و گفتند که خیلی براشون سخته که بخوان بیان اونجا زندگی کنند. که دیگه اون موقع من با توجه به شرایط روحیم نتونستن تغییر عقیده بدم و گفتم که تو قول دادی. این نزدیکی خیلی محسنات داره برای من و به خصوص پسرک. من می‌تونم فول‌تایم بیام سر کار و نگران غذا و راحتی پسرک نباشم. پسرک به جای اینکه تا ساعت 4 و 5 توی مهدکودک باشه تا 12 یا 1 مهدکودکه. من می‌تونم وقت‌هایی که خیلی کار دارم یا اینکه حوصله‌ام سر رفته روی کمک مامان اینها برای نگهداری پسرجان حساب کنم. پسرجان وقتی می‌ره بالا خیلی شاده و کلی با خواهرم و برادرم بازی می‌کنه. اما در عین حال حس می‌کنم که مامانم خیلی خسته می‌شه از نگهداری پسرک و تا حدودی هم روی درس خواهرم تأثیر گذاشته. و ما هم خیلی وقت‌ها کنترلی روی زندگی‌مون نداریم. یعنی مثلا نمی‌تونیم بگیم دوست داریم یه روز تعطیل واسه خودمون سه تا باشیم. دوست نداریم بیایم بالا یا دوست داریم نهار خودمون سه تا بریم بیرون. می‌دونم که در کنار زحمت‌هایی که من براشون دارم و محسانتی که زندگی اینجا برامون داره این غرغرها خیلی بی‌منطقیه اما خوب بعضی وقت‌ها آدم خسته می‌شه. به خصوص که همون‌طوری که گفتم همسرجان این مسئله رو مثل یه برگ برنده هر چند وقت یکبار رو می‌کنه! خلاصه که شرایط بغرنجیه!

خسته‌ام!

دارم از خستگی می‌میرم. یه میلیون تا فکر توی سرم دور می‌زنند و نمی‌دونم به کدومشون فکر کنم.   پررنگ‌ترینشون پسرکه که انگار دوباره مریض شده. دیروز بی‌اشتها بود و یه بار هم حین اینکه مامان داشته با عجله بهش غذا می‌داده بالا آورده بود. از ظهر به بعد هم به غیر از کمی شیر چیزی نخورد هر چی تلاش کردم. یه کمی هم بی‌حال بود و هی اینور و اونور می‌خوابید و بداخلاق هم بود. امروز هم زنگ زدم مهدکودک که گفتند دوباره استفراغ کرده و حالا هم خوابه. نگرانشم. اوضاع هم جوری نیست که بتونم مرخصی بگیرم! :( بعدیش ماجرای تکراری کارم هست که از دو جنبه خیلی پررنگ ذهنم رو مشغول کرده. دیروز از فرط استیصال توی اتاق رئیس بزرگ گریه کردم. خیلی خیلی از دست خودم عصبانیم اما واقعا به جایی رسیده بودم که نمی‌دونستم چیکار باید بکنم. وقتی که رئیس کوچیک بهت گفته باشه که یه کار رو فلان جور انجام بده و بعد رئیس بزرگ بهت بگه که چرا اینجوری انجام دادی من دوست ندارم و تو هزار و یک بار براش توضیح دادی که این دستور رئیس کوچیک بوده و اگر هم ایرادی بهش وارده رئیس کوچیک مسئولشه نه من و بعد دوباره برای بار هزار و دوم مجددا بابت همون مسئله بازخواست بشی و با یه لحن بد و طلبکارانه باهات رفتار بشه نتیجه می‌شه استیصال که من دچارش شدم. از اون طرف هی این پرسنل اداری رو باد می‌کنند و تا می‌رن یه ذره پیش رئیس نک و نال می‌کنند رئیس طرفداری‌شون رو می‌کنه و علیه ما جبهه می‌گیره که کاری که اینا رو مجبور می‌کنید انجام بدن خوب نیست. نه، کار خوبه این راهی که شما می‌گید ایراد داره و اصلا شما ایراد دارید. واقعا عین جریان دختر منشیه توی سریال همه چیز آنجاست! دیروز دیگه جوش آوردم و به رئیس بزرگ که با لحن طلبکارانه می‌گفت که کارهای شما به سرانجام نمی‌رسه و همش نصفه نصفه است گفتم که اگر به سرانجام نمی‌رسه تقصیر شماست که از ما حمایت نمی‌کنید. یه جورایی در لفافه می‌خواستم بگم که تقصیر توئه که یا عرضه نداری یا من رو قبول نداری. که البته هر دوش هست اما دومی پررنگ‌تره! دیروز دقیقا حس کردم که این رئیس بزرگ داره یه کاری می‌کنه که من کلافه بشم و استعفا بدم. نمونه‌اش اینکه هی نمی‌ذاره کار جدید شروع کنم و کارهای قبلی رو هم نمی‌ذاره عملیاتی کنم و بعد هم نق می‌زنه که شما بازدهی ندارید. والله منم هیچ علاقه و انگیزه‌ای برای کار کردن اینجا ندارم به جز حقوقش! نه کارم رو دوست دارم، نه همکارهام رو و نه شرایط و محیط کاری رو. اما خوب پول رو خیلی دوست دارم! دیروز بعد از اینکه از اتاقش اومدم بیرون یه فصل هم توی دستشویی گریه کردم. به خدا التماس کردم که خودش یه راهی بزاره جلوی پام. چند باری هم به طور جدی به استعفا فکر کردم اما بعد به خودم گفتم اینکه نشد که بخوای با هر ناملایمتی زود جا بزنی. هر جا بری آسمون همین رنگه. همه جا یه نفر هست که ازت خوشش نیاد یا بخواد زیرآبت رو بزنه. باید قوی باشی. اما خوب کار کردن توی جایی که به چشم یه اضافه بهت نگاه می‌کنند خیلی سخت و دردناکه! همه اینها رو بگذارید کنار اینکه آخر هفته‌مون مجددا به مناسبت روز مادر در ولایت همسرجان گذشت (البته این بار بدون حضور سایرین) و اصلا نشد استراحت کنم. تازه برای روز مادر هم یه کیک پختم که متلاشی شد و خیلی افتضاح شد و فرصت جبرانش هم نبود. یه مشغولیت ذهنی دیگه هم دارم که بابتش دیشب تا یک و نیم نصفه شب بیدار بودم و در حالی که نیاز به کامپیوتر و اینترنت داشتم به دلیل بادهای شدیدی که میومد برق هی می‌رفت و می‌اومد که من هم بی‌خیالش شدم و خستگی مفرط و یه خونه فوق‌العاده بهم ریخته که به دلیل گذراندن تعطیلات در ولایت همسرجان وقت نکردم یه دستی به سر و گوشش بکشم و روزها هم که می‌رم خونه پسرک اجازه هیچ کاری رو نمی‌ده و مجبورم فقط به زحمت یه شام ساده درست کنم. همسرجان هم که شب‌ها تا 9 و 10 شب سر کاره و وقتی هم می‌یاد یه عالمه انرژی منفی با خودش می‌یاره و هی می‌گه کارم زیاده و کارهای بقیه رو باید انجام بدم و رئیسم فلانه و اینها. در مورد غرغرهای کاری من همیشه سعی می‌کنم که ناراحتی‌های کار رو توی خونه نبرم. نه همسرم و نه خانواده‌ام نمی‌دونن که من چقدر از این کارم متنفرم. تنها جایی که من خیلی در مورد کارم غر می‌زنم اینجاست. حتی وقتی که عصبانی‌ام هی سعی می‌کنم وانمود کنم که خوبم. دیشب شاید یکی از معدود دفعاتی بود که ماجرا رو برای همسرجان تعریف کردم و اون با تعجب می‌گفت چرا اینجوری کرده. باور نمی‌کرد که این ماجرا دو سال قدمت داشته باشه و من هنوز بابتش مواخذه بشم! اما همسرجان خیلی استرس کارش رو توی خونه می‌یاره. زود روی اعصابش تأثیر می‌ذاره و خوب منم یه اخلاق گندی دارم که زود نگران می‌شم و ذهنم درگیر می‌شه. مثلا دیروز رئیسش با عصبانیت بهش گفته بود باید بمونی و اون هم نمونده بود و من خیلی ناراحت شدم از این کارش. بالاخره قراردادهای کاری ما که سفت و سخت نیست و خدای نکرده هر لحظه ممکنه بگن دیگه نیا. امثال ما باید خیلی دست به عصا کار کنیم. جالب اینجا بود که دیشب می‌گفت اگه رزق و روزیمون دست اداره نبود یه ساعت هم اونجا نمی‌موندم! گفتم اگه تو این رو می‌گی پس من چی بگم؟! در جوابم می‌گه تو روحیاتت مردونست. بلد نیستی مثل زن‌ها وقتی توی خونه‌ای سر خودت رو گرم کنی. دوست داری بری سر کار! می‌خواستم بگم اونوقت تو روحیاتت زنونه‌است دیگه! یعنی دوست نداری بری سر کار! منم بلدم زنونه باشم اما خوب کدوم زن خونه‌داری حاضره سالی به دوازده ماه بدون تفریح و مسافرت و خرید و بیرون رفتن هفته رو طی کنه و شنبه رو جمعه کنه و جمعه رو شنبه؟! خوب اگه آدم توی خونه باشه باید یه جوری سر خودش رو گرم کنه! جورش هم می‌شه اونجوری که تو بلد نیستی و بعد فکر می‌کنی من عیب دارم! خلاصه اینکه امروز تازه دوشنبه است اما من اندازه یه چهارشنبه خسته‌ام. سرم درد می‌کنه و انگار دندونم هم درد می‌کنه و هنوز وقت نکردم برم دندونپزشکی! پی‌نوشت: چقدر اخیرا خاله‌زنکی و غرغری می‌نویسم! خودم هم خسته شدم. پی‌نوشت2: در مورد اون مشغولیت ذهنی برام دعا کنید. خیلی!

خال پسرک

دیروز پسرک رو بردیم دکتر پوست. 2 جا! موضوع اینه که ما هشت ماه پیش که خالش ظاهر شد با متخصص اطفالش که استاد دانشگاه هست مشورت کردیم و اون یه فوق‌تخصص پوست اطفال بهمون معرفی کرد که رفتیم پیشش و اون گفت مشکلی نیست و حول و حوش 12-13 سالگی باید برای برداشتنش با لیزر اقدام کنید. اینم بگم که در مورد خال پسرک جنبه زیباییش برای من اصلا مهم نیست اما جنبه سلامتی‌اش چرا. راستش از خدای نکرده بدخیم شدنش می‌ترسم. خلاصه گذشت تا اینکه قبل از عید بعد از اینکه پسرک راه افتاد و ذهن وسواسی من از این لحاظ آزاد شد، رفتم سراغ خالش و حس کردم که بزرگ‌تر و پررنگ‌تر شده. دوباره شب‌ها دچار حمله اضطرابی می‌شدم و هی ذهنم درگیرش بود. قبل از عید هم بود و نمی‌تونستم جایی نوبت بگیرم. توی عید هم چند نفری تأیید کردند که بزرگ‌تر شده خالش. داییم هم که یه پسر پنج‌ساله داره و چند وقت پیش یه مشکل پوستی برای پسرش پیش اومده بود گفت که این دکتر فوق‌تخصصی که شما بردید اصلا خوب نیست و بی‌سواده و راهنمایی اشتباه به ما کرده و فلان دکتری که من بردم خیلی خوبه. البته اون دکتری که می‌گفت هم خیلی معروفه و همه هم قبولش دارند اما من یه دفعه توی درمانگاهی که همسرجان کار می‌کرد ازش نوبت گرفتم. اون موقع من به صورت ناگهانی صورتم جوش‌های ناجوری می‌زد و خیلی بد شده بود پوستم. رفتیم پیشش و اون هم خیلی بداخلاق و بی‌حوصله گفت که باید راکوتان بخوری و هیچ راه دیگه‌ای هم نیست و اگه نخوری تا شش ماه دیگه مثل آبله‌روها می‌شی و در ضمن مسئولیت اینکه تا شش ماه بعد از قطع قرص‌ها باردار نشی هم با خودتون. من از این برخوردش اصلا خوشم نیومد. اومدم شهر خودمون پیش یه دکتر دیگه رفتم و گفتم که نمی‌خوام راکوتان بخورم. با یه دوره شش ماهه اسپیرونولاکتون خوردن و چند تا محلول مشکل حل شد خدا رو شکر. یعنی می‌خوام بگم من از این دکتری که داییم معرفی کرد خاطره خوشی نداشتم اما تعریفش رو خیلی شنیده بودم به خصوص در زمینه بدخیمی‌های پوست. همسرجان هم یه کمی نگران شده بود و اصرار داشت که پیش این یکی هم بریم و خلاصه دیروز از هر دوتا دکتر وقت گرفته بود. اول رفتیم پیش همون خانم دکتر فوق‌تخصص پوست اطفال. اون همون نظریه قبلیش رو داد و گفت که الان کاری لازم نیست براش انجام بشه از نظر من. ولی توی دهه دوم زندگی‌ش برش دارید ولی این بار گفت که به نظر می‌یاد عمقی باشه و باید با جراحی برداشته بشه که مطمئن بشیم عود نمی‌کنه. دوباره روی ضدآفتاب زدن هم تأکید کرد که من اهمال کرده بودم در موردش. آخه دقیقا کنار چشمشه و نمی‌ذاره خوب بزنم. نگرانی من رو که دید گفت اگر دوست داشتید بیاریدش درمانگاه فلان که اساتید دانشگاه پنج‌شنبه صبح‌ها شورای پزشکی داریم که به عنوان یه Case Study مطرح کنیم ببینیم نظر سایر اساتید چیه. یه معرفی‌نامه هم واسم نوشت. وقتی اومدیم بیرون من به مامانم گفتم دیگه نریم پیش اون یکی و ببریم همین درمانگاهه که مامانم مخالف بود. می‌گفت این شوراها فقط می‌خواد موارد جالب رو به دانشجوها معرفی کنه و فایده نداره. یه کمی فکر کردیم و تصمیم گرفتم که بریم پیش اون یکی دکتر. فقط چون زود بود اول رفتیم خونه مامان‌بزرگم (مامانِ مامانم). یه نیم ساعتی اونجا بودیم که زن‌داییم هم اومد و سمنوهایی که هر سال حوالی ولادت حضرت زهرا می‌پزن آورده بود. وقتی دید ما اونجاییم داشت از خوشی بال در می‌آورد چون دیگه مجبور نبود سمنوهای مارو بیاره تا شهر مامان اینا! خلاصه که با سهم خودمون و خاله اینهام اومدیم. بعد رفتیم پیش اون یکی دکتر که اون هم وقتی دیدی گفت الان هیچ کاری لازم نداره. فقط این یکی می‌گفت که اصلا نمی‌شه جراحی کرد چون کنار چشمه و فرم صورتش به‌هم می‌خوره و فقط باید لیزر کرد اما این هم می‌گفت احتمال عود داره. بعد هم گفت که من اگه بچه خودم بود از همین الان براش اقدام می‌کردم که پاک کردنش راحت‌تره. اما اگه بچه خودم هم بود نمی‌ذاشت الان کاری بکنم! گفت به نظر من به محض اینکه گذاشت برای پاک کردنش اقدام کنید. البته این بیشتر تأکیدش از نظر زیبایی بود چون می‌گفت که بچه اگه به سن مدرسه برسه توی مدرسه یه چیزی بهش می‌گن و اعتماد به نفسش خراب می‌شه. این یکی هم در مورد ضدآفتاب تأکید کرد و گفت هر شش ماه یه بار هم یه عکس از خال بگیرید و کنار هم بزارید مقایسه کنید که اگر تغییری داشت زود بفهمید. در ضمن اخلاقش و برخوردش هم خیییلی بهتر از اون دفعه توی درمانگاه همسرجان اینها بود! حالا نمی‌دونم اثر معرفی مامانم بود یا اینکه مال مطب بود! نمی‌تونم بگم خیالم کاملا راحت شد. کاش یه جای دیگه زده بود این خال. داداش خودم یه خال عظیم‌الجثه مادرزادی روی پاش داشت که قبل از بلوغ با جراحی راحت برش داشتیم و هیچ مشکلی هم نبود خدا رو شکر. اما این کنار چشمشه! گذشته از توضیحاتی که برای همه باید بدیم (اون سری توی هایپر دو تا کارگر اومده بودند می‌پرسیدند چشمش آسیب دیده اینطوری شده؟) فکر برداشتنش نگرانم می‌کنه! امیدوارم خدا کمکمون کنه. پی‌نوشت: مادر همسرجان و مادربزرگ خودم اصرار دارند که اصلا نباید به این خال دست زد. مامان همسرجان می‌گه خودبه‌خود از بین می‌ره!

افتتاحیه 1394

سلام. سال نو مبارک. امیدوارم سال خوبی رو شروع کرده باشید و در ادامه هم سال خوبی رو پیش رو داشته باشید. امروز اولین روز کاریه و من خوشحالم که اومدم سر کار. کلا تمام مدت پارسال هم اگر تعطیلی‌ها چند روز پشت سر هم می‌شد من اواخرش مشتاق سر کار اومدن بودم. حالا یه چند روز هم که بیام سر کار دیگه نمی‌خوام بیام! بیست و چهارم رفتن آرایشگاه و طبق نظرات همسرجان تغییرات اساسی انجام دادم در ظاهر که ایشان هم طی یک سری جملات و رفتارهای نابودکننده حسابی احساساتم رو جریحه‌دار کردند و پشت دستم رو داغ کردم که دیگه به حرف اون در زمینه ظاهرم اهمیت ندم که بعد نظرش برام خیلی مهم باشه و اون هم با رفتارهای همیشه ناامیدکننده‌اش حالم رو خراب کنه. نتیجه اینکه دفعه دیگه که برم آرایشگاه موهام رو کوتاه و تیره می‌کنم انشالله. بعدش همون طور که حدس می‌زدم مربی مهد پسرک روز 25ام اسفند وسایلش رو فرستاده بود خونه و گفته بود من دیگه نیستم و وقتی من نیستم هم پسرک ناآرومی می‌کنه. نتیجه اینکه تمام برنامه‌ریزی من برای خونه‌تکونی در غیاب پسرک به‌هم خورد و من مجبور شدم مرخصی بگیرم و در جوار پسرک شاهد هر لحظه منفجرتر شدن خونه باشم. همسرجان هم که طبق معمول سرش خیلی شلوغ بود و باید تا دیروقت سر کار می‌موند باید کلی اضافه‌کاری می‌کرد و اینا... (که همش داستانی بیش نیست) دیگه روز بیست و هشتم یه کمی ریپی اومدم برای همسرجان و ایشون پسرک رو گرفتند و من هی کار کردم و هی کار کردم تا اینکه خونه تا یه حدودی قابل تحمل شد. بیست و نهم هم یه کمی به خودم رسیدم. و بعد وارد پروسه عذاب‌آور عید شدیم. شب سال تحویل همسرجان که هی اصرار داشت که خونه خودمون باشیم و بیدار بمونیم اما بعدش لطف کرد خوابید و من بیدار موندم و پنچ دقیقه به سال تحویل بیدارش کردم. و بعدش ایشون بیدارموندند که سخنرانی‌ها رو ببینند و من خوابیدم. فردا صبح رفتیم بالا، خونه مامان اینها و بعد راه افتادیم به سمت خونه پدربزرگ من که روز اول سال همه اونجا هستیم. توی راه طبق معمول همسرجان از یه مسیر عجیب و غریب رفت که بعدا هرکی می‌شنید ما از اون مسیر اومدیم ابراز تعجب می‌کرد. اون هم صبح اول عید که قو هم توی خیابونها پر نمی‌زنه. ولی خوب ظاهرا قسمت بود ما از اون طرف بریم چون تصادف کردیم! یه آقای طلبه داشتند وسط خیابون خلاف تشریف می‌آوردند و یه وانتی جلوی ما ترمز کرد و همسرجان هم که کلا به فاصله مطمئنه اعتقاد نداره و خلاصه زدیم جلوی ماشینمون رو داغون کردیم. حالا همسرجان هم شاکی و اصلا توی کتش نمی‌رفت که اون چون از پشت زده مقصره! خلاصه که ما صبح اول عید بی‌ماشین شدیم. مامان اینا اومدن دنبال من و پسرک و همسرجان و داداش من و داداش خودش و دایی جانم تا ظهر درگیر ماشین و کلانتری و غیره بودند. آخرش هم ماشین رو بکسل کردند بردند گذاشتند یه تعمیرگاه. فردا صبحش یکی از داداش‌های همسرجان که فعلا توی خونه ما ساکنه چون در حال تعمیرات منزلشه لطف کرد و اومد دنبال ما و رفتیم ولایت همسرجان و به مدت سه روز و دو شب رحل اقامت آنجا گستردیم. آخه انصافه تعطیلاتی که پنج روزه رو ما سه روزش رو اونجا باشیم و همش توی خونه با بیست نفر دیگه سر کنیم؟ آخه شما باشید بعد از چنین تعطیلات پرباری روحیه‌تون کسل نمی‌شه؟ بقیه‌اش هم به یکی دو تا مهمونی خونه خاله من و برادرهای همسرجان گذشت. یه دایی و یه خاله من هم که امسال دختراشون کنکوری‌اند و یکی دیگه از خاله‌ها هم که تعمیرات منزل داره و کلا مهمونی‌ها خلاصه شده بود به خاطر اونها. خلاصه که بقیه‌اش شد توی خونه موندن و با پسرکی که حوصله‌اش سر می‌رفت سر و کله زدن. یه روزش که دچار بحران بداخلاقی شدم و کلی با پسرک بداخلاقی کردم و بعد هم رفتم یه فصل توی اتاق گریه کردم. تازه همسرجان می‌گه چرا تو اینقدر اخلاقت بد می‌شه توی تعطیلات مگه بقیه چکار می‌کنند؟ من می‌گم منی که دائم توی سال دارم می‌رم سر کار و میام توی تعطیلات دلم می‌خواد ما سه تا کنار هم باشیم. فشاری رومون نباشه. یه کمی صبح‌ها بخوابیم. بعد یه صبحونه مفصل بخوریم بعدش مثلا بریم بیرون. یه کمی بریم گردش. یه بستنی بخوریم.   اما از دید همسرجان تعطیلات یعنی اینکه بریم و در ولایت ایشان ور دل مامان‌جانشان. حالا اونجا رفتن به معنی استراحت هم نیست‌ها. شما یک خونه قدیمی‌ساز بدون اتاق‌خواب (دو تا سالن بزرررررگ داره با دو تا اتاق که کار انبار رو می‌کنند) را در نظر بگیرید که دوازده تا آدم بزرگ و هفت‌هشت تا بچه قد و نیم‌قد قراره چند روز و شب در کنار هم سر کنند بدون هیچ فضای خصوصی. تازه مشکلات حجاب و رو روگیری هم هست تازه یه پدرشوهر گیرسه‌پیچ هم هست که هی می‌گه موهات پیدا نشه گردنت پیدا نشه. بعد هر دفعه سفره انداختن و جمع کردن و شستن ظرف‌ها هم فقط با خانم‌ها هست و آقایون زحمت می‌کشن از حالت درازکش تشریف میارن سر سفره و بعد دوباره به حالت درازکش برمی‌گردند سر جاشون! تازه از همه دلنوازتر گیرکردن توی صف دستشوییه! بالاخره یه دستشویی هست و بیست نفر آدم دیگه که بعضا آدم‌های وسواسی و مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر هم بینشون پیدا می‌شه! تازه به این ملغمه داشتن بچه نوپا رو هم اضافه کنید که یک بند می‌ریزه و می‌پاشه و غذا نمی‌خوره و باید مراقبش باشی که زیر دست و پای بچه‌های دیگه له نشه! این رو هم در نظر بگیرید که شما همیشه به قصد یک شب و یک روز می‌رید اونجا و بعد هی خرد خرد تمدید می‌شه مدت اقامتتون. یعنی به نظر من به اندازه شش ماه اول سال روح من صیقل خورد. کلا از وقتی من بچه‌دار شدم، وقتی از ولایت همسرجان برمی‌گردم تا مدت‌ها چشم دیدن همسرجان رو ندارم. می‌دونم که یه کمی رفتارم خودخواهانه است و نباید بدی و سختی شرایط رو از چشم همسرجان ببینم و تلافی‌اش رو توی دل اون دربیارم. اما خوب خیلی ظالمانه است. تازه وضع ما خوبه. ما یه جاری داریم ساکن تهران که خوب زمانش محدوده وقتی که می‌یاد شهر خودمون. فقط هفته اول رو می‌تونه بیاد و یه عالمه فامیل داره که دلش می‌خواد ببینه. بعد این بنده خدا سه شب و چهار روز می‌یاد اونجا فقط. دیگه روز آخر همه عروس‌ها کلافه. همه بچه‌ها دعوا و قهر کرده. مادر شوهر خسته و عصبانی و در آرزوی بیرون‌ کردن ما. اون‌وقت من نمی‌دونم کی این وسط کیف می‌کنه و بهش خوش می‌گذره؟! خوب بعد که از این لاس‌وگاس برمی‌گردیم من واقعا به یه ریکاوری نیاز دارم. دلم می‌خواد بریم گردش و تفریح و بیرون و پیاده‌روی که خوش بگذره بعد همسرجان که خوب باید برگرده سر کار. بعدش هم یه دپرشن ملویی هم داره از این بابت که از دیار پدری اومده. در نتیجه بیرون رفتن و اینها هم هیچی و من می‌مونم و حوضم و پسرک. نتیجه اینکه حوصله پسرک رو هم ندارم! ای داد بیداد! دیگه در اثر غرغرهای من یکی دوبار بیرون رفتیم که اون هم شامل خرید بود و همسرجان بابت ضرری که به جیب مبارک از محل تصادف خورده بود تمایلی به خرج کردن نداشتند و بار دوم که مبلغ خرید بالا زده بود (برای مامان‌هامون کادوی روز مادر خریده بودیم) اینقدر عنق شد که من خودم پولش رو دادم! پست اول سالی بدی شد نه؟ اما واقعا تعطیلات من همین بود! خسته‌کننده و لج‌درآر. خیلی خیلی دلم می‌خواست بهتر از این باشه. با پسرکم خوش بگذرونم. آشپزی کنم. کیک و شیرینی بپزم. اما بیشتر از دو سه بار هم رغبت و وقت یه غذای ساده پختن رو هم نداشتم. مدتیه دارم فکر می‌کنم این اوضاعی که من و همسرجان داریم اصلا نرمال و خوب نیست. باید همه چیز خیلی بهتر باشه. باید حرف هم رو خیلی راحت‌تر بفهمیم. باید انرژی خیلی خیلی کمتری ببره این داستان‌ها. اما خوب این‌طوری نیست. فکر می‌کنم یه چیزی این وسط پاش بدجوری می‌لنگه. جای عشق بدجوری خالیه!

چندگانه آخر 93

1- سال 93 شکر خدا برای من سال خوبی بود. بر عکس سال 92. درسته که کل تجربیات شیرین بارداری و تولد پسرک کوچیکم توی سال 92 بود اما اتفاقاتی که بعد از تولدش افتاد و درست تا شب عید هم ادامه داشت سال 92 رو برام خیلی تلخ کرد. بحمدالله سال 93 سال خوبی بود. اولش رو با اضطراب و افسردگی شروع کردم. اما به مرور خوب شد. اتفاق خاصی نیفتاد اما همین که پسرکم خوب بود برام کافیه. 2- پارسال که اصلا عید نداشتم. نه لباسی خریده بودم و نه آمادگی داشتم. اصلا دلم نمی‌خواست جایی برم. امسال هم بعد از کلی گشتن فقط یه مانتو تونستم بخرم که اون هم اصلا به دلم نچسبیده. چقدر مانتوی قشنگ پیدا کردن سخته. یا شاید سلیقه من یه ایرادی داره! همه مانتوها یا یک عالمه چیزهای طلایی و زرق و برقی دارند که من دوست ندارم. یا اینکه گل‌گلی و رنگی‌رنگی‌ یا کوتاه و مدل کتی هستند که همسرجان دوست نداره! تازه به اینها سایز قناس بنده رو هم اضافه کنید که هنوز نتونستم به 42-40 قبلی برش گردونم و بین 44 و 46 در تردده! خلاصه که کلی گشتم تا آخرش یه مانتو که به ته‌ته دلم نچسبیده خریدم! تازه کفش هم می‌خوام چون که تمام کفش‌های مجلسی‌ام برام کوچیک شده! جل‌الخالق که بنده دست و پام اصلا لاغر نشد بعد بارداری و تمام انگشترها و کفش‌های مجلسی‌ام برام تنگه! ای بابا! 3- حسم نسبت به سال 94 گنگه. نمی‌دونم سال خوبیه یا نه. امیدوارم که سال خوبی باشه. اول از همه و مهمتر از همه سلامتی برای همه. برای پسرکم، خودم، همسرم، پدر و مادر و خواهر و برادرم و پدر و مادر همسرجان. و بعدش هم امنیت شغلی. اول برای همسرجان و بعد برای خودم. آرزو می‌کنم شرایط همسرجان سر کارش محکم‌تر بشه و منم به امید خدا یه کار بهتر پیدا کنم و اگر قرار شد همین‌جا بمونم هم یه کمی شرایطم بهتر بشه. اما سلامتی از همه مهمتره. 4- راستی امیدوارم این مذا×کرات هم زودتر به نتیجه برسه. راستی دیدید بی‌شعوری فقط مختص نما×ینده‌های ما نیست؟ یعنی این شعور و سیا×ستم×داری این نما×ینده‌های کن×گره امریکا من رو کشته. خداییش این نامه چی بود نوشتند اینها؟! اگر توافق هم کردید رئیس بعدی همش رو به هم می‌زنه! واقعا مسخره است. کار به کجا کشیده! 5- پسرک دیشب داشت من رو کتک می‌زد! یعنی موهام رو می‌کشید و نشگون می‌گرفت. بعد باباش برگشت با اخم بهش نگاه کرد و دعواش کرد. تا دید باباش نگاه می‌کنه شروع کرد نازی کردن و مهربونی کردن (کله‌اش رو می‌چسبونه به آدم و صدای آدم‌های مهربون رو درمیاره) همسرجان تشویقش کرد و گفت آفرین بعد روشو کرد اون طرف. پسرک به محض اینکه دید باباش دیگه نگاه نمی‌کنه دوباره شروع کرد به کتک زدن! 6- دیروز برای اولین بار کفش‌هاش رو پوشید و توی حیاط راه رفت. خودش هم کشف کرده بود که اگر پاش رو روی برگ‌های خشک بزاره خش‌خش می‌کنه. خیلی خوشمزه با پاهای کوچیکش هدف می‌گرفت و بعد برگ رو له می‌کرد! 7- از شش ماهگی پسرک یه لکه خال‌مانند کنار چشمش ظاهر شده. همون موقع به فوق‌تخصص پوست اطفال نشون دادیم که گفت چیزی نیست و خال مادرزادیه و روش ضدآفتاب و اکسیدوزنگ بزنید و بعد از بلوغش هم می‌تون لیزرش کنه. لکه‌هه خیلی بدجاست. دقیقا کنار چشمش. برای همین ضدآفتاب و کرم زدن خیلی سخته و راستش من بی‌خیالش شدم. حالا چند وقتیه حس می‌کنم یه کمی پررنگ‌تر و بزرگ‌تر شده. یه کمی نگرانش شدم. الان هم که دکترها اصلا وقت ندارند. انشالله بعد از عید حتما دوباره باید ببریمش. دعا کنید چیزی نباشه. خودم هم دندونم درد می‌کنه یه کمی. امیدوارم توی عید کار دستم نده تا بعد از عید حسابی بیفتم دنبال درست کردن دندونهام. واسه همینه که می‌گم توی سال 94 از خدا فقط سلامتی می‌خوام. همین. 8- احتمالا تا قبل از عید دیگه وقت نکنم بیام. عید همه دوستان مبارک. امیدوارم سال خوبی پیش رو داشته باشید. من و پسرکم رو حتما دعا کنید.

باز هم ویروس!

پنج‌شنبه قرار بود بریم خونه مادر همسرجان. یه لیست بالا بلند واسه خرید عید به همسرجان داده بودند که بخره و قرار بود براشون ببریم. پدر همسرجان همچنان مشکل کمر داره و تقریبا دو ماهی هست که به سفارش دکتر استراحت مطلق داره. مادر همسرجان هم حسابی حوصله‌اش سر رفته چون نمی‌تونه بیاد شهر ما به پسرها سر بزنه. واقعا شرایط سختی داره. حق داره که خیلی روحیه‌اش خسته بشه. واقعا سخته که آدم پنج‌تا پسر بزرگ داشته باشه که هیچ کدوم نزدیکش نباشند و حالا برای یه نون خریدن دستش عصا باشه. هر چقدر ما (عروس‌ها و پسرها) بهشون اصرار کردیم که بیایید اینجا خونه بخرید که نزدیک باشید و اینجا بمونید قبول نکردند. بعد هم که قیمت خونه (به خصوص توی شهر ما) سر به فلک کشید و دیگه واقعا نمی‌تونند چیزی بخرند. خلاصه که شرایطشون سخته. اینقدر هم آدم‌های مغروری هستند که اقامت بیشتر از یکی دو روز توی خونه پسرها، هم برای خودشون و هم برای میزبان خیلی سخته. یعنی دوست دارند که دائم مثل مهمون رودربایستی دار باهاشون رفتار بشه که کار رو برای اقامت طولانی‌مدت سخت می‌کنه و دلخوری پیش می‌یاره. خلاصه... پنج‌شنبه قرار بود بریم اونجا و کلی همسرجان ذوق داشت. اما از صبح پنچ‌شنبه پسرک یه کمی بی‌حال بود. دماغش کیپ شده بود و تک‌سرفه می‌کرد. بعد یه تب خفیف کرد و اشتها هم تعطیل شد. زنگ زدم به همسرجان. اون هم زنگ زده بود به مامانش و مامانش زنگ زد به من که نمی‌خواد بیایید. اینجا خیلی سرد شده و خونه ما هم که بزرگه و خوب گرم نمی‌شه و بچه اذیت می‌شه (راستی دیدید امسال تو اسفند چه هوایی شد؟ همه رو اسکول کرده هوای امسال). خلاصه. دست مامان همسرجان درد نکنه که ما رو معاف کرد. من تا پسرک مریض می‌شه اصلا تمام توش و توانم از بین می‌ره و هیچ کاری نمی‌تونم بکنم. پسرک تا شب همون جورها بود ضمن اینکه اسهال هم به ماجرا اضافه شد. اما فرداش خوب و سرحال بود. همسر هم دلخور که چرا پسرک بهمون ضد حال زده. اما چشمتون روز بد نبینه. جمعه شب پسرک یه لحظه هم صاف نخوابید. مدام به من و باباش لگد زد و هی غلت زد از این طرف به اون طرف. یه دفعه از زیر مبل درش آوردم، یه دفعه از زیر میز نهار خوری و یه دفعه از دم در. دم صبح هم بلند شد و گلاب به روتون بالا آورد و بعد هم پی‌پی کرد و بعد راحت و مثل مجسمه گرفت خوابید. من موندم خونه. خونه موندنی که تا دیروز ادامه داشت. پسرک اسهال شدید گرفته! :( خیلی ناراحتم. هر چی تلاش می‌کنم و زحمت می‌کشم (البته می‌کشیم با همراهی مامانم و همسرجان) که یه کوچولو این پسرک جون بگیره و وزنش بیاد بالا دوباره یه ویروس لعنتی همه زحماتمون رو به باد می‌ده. بله این هفته ما هم به مریض‌داری گذشت. امروز هم مامان مرخصی گرفته و پیشش مونده. خدا رو شکر الان یه کمی بهتره و دیشب لااقل صاف خوابید. امیدوارم که اسهالش هم زود خوب بشه. نمی‌دونم کی می‌شه خریدهای مامان همسرجان رو براشون ببریم. شاید بیفته به خود عید. پی‌نوشت: این روزها اگر بخوام حالت رویایی رو برای خودم تصور کنم، یه ایوون آفتابگیر مثل خونه سابق مامان‌بزرگم پیش چشمم می‌یاد و من که یه پتوی سفری سبک کشیدم روی خودم و خوابیدم توی آفتاب ایوون و هیییییچ کسی کاری به کارم نداره! پی‌نوشت: شونه‌دردی که دو سال پیش عاصی‌ام کرده بود و با خریدن کوله‌پشتی و بالش طبی خوب شده بود، دوباره برگشته. فکر کنم عصبی باشه یا از بد خوابیدن. به هر حال که همش دلم می‌خواد یه نفر یه ماساژ حسابی بهم بده. همسرجان من هم که بی‌استعدادترین ماساژور دنیاست. یعنی فکر کنم اگر با مونیکا مسابقه بده همسرجان من برنده بدترین ماساژ دنیا بشه. دلم می‌خواد یه ماساژ درست و حسابی برم. به همسرجان پیشنهاد دادم که بریم ماسا×ژ تا×یلندی اون بره پیش یه خانم من هم برم پیش یه آقا که بی‌حساب بشیم! اما رضایت نداد! :)

ساده‌زیستی

امروز این پست وبلاگ " لذت کمتر داشتن " به فکرم انداخت. خیلی لیست خوبیه. واقعا کاربردی. اول خواستم یه کامنت طول و دراز براش بزارم اما دیدم زیادی می‌شه.پس تصمیم گرفتم همین‌جا به تفصیل بنویسم. اگر این وبلاگ رو نخوندینش باید بگم که کلا موضوعش در مورد سبک زندگی مینیمالی و ساده‌زیستیه. اینکه ما بتونیم با هرچه کمتر داشتن وسایل زندگی (هر چیزی اعم از لباس، وسایل خونه، ظرف و ظروف، اجناس تزئینی و قیمتی و حتی جواهرات) یه زندگی سبک‌بار و خلوت داشته باشیم. خوب من اول خیلی از ایده‌اش خوشم اومد. اما یه کمی که وبلاگ را دنبال کردم دیدم شاید این سبک زندگی توی یه جنبه‌هایی خیلی با روحیات من سازگار نیست. مثلا یک پایه اساسی توی این سبک زندگی یه کمد لباس کپسولی یا مینیماله که مثلا شما هفت‌هشت تکه لباس بیشتر توش نداشته باشی و بتونی با اونها سر کنی. خوب این یه کمی برای من خسته‌کننده است. چون بنده اصولا یه مریضی دارم که زود حوصله‌ام از همه چی سر می‌ره. مثلا اگر یه مسیر پیاده‌روی رو سه روز پشت سر هم برم کسل می‌شم و باید از یه مسیر دیگه برم اگر نه قید پیاده‌روی رو می‌زنم. در مورد لباس هم همین‌طوره. نمی‌تونم همش یه سری لباس داشته باشم ضمن اینکه اینطوری شست و شو و تمیز نگه داشتن لباس‌ها واسه من که هفته‌ای یه بار می‌خوام لباس بشورم به مشکل برمی‌خوره و... یه سری ایده‌هاش هم خیلی واسه من دوست داشتنیه مثل رد کردن بوفه و میز نهار خوری و چیزهای دکوری و کریستال و... اما من هنوز به اون آمادگی ذهنی نرسیدم که نظر مردم برام مهم نباشه و بتونم راحت اسباب لوکس خونه رو رد کنم بره. اما اگر به اونجا برسم اولین کاری که می‌کنم اینه که بوفه و نقره‌های توش رو می‌فروشم. تمام ظرف‌های کریستال اضافی که هیچ کاربردی جز توی دکور گذاشتن ندارن رو هم رد می‌کنم بره. بعد تمام جاهای ویترین دار توی خونه رو هم کمد می‌کنم که بشه با خیال راحت هرچی دلم خواست بزارم توش.  حالا موضوع این پست وبلاگ اینه که غیر از اسباب و لوازم منزل، توی زندگی چه چیزهای دیگه‌ای رو باید مینیمال کرد. لیستش هم اینجوریه: 1- دارایی‌های منقول و غیر منقول: من که دارایی ندارم خدا رو شکر که بخوام سبکش کنم! همون اسباب خونه است که اضافات جهیزیه‌ام بوده که اگر خدا قسمت کنه و بتونم با اطرافیان شامل همسرجان و مادرش! و مامان خودم کنار بیام می‌خوام خلوتشون کنم. 2- تعهدات زمانی: که بنده فعلا فقط نسبت به کار و خونه و بچه تعهد زمانی دارم. نه کلاس خاصی می‌رم و نه فعالیت خاصی دارم. کاش می‌شد تعهد زمانی کار رو کم کرد! 3- اهداف: فعلا هدف مشخصی ندارم! واقعا چرا؟! دیگه زیادی بارم سبکه! جدا این موضوع به فکرم انداخت. هدف فعلی من چیه تو زندگی؟ شاید بشه کاهش وزن رو یه هدف دونست اما اون رو هم خیلی جدی دنبال نمی‌کنم. همین‌طوری خوش خوشان. واقعا دوست دارم با زندگی‌ام چیکار کنم؟ باید یه فکری به حالش بکنم. بی‌هدفی هم خیلی بده. 4- افکار منفی: اتفاقا چند وقتیه که دارم روش کار می‌کنم. سعی می‌کنم کمتر دلخور بشم از دست دیگران و دلخوری‌های قبلی رو ببخشم. 5- قرض (وام) :این یکی رو هم خدا رو شکر فعلا ندارم. 6- کلمات: در مورد حرف زدن استادم. اصلا کم‌حرفم و رک‌گو. اما توی وبلاگم روده‌درازم. باید یه کمی تعدیلش کنم نه؟ 7- افزودنی‌های خوراکی و مواد فرآوری شده: روی این یکی هم دارم کار می‌کنم. شکر و روغن و غذاهای آماده رو دارم سعی می‌کنم تا می‌شه کم کنم. 8- استفاده از تکنولوژی: این اصل کاریه. من هم توی این ایراد دارم. باید روش کار کنم. البته از خیلی‌ها بهترم‌ها. مثلا داداشم که شبانه‌روز گوشی‌اش دستشه و داره Clash Of Clans بازی می‌کنه. خواهرم هم که یاور هرچی شبکه اجتماعی مثل واتزآپ و وایبر و لاین و فلان و بیساره استاد کرده! 9- روابط: در این مورد هم مشکلی ندارم. ما روابطمون یه ذره زیادی هم خلوت هست! 10- هندونه‌هایی که قراره با یه دست برداری: تو این مورد هم مشکلی ندارم. کلا من آدم سینگل تسکی هستم. یه کمی زیادی هم اینجوریم. این از لیست من. خلاصه که مطالب این وبلاگ برام خیلی جالبه. هر چند که خیلی‌هاش توی زندگی من یکی کاربردی نیست. اما یک "من" آرمانی شاید می‌تونست اینطوری زندگی کنه و کلی سبکبارتر باشه.پی‌نوشت 1: پسرک 10 روزیه که چند قدمی راه می‌ره. به مبل یا صندلی بلند می‌شه و بعد چند قدم می‌ره و خودش رو به اولین جایی که بتونه دستش رو بگیره یا خودش رو بندازه می‌رسونه. خدا رو شکر! البته هنوز وسط اتاق بلند نمی‌شه واسته. اگر این کار رو یاد می‌گرفت خیلی توی پیشرفتش تأثیر داشت. دو سه هفته پیش یه شب خود به خود تلاش کرد که این کار رو بکنه اما از فردا صبحش دوباره یادش رفت. کاش زودتر یاد بگیره! پی‌نوشت 2: پارسال این موقع چه حال و روزی داشتم خدا می‌دونه. عکس‌های اون موقع پسرک رو که می‌بینم و فیلم‌هایی که با استرس ازش می‌گرفتم از لحظات مشکوکش دوباره حالم رو خراب می‌کنه. خدا برای هیچ مادری اون روزها رو نیاره. من هیچ لذتی از نوزادی پسرکم نبردم اما خدا را صدهزار مرتبه شکر می‌کنم بابت امروزم.

از غبطه‌هایی که می‌خورم...

من مدرسه که می‌رفتم انشاهای خوبی می‌نوشتم. چند باری معلم‌ها انشا می‌گفتند که دفتر انشای خودم رو بهشون بدم که یادگاری نگه دارند. البته اثر هنری خلق نمی‌کردم‌ها! اما به نسبت یه بچه ده دوازده ساله خوب می‌نوشتم. این شد که بنده در این توهم قرار گرفتم که خیلی نویسنده‌ام! از راهنمایی تا دبیرستان دفترچه خاطرات داشتم و توی اونها می‌نوشتم. از وقتی که رفتم دانشگاه و بعدا سرکار و... دیگه نوشتن رو گذاشتم کنار. اما همچنان توهم نویسندگی باهام همراه بود. یکی دوباری وبلاگ زدم و هی حذف کردم. آخریش هم که بلاگ اسپات بود و رفت توی سایه‌ها. اون وبلاگم رو هنوز دوستش دارم. اگر وقت کنم چند تا از مطالبش رو می‌یارم اینجا. اما برای نوشتن مطلب توی اون خیلی بالا و پایین می‌کردم. کلی فکر می‌کردم و زیر و رو می‌کردم. اصلا دلم نمی‌خواست روزانه‌نویسی بکنم. دلم می‌خواست اثر هنری خلق بکنم. نتیجه اینکه ماهی یک بار هم توش پست نمی‌گداشتم. تا رسیدم به این وبلاگ که خیلی دوستش دارم. روزانه‌نویسیه اما خاطرات روزهای مهمی رو توش داره.م اما این وبلاگ بهم یه چیزی رو ثابت کرد. اینکه اصلا هم نویسنده خوبی نیستم! خودم اصلا از نوشته‌هام راضی نیستم. خیلی وقت‌ها موضوع سررشته نداره. هی پرت و پلا می‌شه. نوشته‌ها یکنواخت نیست. مثلا همین نوشته رو بیبینید. چقدر از این شاخه به اون شاخه پریدم؟ نمی‌تونم کوتاه و مختصر بنویسم. همش روده‌درازی می‌کنم. خلاصه که نوشته‌هام خیلی ایراد دارند. خیلی فاصله دارند با اون ایده‌آلی که توی ذهنم دارم از نوشتن. یکی از معدود مقولاتی که من توشون حسودم قلم نویسندگیه. واقعا غبطه می‌خورم به حال اونهایی که اینقدر قشنگ می‌نویسند. مثلا آیدای پیاده‌رو هر پستی که می‌ذاره به نظر من شاهکاره. خیلی کم پیش می‌یاد که از یک پستش خوشم نیاد. خرس هم همین‌طور. البته تازگی‌ها خیلی افت کرده. اما قبلا واقعا شاهکار می‌نوشت. اون روزهایی که مهندس خسته بود و زندگی‌اش به سامان‌تر بود که دیگه نگو! کسری هم همین‌طور. حالا که دیگه خیلی دیر به دیر می‌نویسه و دیگه به اون خوبی‌ اون روزها نیست اما زمانی که با خانم سا دوست بود و در قند قزل‌آلا رو می‌نوشت خیلی عالی بود.الان دیدم انگار هیچ کدوم وبلاگ‌هاش دیگه در دسترس نیست. حیف.... گلمریم هم از اونهاییه که هر بار می‌نویسه من رو شیفته می‌کنه. هر بار با خودم می‌گم چطوری می‌نویسه که اینقدر خوبه. چکار کرده که از دل این سادگی اینقدر خوب در اومده. یعنی اگر بخوام یه مثال زنده برای درک سهل ممتنع بزنم گلمریم بهترین مثاله. پی‌نوشت 1: اینکه من از این وبلاگ‌ها اسم بردم به این معنی نیست که فقط اینها جذاب و جالب می‌نویسند (می‌نوشتند). سبک نوشتن اینها یه جوریه که برام رشک‌برانگیزه. یعنی دوست داشتم خودم هم می‌تونستم اینطوری بنویسم. اگرنه اگر اسم وبلاگشون توی فیدخوان بولد بشه در کنار یه وبلاگ دیگه شاید اول اون وبلاگ رو بخونم. من خیلی وبلاگ دارم توی لیستم. همشون رو هم دوست دارم که اضافه کردم. اما اینها نوشتنشون یه جوریه که من دوست داشتم اون‌جوری بودم. خدا رو شکر که همشون هم فیل توشون هوا شده و به غیر از فیدخوان به هیچ روش دیگه‌ای بهشون دسترسی نیست.پی‌نوشت 2: نظم و ترتیب و حرفه‌ای‌ بودن شف‌طیبه هم برام رشک‌برانگیزه. اگر بخوام یه وبلاگ آشپزی و یه مرجع خوب معرفی کنم قطعا و فقط شف‌طیبه است. واقعا خوش به حالش.پی‌نوشت 3: چه اعجازی داره این اسفند! باشگاه ورزشی داره از شدت مشتاقان ورزش می‌ترکه. دوستانی که می‌خوان یک ماهه خودشون را چاق و یا لاغر کنند! خلاصه که دیگه نوبت هیچ کدوم از دستگاه‌ها به ما نمی‌رسه! راستی اگر یه روز شنیدید که آذردخت را به جرم قتل دستگیر کردند بدونید یه دونه از این ریقونه‌هایی که به قصد چاق شدن می‌یان باشگاه رو کشتم! آخه یکی نیست به اینها بگه بابا راه چاق شدن باشگاه اومدن نیست؟ راهش خوردنه و اینکه از خوردن لذت ببرید!

باز هم چندگانه!

1- هوای دیروز تا حدود زیادی حالم رو خوب کرد. بعد از مدت‌ها یه هوای تمیز و بدون دود واقعا عجیب و غریب بود. هر چند که باز هم خبری از بارندگی نبود. خیلی نگران وضعیت خشکسالی کشور هستم. همش نگران آینده بچه‌هایی هستم که به دنیا می‌آیند. یعنی اگر فقط یه انگیزه برای مهاجرت از این مملکت برام وجود داشته باشه اوضاع زیست محیطی و خشکسالی پیش روئه. خدا به دادمون برسه. تو رو خدا هر جوری می‌تونید توی مصرف آب صرفه‌جویی کنید و دیگران را هم تشویق کنید. 2- یه همکاری داریم که دوبار تا حالا ماشینش رو دزد برده و هر دوبار هم پیدا شده. خیلی هم آدم خوش‌قلب و با ادبیه. اینقدر امروز خوشحال شدم وقتی گفت ماشینش پیدا شده. پیش خودم گفتم حتما انرژی مثبتی که به دیگران می‌ده اینطوری بهش برمی‌گرده که اگر هم مشکی براش پیش بیاد حل می‌شه. هر چند که حالت بهترش اینه که اصلا برای آدم مشکل پیش نیاد. اما خوب، امروز هر جا می‌ری صدای خنده‌های این آقای همکار می‌یاد. اگر ماشینش گم و بعد پیدا نمی‌شد که اینقدر خوشحال نمی‌شد! 3- از بین این شبکه‌های اجتماعی جدید که روی موبایل‌هاست من با هیچ کدوم ارتباط برقرار نکردم. اصلا خوشم نمی‌یاد. چیزهایی که توش هم‌خوان می‌شه که مال هزاران هزار سال پیش گوگل‌ریدر خدا بیامرز و بعدش اف‌بی هست. اون گروه‌های دوستانه و خانوادگی و غیره هم که دیگه نگو. محل غیبت و ایجاد سوتفاهم و غیره. تازه من نمی‌دونم اینهایی که اینهمه وقت صرف این گروه‌ها و غیره می‌کنند کی وقت می‌کنند به کار و زندگی‌شون برسند؟ اما چند روزی هست که به اینستاگرام خیلی علاقه‌مند شدم. خوبی‌اش اینه که می‌تونی خودت محتوا را طبق سلیقه‌ات انتخاب کنی. یه جورهایی مثل گودر. تازه سلبریتی‌ها هم توش هستند. پایه کار هم که عکسه. خلاصه که خیلی خوبه. هنوز نتونستم خوراک کاملی برای دنبال کردن فراهم کنم. اما خوب چیزهای خوبی پیدا کردم. اما همین یه سرگرمی رو هم پسرک نمی‌تونه بهم ببینه. تا ببینه گوشی دستمه می‌یاد به زور می‌گیره. دو تا الو الو می‌کنه بعد هم گوشی رو پرت می‌کنه اون طرف. اصلا هووی منه این پسر! 4- پسرک خیل کتک می‌زنه! فکر کنم خشونت هم می‌تونه ژنتیک باشه. آخه همسرجان من و کلا خانواده‌اش نوازش و مهربونی توی قاموسشون تعریف نشده. مثلا اگر خیلی بخواد به من محبت کنه یه نشگون ازم می‌گیره. پدرشوهر پیرمردم هم اگر بخواد به مادرشوهر مهربونی کنه یه پس‌گردنی بهش می‌‌زنه (باور کنید) بعد من فکر می‌کردم اینها اینجوری یاد گرفتند. اما حالا پسرک می‌یاد بی‌هوا یه نشگونی، گازی، کتکی به آدم می‌زنه بعد با عشق و محبت سرش رو می‌زاره توی بغلت و محل آش و لاش شده رو نازی می‌کنه. آخه این که دیگه کتک زدن رو یاد نگرفته! فکر کنم ژنتیکیه! بعد تازه جالبش اینجاست که فقط و فقط خانم‌ها را گاز و نشگون می‌گیره (یعنی من، مامانم و خواهرم) در مورد آقایون فقط مو می‌کنه! راستی می‌دونستید آقایون روی موهاشون خیلی حساسند؟ یعنی هیچ چیز نمی‌تونه همسرجان من را اینقدر عصبانی کنه که مو کندن پسرک می‌کنه! خلاصه که این خشونت پسرک شده یه معضل. 5- برای خونمون هنوز مستأجر پیدا نشده. ای بابا! پی‌نوشت: می‌خواستم در مورد این گرمای بی‌موقع هوا و شکوفه دادن درخت‌ها هم توی بند یک بنویسم که یادم رفت. این هوایی که از پانزده بهمن داریم قبلا پانزده فروردین هم نداشتیم. تمام درخت‌ها و به‌ژاپنی‌ها و یاس‌ها گل داده‌اند. این یعنی بهار قراره طولانی بشه یا تابستون؟ امیدوارم بهار زود جاشو به تابستون نده!

تلنبار ذهنی

1- اینقدر حرف و نوشته توی سرم دور می‌زنه که مخم داره سوت می‌کشه. دلم می‌خواد بیام و بنویسم اما نمی‌دونم چرا در عین حال دلم نمی‌خواد که بیام و بنویسم! 2- دلم یه فراغت بال می‌خواد. یه آسودگی. یک هفته برای خودم! چند روز پیش فکر می‌کردم که کاش می‌شد از مادر بودن هم مرخصی گرفت! 3- هفته پیش باز هم فقط دو روز اومدم سر کار. اولش پسرک مریض بود و بعدش خودم. هنوز هم سرفه می‌کنم. یادم رفت بود سرفه کردن چقدر می‌تونه اعصاب خورد کن باشه. بمیرم برای پسرک که اینقدر سرفه کرد این زمستون! 4- از همسرجانم خیلی دلخورم. حس می‌کنم اینقدر محبت ندیده توی زندگیش که بلد نیست محبتش رو نشون بده. تازه یه کوچولو عذاب وجدان دارم که حس می‌کنم من انتظار زیادی ازش دارم. 5- از دست خودم عصبانی‌ام. چرا باید اینقدر ضعیف باشم آخه؟ چرا باید از این ناراحت باشم که چرا همسرجان حالم رو نمی‌پرسه؟ چرا وقتی می‌بینه دارم از سردرد می‌میرم کاری نمی‌کنه یا حتی سراغی نمی‌گیره که بهتر شدم یا نه یا وقتی  تنها واکنشش به سرفه‌های جگرخراشم نچ نچ کردنه اون هم بابت نگرانی اینکه پسرک حالا از خواب بیدار می‌شه اراحت می‌شم؟ باید قوی‌تر باشم. نباید ناراحت بشم. 6- یک عموی ناتنی داشتم که کلا دو یا سه بار توی زندگی‌ام دیده بودمش. دفعه آخری که هم‌دیگر رو دیده بودیم اصلا من رو نشناخت و تلاشی هم نکرد که بشناسه. احساسی بهش نداشتم. پنچ‌شنبه فوت کرد. باز هم احساس خاصی ندارم. از این بابت هم کمی ناراحتم. دلم می‌خواست از مردنش ناراحت می‌شدم و یا باگذشت‌تر بودم. اما یاد آخرین دیدارمون رهام نمی‌کنه. خوب که فکر می‌کنم آدم‌های زیادی هستند که رفتنشون مردنشون زیاد ناراحتم نمی‌کنه. حس می‌کنم آدم بدی‌ام یا بی‌احساس. 7- این ماه زیاد خرج کردم. خیلی بیشتر از سقفی که برای خودم درنظر گرفته بودم. تازه هنوز یک هفته از ماه هم باقی مونده. ناراحتم. 8- کارم رو دوست ندارم و از این بابت احساس عذاب وجدان دارم. حس می‌کنم خیلی ناشکری بزرگی دارم می‌کنم که کارم رو دوست ندارم. مطمئنم که خدا از این بابت تنبیهم می‌کنه و آخرش بیکار می‌شم. اما دوستش ندارم. کارم مثل یه وزنه سنگین روی روحمه. دوستش ندارم. اما پول رو خیلی دوست دارم! استقلال داشتن رو خیلی دوست دارم. فضای خصوصی که سرکار اومدن بهم می‌ده رو خیلی دوست دارم. پارادوکس بدیه. کاش یه کار بهتر پیدا می‌کردم! یا اگر ممکن نیست کاش همین کارم رو دوست می‌داشتم. هی هی! 9- با همسرجان سر تربیت پسرک از همین حالا خیلی کنتاکت داریم. اون معتقده که من خیلی لوسش می‌کنم و من معتقدم که اون بیش از حد سنتی فکر می‌کنه و به بچه سخت می‌گیره. خلاصه که ده برابر قبل از تولد پسرک با هم فرسایش داریم. خلی کلافه‌کننده است این ماجرا. 10- دلم می‌خواد یه پست بنویسم که شماره‌ای نباشه. اما این روزها اصلا وقت و توان تمرکز کردن ندارم.