یک روز سخت با پسرک

الان که نشسته ام اینجا با دستهایی که از شدت عصبانیت می لرزه و معده ای که از شدت حرص خوردن درد گرفته و گلویی که از شدت جیغ زدن می سوزه، نمی دونم که دقیقا باید در مورد کدوم زمینه ای که ذهنم رو مشغول کرده بنویسم.
1- پسرک غذا نمی خوره. خیلی سخت و بد می خوره. از دست من عملا چیزی نمی خوره و مامان و همسرجان با هزاران ترفند و بازی یه چیزی به زور توی دهنش می کنن. راه به راه شیر میخوره و اسم منحوسش از زبونش نمی افته. اگر که سعی کنیم بهش ندیم تا گرسنه بشه تا سد حد مرگ آدم رو دیوونه می کنه با پیله کردنش.
2- امروز با هم توی خونه بودیم. از لحظه ای که چشمش رو باز کرده اول گفته مه مه . بهش دادم گفتم خوب تازه از خواب بیدار شده شاید اصلا خوابید. بعد بیدار شده و پی پی کرده. قبل از اینکه ببرمش برای شستن دو تا تخم مرغ گذاشتم که آبپز شه.
پروسه ی شستن پی پی خیلی خسته کننده است. اولش که باید کلی دنبالش بدوم تا بگیرمش. بعضا با گریه و مقاومت میاد. بعدش با این شیرهای کوتاهی که این روزها مد شده شستنش سخت هست. خودش هم دائم یا لجبازی می کنه و پاهاش رو به هم می چسبونه که نشه شستش یا اینکه شیر آب رو می بنده یا یه چیزی با خودش میاره میندازه زیر شیر و پی پی های در حال شسته شدن. یا با جای مایع دستشویی ور می ره و درش رو بر میداره و میندازه وسط پی پی ها. یا دستش رو می کنه توی جا مایعی! آخ! بعد هم که وارد پروسه پوشک کردن و غیره می شیم. خوب یه کمی وزنش هم بالا رفته و بغل کردنش سخت هست و دستم درد میگیره.
بعد تخم مرغ ها پختند و آوردم که بخوریم. حاضر نشد یه اپسیلونش رو بخوره. وقتی شروع کرد به کثافت کاری جمعشون کردم. برای خودم چای دم کرده بودم. گفت کاکا. یعنی شیرکاکائو. براش درست کردم. خورد و بعدش هم گفت آبده. یعنی چایی. چایی هم براش آوردم. نخورد و رفت سراغ کشوی مدارک. شروع کرد مدارک رو بیرون ریختن و من از فرصت استفاده کردم تا لباس های شسته شده رو جمع کردم.
پیله کرد که بیا ماشین بازی. باید چهاردست و پا بشم و ماشین رو روی زمین راه ببرم. زانوهام درد می کنه و کتف هام. به کمتر از یه ربع هم رضایت نمی ده. اجازه استراحت رو هم ندارم. باید یه بند و بدون استراحت چهار دست و پا راه برم. برای اینکه کوتاه بیاد رفتم از توی کمدش براش یه اسباب بازی که یه مدتی از دم دستش دور کرده بودم آوردم. یه کمی باهاش ور رفت و در این بین من سعی کردم لباس ها رو جمع کنم. هی اومد و زد زیر لباس ها و بعد پیله کرد که اجزای این اسباب بازی رو در بیار! خوب نمی شد. شروع کرد به گریه. گریه شدیدها! بعد هم من رو کتک زد. عصبی شدم و دو تا کتک ها رو بهش پس زدم. شدیدتر گریه کرد و شدیدتر کتک زد. بلند شدم رفتم توی اتاق و در رو محکم زدم به هم. دنبالم اومد و در رو باز کرد. دستش دیگه به دستگیره درها می رسه. اومد کنارم. محلش نگذاشتم. خودش اومد کنارم خوابید و آشتی کردیم.
دوباره پی پی کرد. تمام ماجرا دوباره تکرار شد. به محض اینکه پی پی کرد گفت مه مه. تخم مرغ ها رو آوردم. دوباره همون ماجرا. تو بگو حتی یه کوچولو. شروع کرد مه مه گفتن. یه کمی محلش نگذاشتم. دوباره اومد به دست و پام پیچید و گریه رو شروع کرد. طاقت نیاوردم. مه مه رو همونجور یخ دادم بهش (تازگی ها باید تو مایکروویو گرمش کنیم). کم نیاورد و نصفش رو خورد. داشتم براش غذا می پختم. هر دفعه که بلند شدم می اومد که من رو بغل کن. بغلش می کردم. برای خودم یه لقمه آوردم که بخورم. آخرش رو گرفت که بخوره. دیدم نون خالیه یه تکه تخم مرغ گذاشتم وسط نون. تف کرد بیرون!
گفتم بیا نقاشی بکشیم. یه کمی سرگرم شد و با هم چشم چشم دو ابرو کشیدیم. مشغول پختن غذا بودم. وسط نقاشی کردن ماژیک ها رو ریخته بود توی کامیونش و بعد کامیون اونجوری که دلش می خواست راه نمی رفت. هی گریه و نق و گیر دادن ادامه داشت.
اشتباه کردم و رفتم سر موبایلم ببینم خبری نیست. اونم زد و همون لحظه خاموش شد. اومد پیله که نانای بزار. نانای یعنی بریم تو صفحه اینستاگرام علیرسا! هرچی گفتم که نمی شه خاموش شده به خرجش نرفت. دوباره گریه شدید! جیغم درومد از دستش اما فایده نداشت. موبایل رو زدم به یه سیم سیار و تا بیاد بالا و روشن بشه هی هق هق کرد! یه کمی با صفحه علیرسا سرگرم شد و غذاش هم آماده شد. بعد دوباره گفت مه مه. عصبانی گفتم مه مه نداریم. یه کاسه از غذاش رو آوردم که بخوره. حاضر نبود بخوره. رفت اون نصفه شیشه ای که از قبل مونده بود رو پیدا کرد و زل زد توی چشم من و خورد. به روی خودم نیاوردم اما خیلی حرص خوردم. تا تموم شد اومد دهنش رو باز کرد و یه لقمه خورد. دوباره گفت مه مه! تازگی ها یه کاری یاد گرفته میاد دهنش رو باز می کنه یه قاشق می خوره. بعد می ره سر جاش می خوابه میگه مه مه! یعن من خوردم دیگه حالا اصل کاری رو بده بیاد! مقاومت کردم و غذا رو نشونش دادم. نخورد. تازگی ها دیدم که انگار غذاهای نونی رو بهتر می خوره. نون آوردم و سه تا لقمه با هزار تا فیلم و ادا خورد. بعد بازی بدو بدو و من قایم می شم تو پیدام کن شروع شد. با هزارتا فیلم و ادا که برای یه آدم عصبی و خسته خیلی سخته، دو سوم کاسه رو که خورد دیگه نخورد. اصرار هم داشت که بیا باهام بازی کن. گفتم اگه غذا نخوری خبری از بازی نیست. باز هم گریه شدید و آویزون شدن به من و کتک زدن. سومین بار ظرف چهار ساعت. سعی کردم آروم باشم. خودم بهش پیشنهاد مه مه دادم. قبول کرد. مه مه رو گرفت و خورد. بعد گفت به به. دوباره کاسه رو آوردم و گفت نه. بعدش گرفت خوابید.
نیم ساعته که دارم می نویسم و هنوز آروم نشدم. هنوز عصبانیم و بدنم می لرزه. نمی دونم باید چیکار کنم. مستأصل شدم و خسته.

3- این روزها فکر می کنم که طاقتش رو ندارم که دوباره بخوام سعی کنم به زندگی ام سامان بدم و بعد چند سال با تولد بچه جدید بخواد روال زندگی ام به هم بخوره. چند روزی هست که به خودم جرأت دادم که در مورد بچه بعدی جدی فکر کنم. فکر کردم اگه قراره این جوری زندگی مون به هم ریخته باشه بزار یه باره دومی هم بیاد و بعد یه باره سامونش بدیم. نمی دونم آیا طرز فکر احمقانه ایه یا درسته. واقعا نمی دونم.

4- در عین حال مطمئنم که ورود یه بچه دیگه به این اوضاع آشفته و بی سامان حتما اوضاع رو آشفته تر می کنه. می ترسم کنترل بیشتر از این دستم در بره! می ترسم پسرک ضربه بخوره. نمی دونم کار درست چیه. نمی دونم. ذهنم خیلی مشغوله این روزها. خیلی.